อยากอธิบายให้เข้าใจความรู้สึกว่าคนที่เป็นโรคซึมเศร้าเป็นอย่างไร
เราก็ไม่บอกใครนะว่าเรามีอาการนี้ เราอายว่ะ เพราะสำหรับบางคนมันเหมือนโรคที่คนขี้แพ้เอามาอ้างเพื่อให้คนอื่นสงสารต่างๆนาๆ เราใช่วิธีกันตัวเองออกมาจากคนอื่นดีกว่า
อาการนี้มันน่ากลัวสำหรับคนมีความฝันคนมีเป้าหมาย มันเหมือนความฝันนั้นจู่ๆมันก็หายตัวไป เป้าหมายที่เราตื่นเต้นที่จะคว้ามันมาจู่ๆมันก็ไม่มีความหมาย มองหาสิ่งที่เราเคยสนุกกับมัน ความอยากทำอยากเล่นมันหายไป เหมือนไม่เคยมีอะไรอยู่ตรงนั้น เหมือนเป้าหมายชีวิตไม่มีอีกแล้ว
จะว่าไปก็เหมือน ก็เหมือนมีท่อดูดความสุข ความหวัง กำลังใจ ความฝัน ความร่าเริง ความสนุกสนาน ชีวิต ออกไปจากร่าง แล้วเทก้อนแห่ง ความหดหู่ ความสิ้นหวัง ความท้อแท้ ความสมเพศ ความว่างเปล่า ความโดเดี่ยว เข้ามาทับถมอย่างหนักจนบางที คนที่มีสภาพแบบนี้ไม่มีแรงที่จะออกมาจากก้อนหินหนักเหล่านี้ แม้จะมีคนช่วยดึงก็ดึงไม่ออก ไม่ใช่พวกเราขี้เกียจหรือไม่อยากจะออกไปนะ พวกเราเฝ้าฝันว่าจะออกไปเดินแบบมีความสุขเหมือนคนธรรมดาได้ แต่การแบกก้อนหินที่สลัดไม่ออกมันลำบากจริงๆ