สวัสดีค่ะ เราเป็นนักเรียน ตอนประถมเราเรียนโรงเรียนใกล้บ้าน มีนักเรียน1000กว่าคน(อนุบาลถึงม.3) เราเรียนก่งมาก ได้ที่หนึ่งตลอด เรารู้สึกมั่นใจในตัวเองมากๆ มีความสุขร่าเริง เป็นหัวหน้าห้องเพื่อนๆรักเราและเราก็รักเพื่อนๆ เราอยู่แบบมีความสุข รุ่นพี่รุ่นน้องรู้จักเราเยอะพอประมาณ ค่อนข้างเฟรนลี่ ชอบเข้าสังคม พูดเก่ง แต่พอเราขึ้นมัธยม เราเข้าโรงเรียนใหญ่ๆในเมือง
มีนักเรียน3พันกว่าคน(ม.1ถึงม.6) เราเจอคนที่เก่งกว่าเรามากมาย สัญชาตญานของเราเวลาเราเจอคนที่เก่งกว่าเราจะพยายามสู้เค้าให้ได้ ซึ่งเมื่อก่อนเราทำได้ แต่ตอนนี้เราทำไม่ได้  ทำให้เรารู้สึกไม่เห็นค่าตัวเอง ผิดหวัง จากคนที่ร่าเริงเฟรนลี่ กลับไม่คุยกับใคร เพื่อนน้อย เจอใครคิดคำพูดไม่ออก เป็นคนเงียบไปเลย จนคนรอบข้าง เพื่อนแถวบ้านเราก็รู้สึกว่าเราเปลี่ยนไป และความสนิทก็ลดน้อยลง เค้าได้เพื่อนใหม่ไปแล้ว เราอยู่โรงเรียนนี้แบบไม่มีความสุขเลย เราคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าระยะต้น เราอยากได้ความคิดดีๆที่ทำให้เรารักตัวเองมากขึ้น มีความสุขมากขึ้นค่ะ
ปล.แม่เราชอบด่าเราไม่ค่อยให้กำลังใจเราไม่กล้าขอคำปรึกษา ส่วนพ่อเราใจดีแต่ทำงานไม่ค่อยมีเวลาให้
ขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ