วันนี้เราจะมาแชร์ประสบการณ์ความรู้สึก ที่เรามีความรู้สึกว่าเพื่อนเราที่สนิทกันแต่เมื่อเวลาผ่านไปไม่รู้เป็นเพราะอะไร..หรืออาจเพราะอยู่ด้วยกันมากเกินไปจนรู้จักนิสัยหรือเดาความรู้สึกแทนกันได้...กลับทำให้เราอึดอัดทำตัวไม่ถูกเพราะเค้าเป็นคนดีเกินไปหรืออาจพูดได้ว่านิสัยดีมาก มากมั้ง
......บางทีก็ดีจนไร้เหตุผล ดีแบบกลัวคนอื่นจะรู้สึกไม่ดีกับตัวเอง ต้องตามใจความรู้สึกคนอื่นก่อนเสมอไม่ค่อยจะแสดงความรู้สึกตัวเอง เสียสละแบบเกินตัว กลัวคนรอบข้างจะลำบาก...และแสนดีอีกมากมาย จริงๆก็เป็นสิ่งที่ดีมากๆที่ทุกคนควรมีแต่ต้องพอกีและถูกช่วงเวลา....พอเราอยู่กันกับมีเส้นความดีมามากเกินจนทำให้รู้สึกว่าการเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ต้องพูดคุยปรึกษากัน แลกเปลี่ยนความคิด แชร์กันได้ แต่กับเจอเหตุการณ์ไม่คุยกัยอยู่ด้วยกันเหมือนมีกำแพงแต่กับคนเค้าก็ปกติ แต่กับเราที่อยู่ด้วยกันมันเหมือนมันอึกอัดมาก คือตัวเราเองเราก็ไม่ใช่คนดีอาจถึงแย่เลยบางที แต่เรามองว่า....
การที่เราเป็นเพื่อนกันยิ่งอยู่ด้วยกันมันต้องมีอะไรที่ต้องพูดคุยกันได้ไม่ใช่ให้ฝ่ายใดฝ่ายนึงคอยตัดสินใจ อีกฝ่ายก็กลัวเพื่อนจะว่าเพื่อนจะโกรธอะไรสารพัด...จนทำให้ต่างฝ่ายค่อยๆห่างกัน จนอาจสุดท้ายที่สุด มันอาจไม่มีการสนทนาระหว่างเพื่อนเกิดขึ้น
...เรายอมรับว่าเราก็ไม่ใช่เพื่อนที่ดีอะไรสำหรับคนคนนั้นมาก แต่เราก็เป็นห่วงรักในฐานะเพื่อน วันนึงเค้ามีปัญหาแต่กลับไม่เลือกที่คุยกับเราที่ิอยู่ใกล้ตัว...แต่สุดท้ายคนที่แก้ปัญหาให้เค้าก็เป็นเรา และเราก็ห่วงเค้า มันก็รู้สึกเจ็บๆจุกๆหงุดหงิด ทำไมเพื่อนถึงเลือกที่จะไม่คุยกับเรา...เพียงเพราะกลัวเราว่าเพียวเหตุผลแค่นี้ เรารู้สึกอึกอัดแต่เราก็พูดให้ใครฟังไม่ได้เลยขอใช้พื้นที่นี้มารองรับ
แล้วก็อยากฝากว่า...เพื่อนกันมีไรเราก็พูดกัน ไม่มีเพื่อนคนไหนจะโกรธจะด่า เพื่อนตัวเองได้ตลอดหลอก แต่ยิ่งไม่พูดก็ยิ่งจะทำให้2ฝ่ายเพิ่มความอึดอัดและมากไปกว่าเดิมจนเป็นแปลฝังใจ.กลายเป็นว่าที่เราคบกันเป็นเพื่อนกันมาเราไม่ได้รู้จักกันเลยสักนิดเดียว...
บางครั้งก็รู้สึกเหมือนไม่รู้จักกัน??
......บางทีก็ดีจนไร้เหตุผล ดีแบบกลัวคนอื่นจะรู้สึกไม่ดีกับตัวเอง ต้องตามใจความรู้สึกคนอื่นก่อนเสมอไม่ค่อยจะแสดงความรู้สึกตัวเอง เสียสละแบบเกินตัว กลัวคนรอบข้างจะลำบาก...และแสนดีอีกมากมาย จริงๆก็เป็นสิ่งที่ดีมากๆที่ทุกคนควรมีแต่ต้องพอกีและถูกช่วงเวลา....พอเราอยู่กันกับมีเส้นความดีมามากเกินจนทำให้รู้สึกว่าการเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ต้องพูดคุยปรึกษากัน แลกเปลี่ยนความคิด แชร์กันได้ แต่กับเจอเหตุการณ์ไม่คุยกัยอยู่ด้วยกันเหมือนมีกำแพงแต่กับคนเค้าก็ปกติ แต่กับเราที่อยู่ด้วยกันมันเหมือนมันอึกอัดมาก คือตัวเราเองเราก็ไม่ใช่คนดีอาจถึงแย่เลยบางที แต่เรามองว่า....
การที่เราเป็นเพื่อนกันยิ่งอยู่ด้วยกันมันต้องมีอะไรที่ต้องพูดคุยกันได้ไม่ใช่ให้ฝ่ายใดฝ่ายนึงคอยตัดสินใจ อีกฝ่ายก็กลัวเพื่อนจะว่าเพื่อนจะโกรธอะไรสารพัด...จนทำให้ต่างฝ่ายค่อยๆห่างกัน จนอาจสุดท้ายที่สุด มันอาจไม่มีการสนทนาระหว่างเพื่อนเกิดขึ้น
...เรายอมรับว่าเราก็ไม่ใช่เพื่อนที่ดีอะไรสำหรับคนคนนั้นมาก แต่เราก็เป็นห่วงรักในฐานะเพื่อน วันนึงเค้ามีปัญหาแต่กลับไม่เลือกที่คุยกับเราที่ิอยู่ใกล้ตัว...แต่สุดท้ายคนที่แก้ปัญหาให้เค้าก็เป็นเรา และเราก็ห่วงเค้า มันก็รู้สึกเจ็บๆจุกๆหงุดหงิด ทำไมเพื่อนถึงเลือกที่จะไม่คุยกับเรา...เพียงเพราะกลัวเราว่าเพียวเหตุผลแค่นี้ เรารู้สึกอึกอัดแต่เราก็พูดให้ใครฟังไม่ได้เลยขอใช้พื้นที่นี้มารองรับ
แล้วก็อยากฝากว่า...เพื่อนกันมีไรเราก็พูดกัน ไม่มีเพื่อนคนไหนจะโกรธจะด่า เพื่อนตัวเองได้ตลอดหลอก แต่ยิ่งไม่พูดก็ยิ่งจะทำให้2ฝ่ายเพิ่มความอึดอัดและมากไปกว่าเดิมจนเป็นแปลฝังใจ.กลายเป็นว่าที่เราคบกันเป็นเพื่อนกันมาเราไม่ได้รู้จักกันเลยสักนิดเดียว...