อังกฤษในเวลานั้นไม่ค่อยจะต้องการยึดดินแดนเพิ่มแล้วครับเพราะมีดินแดนในครอบครองร่วม 30 ล้านตารางกิโลเมตร     ได้มาเพิ่มก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไรแถมต้องไปนั่งปกครองอีก      ช่วงหลังนั้นอังกฤษจึงเน้นการค้ามากกว่าหากดินแดนไหนให้ประโยชน์แก่อังกฤษได้มากพอก็ไม่คิดจะยึดครอง     ไทยเราจับจุดนี้ได้จึงพยายามให้ผลประโยชน์แก่อังกฤษในระดับที่พอสมควรไปทำให้อังกฤษไม่ค่อยจะมีปัญหาตึงตังกับไทยเสียเท่าไหร่    อาจจะมีตอดดินแดนไปบ้างแต่ก็ไม่ได้มากมายอะไรออกแนวลูกติดพัน

ส่วนฝรั่งเศสนั้นต้องบอกว่าหิวดินแดนเอามากๆเพราะต้องการกู้เกียรติภูมิที่เสียไปจาก Franco-Prussian War จึงหันมาไล่ล่าอาณานิคมเพื่อสร้างเกียรติยศแทน     แต่พอมาเจอกับไทยก็ใช้กำลังได้แค่ช่วงแรกๆเท่านั้น     หลังจากรัชกาลที่ 5 เสด็จยุโรปและถ่ายรูปกับซาร์นิโคลาสและซาร์ประกาศว่าสยามไม่ใช่ประเทศป่าเถื่อนนั้นสถานภาพของไทยก็เปลี่ยนไปอย่างมาก      ทำให้ฝรั่งเศสไม่สามารถใช้ความรุนแรงต่อไทยได้เพราะเสี่ยงที่จะถูกนานาชาติในยุโรปรุมประณามว่าไปหาเรื่องคนอื่น      ทำให้ฝรั่งเศสต้องหันมาเล่นเบื้องหลังแทนโดยให้ไทยเป็นฝ่ายตกลงยอมเสียดินแดนให้เองอย่างเช่นการแลกเปลี่ยนไชยบุรี-จำปาศักดิ์กับจันทบุรีรึว่าการแลกเปลี่ยนมณฑลบูรพากับตราด-ด่านซ้ายรวมไปถึงการแอบตอดนิดตอดหน่อยในเวลาที่ปักปันพรมแดนกัน   นั่นคือฝรั่งเศสจะได้ดินแดนจากไทยไปจะต้องใช้วิธีการทางกฎหมายระหว่างประเทศเป็นหลักจะใช้กำลังบีบเอาดื้อๆไม่ได้     ซึ่งสำหรับไทยแล้วถึงจะต้องเสียดินแดนเหมือนกันแต่ก็ยังดีกว่าที่มีโอกาสเจรจาต่อรองไม่ใช่เสียไปเปล่าๆไม่ได้อะไรเลย

สภาพการณ์ก็เป็นเช่นนี้มาเรื่อยๆจนกระทั่งสงครามโลกครั้งที่ 1 ระเบิดขึ้น    ภัยล่าอาณานิคมต่อไทยก็สิ้นสุดลงไป