อยากจะเล่ามาก เมื่อวานรู้สึกว่าตัวเองซวย...ซ๊วย...ซวยยยยยย
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อวานมีการจัดสอบ TU-Get ที่ มธ.ศูนย์รังสิต จขกท.ก็ไปสอบกับเค้าด้วยค่ะ
ปกติ จขกท.เป็นพวกโรคจิต ชอบเตรียมตัวอะไรล่วงหน้าเสมออยู่แล้ว
เช็คข้อมูล รายชื่อ เลขที่ห้องสอบ เลขที่นั่งสอบ เรียบร้อยตั้งแต่ก่อนถึงวันสอบจริงล่วงหน้าไปเป็นอาทิตย์ละ
พอก่อนวันจริง 1 วัน เราก็เช็คอีกที สรุปว่าเรียบร้อย แพลนไว้ว่าพรุ่งนี้จะทำตามสิ่งที่คิดไว้ดังนี้
1. ตื่น 6 โมง อาบน้ำแต่งตัว
2.ออกจากบ้าน 7 โมง
3.ถึง มธ.ไม่เกิน 8 โมง
4.ถึงแล้วจะเดินไปดูห้องสอบให้มั่นใจก่อน
5.ไปหาอะไรกินให้อิ่มสบายท้อง
6.ก่อนเวลาสอบซัก 15 นาที จะเดินไปรอหน้าห้องสอบ
แต่พอถึงวันสอบจริง เฮ้อออ ใครจะคิดว่าสิ่งที่คิด กับสิ่งที่เกิดมันจะต่างกันมากมายขนาดนี้ เพราะความซวยยยยยของเราเองละมั้ง
ข้อ 1-3 ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เรามาถึง มธ.ประมาณ 7.40 น.
ด้วยความสบายใจ เออ..เรามาเร็วกว่าที่คิดแฮะ เดินไปดูห้องสอบดีกว่า
เราก็เดินจากที่จอดรถ ไปประมาณ 500 เมตรได้แล้วล่ะ
...แม่จ้าวววว.. จังหวะเราก้าวขึ้นบันได้ รู้สึกว่า ทำไมมันหวิวๆวะ
ลองเอามือลูบก้นดู โอวววว Shipหายยยย...ซิบกระโปรงแตก!!
นี่กุเดินมาไกลแล้วนะ มันแตกตั้งแต่เมื่อไรวะ และไม่แตกธรรมดา แตกอนาจ!! (ถ้าใครเคยมีประสบการณ์ซิบแตก น่าจะเข้าใจ)
ทำไงดีวะ?? ตอนนั้นในหัวมีเพลงพี่เบิร์ดขึ้นเลย ...กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ไหว...
ตามองไปเห็นพี่ รปภ.ผู้ ญ อยู่ไกลๆ เอาวะลองไปถามเค้าดู เผื่อพอจะมีเสื้อมีผ้าอะไรพอคลุมตูดกุได้บ้าง
พอไปถึง พี่ รปภ.ก็แบบ...ขำใส่เราอ่ะ!! แถมไม่สามารถช่วยเหลือใดๆกับเราได้ พระเจ้าาาา...อายไปอีก
โอเค..ไม่เป็นไร กุเห็นร้านกาแฟ กุว่าเค้าต้องมีผ้ากันเปื้อนหรือเสื้ออะไรบ้างให้กุยืม
พอไปถึงร้านกาแฟ เจอคนขายเป็นชาวต่างชาติ(พม่าล่ะมั้ง)
กุก็ฟังไม่ออกอีก ว่าเค้าพูดว่าอะไร ยืนคุยไปมือก็ปิดตูดไปอยู่นานสองนาน จับใจความได้ว่า"ไม่มีๆ" (ไม่รู้ไม่มีหรือไม่ให้อ่ะนะ)
ดูแล้วไม่รอด...ไม่เป็นไร ข้างหน้ามีห้องน้ำ เราทนเดินไปอีกนิด เราคงต้องพยายามด้วยตัวเอง
พอเข้าห้องน้ำ เราก็พยายามลองถอดกระโปรงออกนะ แต่มันติดอ่ะถอดไม่ออก ซิบก็รูดไม่ได้แล้ว เรียกว่าขาดระยะสุดท้าย
เอาไงดีวะเนี่ย...ตอนนี้ก็8โมงกว่าละ กุยังไม่ถึงห้องสอบเลย
หนทางสุดท้าย ลองเดินไปที่รถ เผื่อสวรรค์จะเห็นใจ ให้กุลืมเสื้อคลุมไว้บนรถบ้าง
เอาวะ!! อีกแค่ไม่ถึง 500 เมตรเอง (ให้กำลังใจตัวเองสุดฤทธิ์) เราเอาเสื้อออกนอกกระโปรงก็พอจะคลุมได้นะ ถึงจะไม่มิดดีก็เหอะ
พอเดินไปที่รถ แม่ ง เอ๊ยยยย ทำไมวันนี้รถกุสะอาดจังวะ ไม่มีอะไรในรถเลยที่จะช่วยชีวิตเราได้
ตอนนั้นท้อละ รึเราจะกลับบ้าน ไม่ส่งไม่สอบมันละ แต่อีกใจก็เสียดายค่าสมัครสอบว่ะ 500 เชียวนะ
นั่งคิดอยู่ในรถ ตอนนั้นว้าเหว่มาก สุดท้าย...ก็เลยตัดสินใจ กุเดินไปสอบทั้งแบบนี้แหละ เอาเสื้อออกนอกกระโปรง มันก็พอปิดบังได้บ้างวะ!!
ตอนนั้นเวลาประมาณ 8.20 น. เราสอบ 9.00 น.
เราเลยนั่งรอบนรถก่อน เพราะไม่กล้าเดินเยอะ
ประมาณ 8.40น.เราก็เดินไปที่ตึก ด้วยความระมัดระวัง สำรวมกาย วาจา ใจ อย่างมาก มือก็ดึงเสื้อไป ขาก็ค่อยๆก้าว
ในใจคิดว่า โชคดีนะที่กุสอบชั้น 1 ถ้าต้องสอบชั้นบนแล้วเดินขึ้นบันได สงสัยจะไม่รอด
พอไปถึงห้องสอบ เราสอบห้อง 1044
รู้สึกเอะใจตั้งแต่มีนศ.มายืนออหน้าห้องละ แต่ก็คิดว่า Tu-Get นศ.ก็สอบได้ คงไม่มีอะไรจะซวยไปกว่านี้อีกแล้วแหล่ะ
เรายืนเช็ครายชื่อหน้าห้อง เฮ้ย!! ไม่มีชื่อกุ อะไรวะเนี่ย กุจ่ายเงินนะ เปิดมือถือเช็คข้อมูลอีกที ก็ถูกห้องนี่หว่า
ยืนงงแปปนึง ก้มดูนาฬิกา อีก10 นาที 9โมง กุยังไม่มีห้องสอบเลย...
ตอนนั้นก็คิดว่า ไปหากองอำนวยการสอบก่อน จังหวะเรากำลังจะเดินไป สายตาเหลือบไปเห็นป้ายเล็กๆ ประมาณ 1/4 ของเอ4 ติดอยู่ด้านล่างของบอร์ดหน้าห้อง ย้ำ!ว่า ข้างล่าง!! ขนาดกุเตี้ยยังมองไม่เห็นเลย ชีวิต!!
เขียนว่า "TU-GET ย้ายไปห้อง 3041 ชั้น3"
ย้ำ! ชั้น3!! โอยอยากจะเป็นลม กระโปรงกุจะขาดวิ่น กระซะกระเซ็น กระเด็นกระดอนมั๊ยยยย
เหมือนที่พยายามประคับประคองมาทั้งหมด มันจบสลายลงเพราะป้ายนี้
แต่กุก็เดินค่ะ เดินขึ้นบันได ชั้น3 โอเค...กุยังไหว TT
และด้วยความShipหายทั้งหมดทั้งมวลที่กล่าวมานี้ ทำให้เราจำเลขที่ห้องอันใหม่ผิด ไปจำว่าเป็นห้อง 3044
พอเราเดินไปถึงชั้น 3 หาห้อง 3044 เราก็หาไม่เจอ
ถ้าใครเคยไปตึก SC ของ มธ.อ่ะ จะรู้ว่า แยกเยอะมาก ซอยถี่มาก มีวงกรรมวงเวียนอี๊ก...นี่มันวันอะไรของกุ
เราเจอห้อง 3041-3042-3043 และก็โดดไปเป็นห้อง 3046-3047.... แล้ว 3044กับ45 มันไปไหนเหรอ??
9โมงแล้ว...กุยืนกระโปรงขาด เหงื่อแตก และไม่มีห้องสอบ...
เราเดินไปถามพี่กรรมการคุมสอบที่ยืนอยู่คนหนึ่ง ถามเค้าว่า
" พี่คะ หนูสอบห้อง 1044 แต่มีป้ายเขียนว่าเปลี่ยนห้องสอบ หนูไม่แน่ใจว่าใช่ห้อง 3044หรือเปล่าค่ะ"
พี่เค้าตอบว่า "ใช่ ถูกแล้ว 3044" (พอกลับมาคิด แม่ ง..พากุหลงไปอีก)
เรา: "แต่มันไม่มีห้อง 3044 มันมีถึงแต่ 3043 หนูหาไปเจอ"
พี่กรรมการ: "อยู่ตรงนู้นไง(ทำเสียงหงุดหงิด) ต่อกับ 3043 "
เรา: "ไม่มีจริงๆค่ะ พี่ลองเดินไปดูก็ได้ค่ะ หนูเดินวนหลายรอบแล้ว"
พอดีมีพี่อีกคนเดินมา ถามว่ามีอะไรกัน เราก็เล่าให้เค้าฟัง เค้าบอกเราว่า
"มันเปลี่ยนเป็นห้อง 3041 ไม่ใช่ 3044 เนี่ยๆห้องตรงหน้าน้องเนี่ย"
เราทำหน้าตกใจ งงๆ เบลอๆ เหนื่อยๆ (มันเหนื่อยจริงๆอ่ะ)
"ไม่ต้องมาตกใจ ไม่ต้องตื่นเต้น เข้าไปสอบได้แล้ว เลยเวลามามากแล้ว"
เรา: "...เอ่อ...คะ..ค่ะ..แต่เมื่อกี๊พี่คนนี้เค้าบอกว่า 3044นะคะ." (แอบจิกคนอื่นอีก นิสัยไม่ดีนะอย่าเลียนแบบ ตอนนั้นมันหงุดหงิดแล้วไง แบบ..ทำไมกุโดนด่าคนเดียววะ...)
"ไม่ต้องฟังใครทั้งนั้น รายชื่อห้องอยู่ในมือพี่ ไปๆ..ไปสอบ!"
เอาวะ...อย่างน้อยกุก็หมดเวรหมดกรรมแล้ว กุเจอห้องสอบแล้วโว้ยยย....แต่!!
ความซวยยังไม่หมดแค่นี้จ้าาา พอเข้าห้องสอบ ด้วยความที่โดนไล่ให้เข้าไปสอบ
เลยลืมดูแผนผังที่นั่งสอบ เข้าไปยืนเอ๋อพักนึง เพราะเก้าอี้ว่างเยอะพอสมควร(น่าจะหลงอยู่เหมือนเรา)
กรรมการคุมสอบ ก็เดินมาถามเลขที่นั่ง พอเราตอบไปเค้าก็ชี้ว่าตรงนั้นค่ะ ด้านหลังสุดเลย
เราก็เดินไปนั่ง ปรากฎว่า..ชื่อตรงหัวมุมโต๊ะ มันไม่ใช่ชื่อกุนี่หว่า...เอาอีกแล้วววว อะไรกับกุอี๊กกกกก
สรุปว่า นางบอกโต๊ะเราผิด คือดีที่เราไม่เขียนชื่อลงไปแล้ว เพราะกระดาษคำตอบ-ข้อสอบ มันมีเลขกำกับว่าของใครของมัน
อย่าเพิ่ง!! มันยังไม่หมด พีคสุดคือ..ไอคนที่นั่งสอบหน้าเรามันถอดรองเท้า!! กลิ่นนี่แบบว่า...ปลาเค็มร้อยกระปุกก็ไม่เอาไม่อยู่..กุจะเป็นลม
ตอนนั้นถามสวรรค์ว่า หนูทำเลวอะไรมา ถึงได้มีวันนี้คะ หนูขอโทษษษ อโหสิกรรมให้หนูได้ไหม TT
สรุปสั้นๆจากที่เล่ามายืดยาวววว
กระโปรงซิบแตกอนาจ..บากหน้าไปขอความช่วยเหลือ..ไม่มีใครช่วยแถมโดนหัวเราะใส่..อับอายกลับมาบนรถ..ใช้เสื้อปิดก้นเดินไปสอบก่อน..ห้องสอบเปลี่ยนโดยไม่มีแจ้งในเวบ..วิ่งขึ้นบันได้ไปชั้น3 อย่างทรมานใจ..เดินหาห้องสอบวุ่นวายเพราะจำห้องสอบอันใหม่ผิด..โดนกรรมการด่าและไล่ให้ไปสอบ..กรรมการคุมสอบบอกโต๊ะที่นั่งผิด..นั่งดมปลาเค็มไปทำข้อสอบไป..
ไม่คิดว่าแค่ครึ่งวันจะซวยได้มากมายขนาดนี้ ได้เล่าแล้วสบายจายยยย ขอบคุณที่รับฟังค่ะ
แล้วของคนอื่นๆมีใครเคยซวยระดับไหนกันบ้างคะ ลองเล่ามาให้ฟังหน่อยจ้า
ใครเคยเจอวันซวยๆบ้างไหมคะ...
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อวานมีการจัดสอบ TU-Get ที่ มธ.ศูนย์รังสิต จขกท.ก็ไปสอบกับเค้าด้วยค่ะ
ปกติ จขกท.เป็นพวกโรคจิต ชอบเตรียมตัวอะไรล่วงหน้าเสมออยู่แล้ว
เช็คข้อมูล รายชื่อ เลขที่ห้องสอบ เลขที่นั่งสอบ เรียบร้อยตั้งแต่ก่อนถึงวันสอบจริงล่วงหน้าไปเป็นอาทิตย์ละ
พอก่อนวันจริง 1 วัน เราก็เช็คอีกที สรุปว่าเรียบร้อย แพลนไว้ว่าพรุ่งนี้จะทำตามสิ่งที่คิดไว้ดังนี้
1. ตื่น 6 โมง อาบน้ำแต่งตัว
2.ออกจากบ้าน 7 โมง
3.ถึง มธ.ไม่เกิน 8 โมง
4.ถึงแล้วจะเดินไปดูห้องสอบให้มั่นใจก่อน
5.ไปหาอะไรกินให้อิ่มสบายท้อง
6.ก่อนเวลาสอบซัก 15 นาที จะเดินไปรอหน้าห้องสอบ
แต่พอถึงวันสอบจริง เฮ้อออ ใครจะคิดว่าสิ่งที่คิด กับสิ่งที่เกิดมันจะต่างกันมากมายขนาดนี้ เพราะความซวยยยยยของเราเองละมั้ง
ข้อ 1-3 ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เรามาถึง มธ.ประมาณ 7.40 น.
ด้วยความสบายใจ เออ..เรามาเร็วกว่าที่คิดแฮะ เดินไปดูห้องสอบดีกว่า
เราก็เดินจากที่จอดรถ ไปประมาณ 500 เมตรได้แล้วล่ะ
...แม่จ้าวววว.. จังหวะเราก้าวขึ้นบันได้ รู้สึกว่า ทำไมมันหวิวๆวะ
ลองเอามือลูบก้นดู โอวววว Shipหายยยย...ซิบกระโปรงแตก!!
นี่กุเดินมาไกลแล้วนะ มันแตกตั้งแต่เมื่อไรวะ และไม่แตกธรรมดา แตกอนาจ!! (ถ้าใครเคยมีประสบการณ์ซิบแตก น่าจะเข้าใจ)
ทำไงดีวะ?? ตอนนั้นในหัวมีเพลงพี่เบิร์ดขึ้นเลย ...กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ไหว...
ตามองไปเห็นพี่ รปภ.ผู้ ญ อยู่ไกลๆ เอาวะลองไปถามเค้าดู เผื่อพอจะมีเสื้อมีผ้าอะไรพอคลุมตูดกุได้บ้าง
พอไปถึง พี่ รปภ.ก็แบบ...ขำใส่เราอ่ะ!! แถมไม่สามารถช่วยเหลือใดๆกับเราได้ พระเจ้าาาา...อายไปอีก
โอเค..ไม่เป็นไร กุเห็นร้านกาแฟ กุว่าเค้าต้องมีผ้ากันเปื้อนหรือเสื้ออะไรบ้างให้กุยืม
พอไปถึงร้านกาแฟ เจอคนขายเป็นชาวต่างชาติ(พม่าล่ะมั้ง)
กุก็ฟังไม่ออกอีก ว่าเค้าพูดว่าอะไร ยืนคุยไปมือก็ปิดตูดไปอยู่นานสองนาน จับใจความได้ว่า"ไม่มีๆ" (ไม่รู้ไม่มีหรือไม่ให้อ่ะนะ)
ดูแล้วไม่รอด...ไม่เป็นไร ข้างหน้ามีห้องน้ำ เราทนเดินไปอีกนิด เราคงต้องพยายามด้วยตัวเอง
พอเข้าห้องน้ำ เราก็พยายามลองถอดกระโปรงออกนะ แต่มันติดอ่ะถอดไม่ออก ซิบก็รูดไม่ได้แล้ว เรียกว่าขาดระยะสุดท้าย
เอาไงดีวะเนี่ย...ตอนนี้ก็8โมงกว่าละ กุยังไม่ถึงห้องสอบเลย
หนทางสุดท้าย ลองเดินไปที่รถ เผื่อสวรรค์จะเห็นใจ ให้กุลืมเสื้อคลุมไว้บนรถบ้าง
เอาวะ!! อีกแค่ไม่ถึง 500 เมตรเอง (ให้กำลังใจตัวเองสุดฤทธิ์) เราเอาเสื้อออกนอกกระโปรงก็พอจะคลุมได้นะ ถึงจะไม่มิดดีก็เหอะ
พอเดินไปที่รถ แม่ ง เอ๊ยยยย ทำไมวันนี้รถกุสะอาดจังวะ ไม่มีอะไรในรถเลยที่จะช่วยชีวิตเราได้
ตอนนั้นท้อละ รึเราจะกลับบ้าน ไม่ส่งไม่สอบมันละ แต่อีกใจก็เสียดายค่าสมัครสอบว่ะ 500 เชียวนะ
นั่งคิดอยู่ในรถ ตอนนั้นว้าเหว่มาก สุดท้าย...ก็เลยตัดสินใจ กุเดินไปสอบทั้งแบบนี้แหละ เอาเสื้อออกนอกกระโปรง มันก็พอปิดบังได้บ้างวะ!!
ตอนนั้นเวลาประมาณ 8.20 น. เราสอบ 9.00 น.
เราเลยนั่งรอบนรถก่อน เพราะไม่กล้าเดินเยอะ
ประมาณ 8.40น.เราก็เดินไปที่ตึก ด้วยความระมัดระวัง สำรวมกาย วาจา ใจ อย่างมาก มือก็ดึงเสื้อไป ขาก็ค่อยๆก้าว
ในใจคิดว่า โชคดีนะที่กุสอบชั้น 1 ถ้าต้องสอบชั้นบนแล้วเดินขึ้นบันได สงสัยจะไม่รอด
พอไปถึงห้องสอบ เราสอบห้อง 1044
รู้สึกเอะใจตั้งแต่มีนศ.มายืนออหน้าห้องละ แต่ก็คิดว่า Tu-Get นศ.ก็สอบได้ คงไม่มีอะไรจะซวยไปกว่านี้อีกแล้วแหล่ะ
เรายืนเช็ครายชื่อหน้าห้อง เฮ้ย!! ไม่มีชื่อกุ อะไรวะเนี่ย กุจ่ายเงินนะ เปิดมือถือเช็คข้อมูลอีกที ก็ถูกห้องนี่หว่า
ยืนงงแปปนึง ก้มดูนาฬิกา อีก10 นาที 9โมง กุยังไม่มีห้องสอบเลย...
ตอนนั้นก็คิดว่า ไปหากองอำนวยการสอบก่อน จังหวะเรากำลังจะเดินไป สายตาเหลือบไปเห็นป้ายเล็กๆ ประมาณ 1/4 ของเอ4 ติดอยู่ด้านล่างของบอร์ดหน้าห้อง ย้ำ!ว่า ข้างล่าง!! ขนาดกุเตี้ยยังมองไม่เห็นเลย ชีวิต!!
เขียนว่า "TU-GET ย้ายไปห้อง 3041 ชั้น3"
ย้ำ! ชั้น3!! โอยอยากจะเป็นลม กระโปรงกุจะขาดวิ่น กระซะกระเซ็น กระเด็นกระดอนมั๊ยยยย
เหมือนที่พยายามประคับประคองมาทั้งหมด มันจบสลายลงเพราะป้ายนี้
แต่กุก็เดินค่ะ เดินขึ้นบันได ชั้น3 โอเค...กุยังไหว TT
และด้วยความShipหายทั้งหมดทั้งมวลที่กล่าวมานี้ ทำให้เราจำเลขที่ห้องอันใหม่ผิด ไปจำว่าเป็นห้อง 3044
พอเราเดินไปถึงชั้น 3 หาห้อง 3044 เราก็หาไม่เจอ
ถ้าใครเคยไปตึก SC ของ มธ.อ่ะ จะรู้ว่า แยกเยอะมาก ซอยถี่มาก มีวงกรรมวงเวียนอี๊ก...นี่มันวันอะไรของกุ
เราเจอห้อง 3041-3042-3043 และก็โดดไปเป็นห้อง 3046-3047.... แล้ว 3044กับ45 มันไปไหนเหรอ??
9โมงแล้ว...กุยืนกระโปรงขาด เหงื่อแตก และไม่มีห้องสอบ...
เราเดินไปถามพี่กรรมการคุมสอบที่ยืนอยู่คนหนึ่ง ถามเค้าว่า
" พี่คะ หนูสอบห้อง 1044 แต่มีป้ายเขียนว่าเปลี่ยนห้องสอบ หนูไม่แน่ใจว่าใช่ห้อง 3044หรือเปล่าค่ะ"
พี่เค้าตอบว่า "ใช่ ถูกแล้ว 3044" (พอกลับมาคิด แม่ ง..พากุหลงไปอีก)
เรา: "แต่มันไม่มีห้อง 3044 มันมีถึงแต่ 3043 หนูหาไปเจอ"
พี่กรรมการ: "อยู่ตรงนู้นไง(ทำเสียงหงุดหงิด) ต่อกับ 3043 "
เรา: "ไม่มีจริงๆค่ะ พี่ลองเดินไปดูก็ได้ค่ะ หนูเดินวนหลายรอบแล้ว"
พอดีมีพี่อีกคนเดินมา ถามว่ามีอะไรกัน เราก็เล่าให้เค้าฟัง เค้าบอกเราว่า
"มันเปลี่ยนเป็นห้อง 3041 ไม่ใช่ 3044 เนี่ยๆห้องตรงหน้าน้องเนี่ย"
เราทำหน้าตกใจ งงๆ เบลอๆ เหนื่อยๆ (มันเหนื่อยจริงๆอ่ะ)
"ไม่ต้องมาตกใจ ไม่ต้องตื่นเต้น เข้าไปสอบได้แล้ว เลยเวลามามากแล้ว"
เรา: "...เอ่อ...คะ..ค่ะ..แต่เมื่อกี๊พี่คนนี้เค้าบอกว่า 3044นะคะ." (แอบจิกคนอื่นอีก นิสัยไม่ดีนะอย่าเลียนแบบ ตอนนั้นมันหงุดหงิดแล้วไง แบบ..ทำไมกุโดนด่าคนเดียววะ...)
"ไม่ต้องฟังใครทั้งนั้น รายชื่อห้องอยู่ในมือพี่ ไปๆ..ไปสอบ!"
เอาวะ...อย่างน้อยกุก็หมดเวรหมดกรรมแล้ว กุเจอห้องสอบแล้วโว้ยยย....แต่!!
ความซวยยังไม่หมดแค่นี้จ้าาา พอเข้าห้องสอบ ด้วยความที่โดนไล่ให้เข้าไปสอบ
เลยลืมดูแผนผังที่นั่งสอบ เข้าไปยืนเอ๋อพักนึง เพราะเก้าอี้ว่างเยอะพอสมควร(น่าจะหลงอยู่เหมือนเรา)
กรรมการคุมสอบ ก็เดินมาถามเลขที่นั่ง พอเราตอบไปเค้าก็ชี้ว่าตรงนั้นค่ะ ด้านหลังสุดเลย
เราก็เดินไปนั่ง ปรากฎว่า..ชื่อตรงหัวมุมโต๊ะ มันไม่ใช่ชื่อกุนี่หว่า...เอาอีกแล้วววว อะไรกับกุอี๊กกกกก
สรุปว่า นางบอกโต๊ะเราผิด คือดีที่เราไม่เขียนชื่อลงไปแล้ว เพราะกระดาษคำตอบ-ข้อสอบ มันมีเลขกำกับว่าของใครของมัน
อย่าเพิ่ง!! มันยังไม่หมด พีคสุดคือ..ไอคนที่นั่งสอบหน้าเรามันถอดรองเท้า!! กลิ่นนี่แบบว่า...ปลาเค็มร้อยกระปุกก็ไม่เอาไม่อยู่..กุจะเป็นลม
ตอนนั้นถามสวรรค์ว่า หนูทำเลวอะไรมา ถึงได้มีวันนี้คะ หนูขอโทษษษ อโหสิกรรมให้หนูได้ไหม TT
สรุปสั้นๆจากที่เล่ามายืดยาวววว
กระโปรงซิบแตกอนาจ..บากหน้าไปขอความช่วยเหลือ..ไม่มีใครช่วยแถมโดนหัวเราะใส่..อับอายกลับมาบนรถ..ใช้เสื้อปิดก้นเดินไปสอบก่อน..ห้องสอบเปลี่ยนโดยไม่มีแจ้งในเวบ..วิ่งขึ้นบันได้ไปชั้น3 อย่างทรมานใจ..เดินหาห้องสอบวุ่นวายเพราะจำห้องสอบอันใหม่ผิด..โดนกรรมการด่าและไล่ให้ไปสอบ..กรรมการคุมสอบบอกโต๊ะที่นั่งผิด..นั่งดมปลาเค็มไปทำข้อสอบไป..
ไม่คิดว่าแค่ครึ่งวันจะซวยได้มากมายขนาดนี้ ได้เล่าแล้วสบายจายยยย ขอบคุณที่รับฟังค่ะ
แล้วของคนอื่นๆมีใครเคยซวยระดับไหนกันบ้างคะ ลองเล่ามาให้ฟังหน่อยจ้า