คือเราไม่ชอบกินจริงๆ พี่เคยสอนไห้กินตอนเด็กๆ ลองกินแล้วไม่ชอบ ลองทั้งส้มตำปลาร้า,ปลาร้ากับชะอม ก็ไม่ชอบอยู่ดี
ทำไมแค่เรื่องรสนิยม ความชอบส่วนตัว ต้องกลายเป็นว่าเรากระแดะ , ดัดจริตด้วยค่ะ
.

เสริมนะค่ะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นที่มาให้กำลังใจนะค่ะ
ส่วนคอมเม้นที่ถามว่าเราไปถามหรือไปทำหน้าตายังไงถึงโดนบอกว่ากระแดะ
ก็ตอนที่พี่เราสอนให้เรากินนั้นแหละเราบอกไม่ชอบ พอโตมาก็บอกไม่กินนะ เคยกินตอนเด็กแล้วรู้สึกไม่โอเค โดยที่เราไม่ได้ทำหน้ารังเกียดหรือว่าไรเลยเพราะทุกคนในครอบครัวเรากินปลาร้าค่ะ พี่เราก็มองแรง แล้วก็พูด **กระแดะหรอแค่นี้ทำเป็นไม่กินทุกคนในครอบครัวก็กินหมด มีแค่ที่ไม่กิน อย่าดัดจริต คำนั้นจำได้ขึ้นใจเลย เราถึงกลับลำบากใจที่จะกลับบ้านในแต่ล่ะที

ปล. เราโดนส่งมาเรียนที่ กทม ตั้งแต่เด็ก ส่วนพี่อยู่กับพ่อแม่ที่เมืองกาญค่ะ แต่ส่งเราเรียนถึงแค่มัธยมต้น เราต่อ ม.ปลายต้องทำงานหาเงินเรียน หาเงินอยู่กินเองค่ะ
ส่วนพี่มีรถขับ มีทองใส่ มีตังใช้ไม่ต้องทำงาน เรียนจบป.ตรี