พึ่งครบรอบอายุปีที่ 52 และครบรอบโลดแล่นอยู่บนถนนนักเขียนพันทิปมาย่างเข้าปีที่ 2
ต้องขอขอบคุณพันทิปที่เปิดโอกาสให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ได้มีที่ฝึกปรือฝีไม้ลายมือหัดเขียนนิยายกับงานเขียนอื่นๆ
ที่นี่ทำให้ชีวิตที่หงอยเหงาแห้งแล้งชุ่มชื่นขึ้น หลังต้องลาออกจากราชการก่อนกำหนดเพราะสุขภาพอันย่ำแย่ และเพราะความหวังดีของคุณท่านที่บ้าน
ที่อยากให้มีความสุขได้นั่งกินนอนกิน แต่คนที่ไม่เคยหยุดนิ่งอยู่กับที่มาก่อนอย่างลิกลับไม่ปลื้ม

ไอ้ครั้นจะไปทำอะไรหวือหวาก็ไม่ใช่บุคลิก จะจับจอบจับเสียมทำไร่ทำสวนก็มักโดนล้อว่าตอนนี้ขนาดเดินยังเหมือนกับแผ่นดินจะถล่ม
เหลียวซ้ายแลขวาก็เห็นเรื่องสั้นของตัวเองที่เคยเขียนส่งประกวดเพียงครั้งเดียวในชีวิต

อ้อ ลองเขียนนิยายดูสิ ไม่เห็นจะยาก (นึกย้อนไปแล้วฮาจนน้ำตาเล็ด)

ทันทีนั้นก็เริ่มลงมือเขียน นิยายเรื่องแรกใช้ชื่อว่า "คุ้มบัวคำบาน"
เสาะหาคนอ่านที่เขามีใจเมตตาเขาก็กรุณาอ่านให้และแอบขำเงียบๆ คะแนนเต็มร้อยยังให้ตั้งสิบ
นับถือเป็นอาจารย์เพราะเขาตั้งอกตั้งใจสั่งสอนเราและสารพัดที่จะช่วย อาจารย์ท่านนั้นคือ คุณพิมาน ปัญญาดี จดจำบุญคุณไว้ไม่เคยลืม

คนต่อมาคือคุณนางแก้ว เธอถึงกับส่งต้นฉบับนิยายมาให้อ่านเพราะคงเห็นว่าที่ลิเขียนมันไม่ใกล้กับคำว่านิยายเลยสักน้อย
ก็เข้าใจคำว่านิยายขึ้นมาบ้างและใช้ต้นฉบับของเธอเป็นครู

หลังจากนั้นก็เข้ามาเขียนเรื่องสั้นและวางนิยายที่เริ่มเป็นนิยาย กับบังอาจเขียนกลอนที่ไม่เคยแม้แต่จะคิดเขียน จนได้พบกับกัลยาณมิตรมากมายที่นี่
ทั้งน้องเฟิสน้องโอ อาจารย์ GTW ซึ่งนับถือเป็นครูทางงานเขียนด้วยอีกท่านหนึ่ง อาจารย์ซอง เจ้าหลานคนเก่งนาน่านะจัง กับผองเพื่อนนักเขียนบนถนน โดยเฉพาะเพื่อนในโปรเจ็กค์ ดิ ออ ไร้ท์ และเพื่อนๆ ห้องกลอน

ชีวิตที่หงอยเหงาเปล่าเปลี่ยวจึงมีความหมายมากขึ้น

วันนี้แม้เส้นทางนักเขียนยังอยู่อีกไกล แต่สิ่งที่ได้รับมาแล้วทำให้ปลื้มปิติจนน้ำตาซึมก็คือน้ำใจในผองเพื่อน

ขอบคุณของกำนัลจากพันทิป
ขอบคุณเป็นที่สุดกับของกำนัลล้ำค่าเป็นหนังสือหายากกองโตของจุนยายที่กรุณาส่งมาให้ เป็นของขวัญวันเกิดที่เลิศล้ำสำหรับลิมากค่ะ