เรื่องมันมีอยู่ว่า ได้แชทคุยกะเพื่อนเรื่องค่าเทอมที่เรียนโทฯ เกรดไม่ค่อยดี กลุ้มใจ
เพื่อนเลยบอกว่า ลงใหม่ก็ได้ เราก็บอกไปว่า ค่าเทอมแพงมาก ประมาณเทอมละแสน มันไม่ง่าย
เค้ายังไม่รู้จักเราดี ก็เลยเหน็บเราว่า "คนรวย" ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็พูดขำๆกะเขาไปว่า
"เทียบกะเพื่อนในคณะเราไม่รวยหรอก คนอื่นๆเขาหลักเศรษฐีร้อยล้าน" แต่คือเราไม่ได้ตั้งใจพูดโอ้อวด เราพูดจริงๆให้เขาเห็นภาพว่า บางคนมีเงินเหลือ ก็มาเรียนกันเล่นๆ สบายๆ หาคอนเน็คชั่น เรียนไม่จบก็ลงอีกได้ แต่เราเรียนจริงจังนะ ได้รอบนี้รอบเดียว แม่ไม่ส่งแล้ว
แล้วเขาก็ตอบว่า "ก็ลองขอเพื่อนสิ แสนเดียวมันแค่เศษเงินของเขา"
เราก็แบบ...เออ หรอวะ? มันมีความคิดแบบนี้ด้วย...หรอวะ?
เงินแค่ไหนถึงเรียกว่าเศษเงินหรอคะ? ทำไมถึงคิดว่าคนรวยเห็นเงินบาทสองบาทเป็นเศษเงิน?
จริงอยู่ว่าเงินแสนเดียวเป็นเรื่องเล็กสำหรับเขา แต่เราเป็นใคร ทำไมต้องขอคนอื่นด้วย? เธอกำลังดูถูกเราหรือเธอกำลังเล่นมุข?
เราเจอแบบนี้หลายครั้งแล้ว คือบางทีคนชอบคิดว่าเรามีเงิน ก็จะชอบมาขอโน่นขอนี่ เลี้ยงหน่อย ซื้อไอ้นั่นให้หน่อย ซื้อไอ้นี่ให้หน่อย
คือถ้าเราพอมี แล้วเราอยากให้ เราก็ให้ ทั้งที่บางทีเราก็ไม่ได้มีเหลือเฟือ บางทีแบ่งครึงค่าขนมวันนั้นให้เลยก็มี เพราะอยากให้ ไม่ใช่ว่ามันเหลือเศษแล้วถึงให้ เพราะเงินน้อยแค่ไหน มันก็ไม่ใช่เศษเงินรึเปล่า?
ครั้งนึงมีแม่บ้านที่ออฟฟิศเก่ามาถามว่าทาลิปสติกยี่ห้ออะไร สวยจัง ซื้อให้หน่อยได้มั้ย? เราก็แบบ ลิปสติกแท่งนึงไม่แพงหรอกป้า แต่อยู่ๆป้ามาขอ ทำไมหนูต้องให้?
เราอยากรู้ว่า ไอ้ความคิดที่ว่า "คนรวย ต้องให้คนจน" นี่มันมาจากไหน? จริงอยู่คำสอนของพุทธสนับสนุนให้ทำทาน แต่ทานไม่ใช่หน้าที่ ทานมันเป็นความสมัครใจ ทำเมื่อยากทำ ไม่ใช่ว่าต้องทำทุกครั้งที่โดนขอ
เพื่อนเราแต่ละคน โดนลูกน้อง โดนคนงานโกงกันเป็นประจำ เสียรายได้กันเดือนเป็นแสนๆ เพราะคนพวกนี้เห็นเงินของเขาเป็นแค่เศษเงิน
แล้วไอ้นิยามของคำว่าเศษเงินนี่มันมาได้ยังไง? ปัญหามันมาจากตรงไหน เราล่ะอยากเข้าใจจริงๆค่ะ
ขอแท็กห้องสินธรด้วยนะคะ เผื่อจะได้ความคิดเห็นในมุมของนักลงทุนด้วย
คนรวยนี่ต้องเอาเงินให้คนที่ไม่มีตลอดเลยหรอ เป็นหน้าที่หรอคะ สงสัย?
เพื่อนเลยบอกว่า ลงใหม่ก็ได้ เราก็บอกไปว่า ค่าเทอมแพงมาก ประมาณเทอมละแสน มันไม่ง่าย
เค้ายังไม่รู้จักเราดี ก็เลยเหน็บเราว่า "คนรวย" ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็พูดขำๆกะเขาไปว่า
"เทียบกะเพื่อนในคณะเราไม่รวยหรอก คนอื่นๆเขาหลักเศรษฐีร้อยล้าน" แต่คือเราไม่ได้ตั้งใจพูดโอ้อวด เราพูดจริงๆให้เขาเห็นภาพว่า บางคนมีเงินเหลือ ก็มาเรียนกันเล่นๆ สบายๆ หาคอนเน็คชั่น เรียนไม่จบก็ลงอีกได้ แต่เราเรียนจริงจังนะ ได้รอบนี้รอบเดียว แม่ไม่ส่งแล้ว
แล้วเขาก็ตอบว่า "ก็ลองขอเพื่อนสิ แสนเดียวมันแค่เศษเงินของเขา"
เราก็แบบ...เออ หรอวะ? มันมีความคิดแบบนี้ด้วย...หรอวะ?
เงินแค่ไหนถึงเรียกว่าเศษเงินหรอคะ? ทำไมถึงคิดว่าคนรวยเห็นเงินบาทสองบาทเป็นเศษเงิน?
จริงอยู่ว่าเงินแสนเดียวเป็นเรื่องเล็กสำหรับเขา แต่เราเป็นใคร ทำไมต้องขอคนอื่นด้วย? เธอกำลังดูถูกเราหรือเธอกำลังเล่นมุข?
เราเจอแบบนี้หลายครั้งแล้ว คือบางทีคนชอบคิดว่าเรามีเงิน ก็จะชอบมาขอโน่นขอนี่ เลี้ยงหน่อย ซื้อไอ้นั่นให้หน่อย ซื้อไอ้นี่ให้หน่อย
คือถ้าเราพอมี แล้วเราอยากให้ เราก็ให้ ทั้งที่บางทีเราก็ไม่ได้มีเหลือเฟือ บางทีแบ่งครึงค่าขนมวันนั้นให้เลยก็มี เพราะอยากให้ ไม่ใช่ว่ามันเหลือเศษแล้วถึงให้ เพราะเงินน้อยแค่ไหน มันก็ไม่ใช่เศษเงินรึเปล่า?
ครั้งนึงมีแม่บ้านที่ออฟฟิศเก่ามาถามว่าทาลิปสติกยี่ห้ออะไร สวยจัง ซื้อให้หน่อยได้มั้ย? เราก็แบบ ลิปสติกแท่งนึงไม่แพงหรอกป้า แต่อยู่ๆป้ามาขอ ทำไมหนูต้องให้?
เราอยากรู้ว่า ไอ้ความคิดที่ว่า "คนรวย ต้องให้คนจน" นี่มันมาจากไหน? จริงอยู่คำสอนของพุทธสนับสนุนให้ทำทาน แต่ทานไม่ใช่หน้าที่ ทานมันเป็นความสมัครใจ ทำเมื่อยากทำ ไม่ใช่ว่าต้องทำทุกครั้งที่โดนขอ
เพื่อนเราแต่ละคน โดนลูกน้อง โดนคนงานโกงกันเป็นประจำ เสียรายได้กันเดือนเป็นแสนๆ เพราะคนพวกนี้เห็นเงินของเขาเป็นแค่เศษเงิน
แล้วไอ้นิยามของคำว่าเศษเงินนี่มันมาได้ยังไง? ปัญหามันมาจากตรงไหน เราล่ะอยากเข้าใจจริงๆค่ะ
ขอแท็กห้องสินธรด้วยนะคะ เผื่อจะได้ความคิดเห็นในมุมของนักลงทุนด้วย