๏ สายน้ำเลาะเซาะแก่งลงแอ่งหิน
เสนาะยินยามยลสายชลไหล
กระเซ็นซ่านซัดสายสยายไป
ร่วมพงไพรหมู่พฤกษานานาพันธุ์


  ๏ เดือนกระจ่างแจ่มตาเวลาจ้อง
แสงเรืองรองมองดุจสรวงสวรรค์
เจื้อยเจื้อยแจ้วสกุณาร้องหากัน
เรียกตะวันเลือนลับให้กลับมา


  ๏ ก่อนอุษารบเร้าจะเข้าสาง
ประคองข้างกุมมือส่งสื่อหา
จวนจะแจ้งเสียแล้วเจ้าแก้วตา
ถึงเวลาจำพรากต้องจากไกล


  ๏ จุมพิตแก้มโอบกอด..แขนสอดนิ่ง
รักเจ้ายิ่งห่างกันสุดหวั่นไหว
หยาดน้ำตารินแสดงแสลงใจ
ถนอมไล้ไรผมชิดชมนวล


   ๏ กระซิบแผ่วแก้วตาพี่ลาก่อน
ใจรอนรอนฝืนกล้ำสุดกำสรวล
สะอื้นไห้พจน์พร่ำเฝ้าคร่ำครวญ
จะได้หวนทวนมาเพลาใด


   ๏ เสียงกระทั้นขันไขเจ้าไก่แก้ว
บอกสางแล้วสิ้นเวลาจะอาศัย
เจ้าดุเหว่าร่ำร้องดังก้องไพร
เมื่อจากไปห่วงหาจำลาจร


  ๏ รสสวาทบาดใจจำไกลห่าง
ก่อนฟ้าสางอันทุอนุสรณ์
เสน่หาร่วมรสทุกบทตอน
ถ้อยวิวรณ์ความนัยยามไล้โลม


๏ ยังกระจ่างฝังจิตความคิดนึก
ช่างล้ำลึกสิ้นแรงใต้แสงโสม
ศศิฉายเงาสุขยามรุกโรม
เสน่ห์โฉมสะคราญสราญใจ


  ๏ เนียนละมุนลูบไล้ยามไหวร่าง
ถ้อยขนางส่งเสียงยามเคียงใกล้
กอดกวัดเยือนสรวงซ่านทรวงใน
นอนหลับใหลก่ายกอดตลอดคืน


  ๏ พลัดเอ๋ยพลัด.พรากไปใจจะขาด
แม้นต้องสิ้นสายสวาทมิอาจฝืน
เก็บไว้เป็นความหลังที่ยั่งยืน
พร้อมกับความขมขื่นจนวันตาย


  ๏ กระซิบแผ่วข้างหูจงอยู่สุข
ลืมความทุกข์ไกลห่างเพียงร่างหาย
จำลาร้างคู่เคียงนั้นเพียงกาย
แต่คงสายเสน่หามิลาเลือน


   ๏ อุษาโยคโศกเศร้าคืนเราสั้น
สิ้นสวรรค์ขาดพี่อยู่เป็นเพื่อน
สิเน่หาลึกล้ำคอยย้ำเตือน
หวนมาเยือนทนุถนอม..เจ้าจอมใจ…๚ะ๛