จริงๆกระทู้นี้ก็ไม่ใช่กระทู้เชิงคำถาสักเท่าไหร่หรอกนะคะ แต่เป็นการระบายมากกว่า ไม่รู้ว่ามีใครเจอแบบนี้อย่างเราบ้างรึป่าวคะ

ก่อนอื่นต้องออกตัวว่าเราก็อายุไม่น้อยแล้ว จะเข้าเลขสามเร็วนี้
ก่อนหน้าที่เรามีแฟนมา 2 คนคะ คนปัจจุบันเป็นคนที่ 3

แฟนทั้งสองคนที่ผ่านมาเราเองเป็นคนบอกเลิกทั้งหมดคะ ด้วยเหตุผลที่ว่า
คนแรก .. เป็นผู้นำ คิดทุกอย่าง จนไม่ใครให้สิทธิเราตัดสินใจ แม้แต่เรื่องส่วนตัวในชีวิตเราเอง เราอึดอัดเราเลยเดินออกมา
คนที่ 2 .. ตามใจเรามากคะ ตามใจแบบไม่เคยตัดสินใจอะไรเลย ช่วยเราตัดสินใจไม่ได้ ช่วยเราแก้ปัญหาอะไรก็ไม่ได้
แต่สิ่งที่เราเชื่อคือ ทั้งสองคนนี้รักเรามากคะ

ส่วนคนนี้ คนปัจจุบัน
ตอนที่ตัดสินใจคบ เพราะเรารู้สึกว่าเค้ามี space ให้เรา ปรึกษาได้ ให้เราตัดสินใจในเรื่องของเรา ช่วยเราแก้ปัญหาได้

ตอนนั้นเราคิดว่าคนเรามีแค่ 2 ประเภท ถ้าเราเจอคนตรงกลางได้ก็คนใช่แล้วแหละ
จนลืมมองเรื่องอื่นของเค้าไป

เค้าติดเหล้า เบียร์ บารากุ เกมส์ ซึ่งเราเองไม่ชอบอะไรพวกนี้เลย เรียกว่าเกลียดเลยก็ว่าได้
เราคบกันมาจะสองปี เราไม่มีกิจกรรมที่ชอบเหมือนกัน หรือทำร่วมกันเลย
คือจะมีเวลาให้เราก็แค่ตอนมี sex
เราช่วยไปเที่ยไปโน้นนี่ บางทีก็ไป ไปตามหน้าที่ ไปแล้วก็ถามว่ากลับได้รึยัง

เราทะเลาะกันบ่อย สองสามวันครั้งเลยก็ว่าได้
เราบอกเลิกเค้าหลายครั้ง
แต่สุดท้ายเค้าก็มาง้อบอกว่าจะทำตัวให้ดีขึ้น แล้วเราก็ใจอ่อนอยู่ดี

ครั้งล่าสุดเค้าบอกว่า
เค้ารู้สึกอึดอัด ที่เค้าไม่ได้เป็นตัวเองมากเท่าที่เค้าต้องการ เค้าคิดว่าต่อไปมันต้องตึงกว่านี้แน่ถ้าเรามีครอบครัวกัน เค้าบอกว่าเราคงไม่ไหวกันแน่ๆ
แต่เค้าเองบอกว่าเค้าเลิกกับเราไม่ได้ เพราะเหมือนเราเป็นครอบครัวเดียวกันไปแล้ว
แต่เราก็รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว รู้สึกอึดอัด ที่เราไม่เป็นตัวเหมือนกัน แต่เราก็ยังตัดใจจากเค้าไม่ได้สักที
เราพยายามคิดว่าการทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติ เด๋วเราทั้งคู่ก็จะเข้าใจกันมากขึ้น อยู่ในจุด balance

แต่ตอนนี้เราเองรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน
ร้องให้บ่อยมาก ทุกข์มาก และก็เป็นอย่างงี้มาตลอดเวลาที่คบกัน

มันมีหลายเหตุผลที่เราเลิกกับเค้าไม่ได้
1. เรารู้สึกผิดกับสองคนแรกที่เราเลือกเดินจากเค้ามาที้งๆที่เค้ารักเรามาก เรารู้สึกว่าเราหนีปัญหา พอรู้สึกว่าเค้าไม่ดีแค่เรื่องเดียวก็ทิ้งเค้ามา เรากลัวว่าเราจะต้องมารู้สึดผิดกับคนนี่อีก ที่เดินออกมาเพราะหนีปัญหา
2. แฟนคนปัจจุบันของเรา พอกับแม่เค้าเลิกกัน แล้วเค้าก็ชอบพูดกับเราบ่อยๆว่า สุดท้ายแล้วเราก็ต้องทิ้งเค้าไป เหมือนที่แม่เค้าทิ้งพ่อเค้าไป เราไม่อยากให้เค้ารู้สึกอย่างนั้น
3. อาจจะเป็นเพราะอายุเข้าเลข3มั้ง มันเลยทำให้เราตั้งความหวังกับครั้งนี้ไว้มาก เราอยากจะให้ครั้งนี้เป็นรักครั้งสุดท้ายของเรา เราเลยพยายามจะผ่านมันไปให้ได้
4. เราอยู่บ้านเดียวกันใน ตปท ถ้าแยกย้ายออกจากกัน เราทั้งคู่ก็ไม่มีใคร อยากกลับไทย แต่ก็ยังทำให้แม่ไม่สำเร้จ

ถ้าถามตัวเราเอง.. แบบไม่ต้องคิดถึงเหตุผลข้างบนที่บอกเราก็จะบอกว่า
เราเหนื่อย เราไม่รู้จะทนไปทำไม ทนให้ได้อะไร เพราะเรารู้สึกว่า เค้าไม่ใช่พ่อของลูกเราแน่ๆ เราทุกข์มากทีสุดที่เคยเจอมาในชีวิต

เรายังรักเค้ามาก แต่มันทรมาน และก็สงสารตัวเองเหลือเกิน
เราควรจะทำยังไงต่อไปดีคะ?