บทสรุป
การอดทน
1 ปี 9 เดือน
เทากับ 21 เดือน
เท่ากับ 443 วัน กำลังจะถึงจุดจบ
และวันที่รอคอยกำลังจะผ่านเข้ามา
วันที่ 444 วันแห่งเสรีภาพ
วันแห่งความเป็นไท
วันแห่งความสุขสดใส...
ต้องขอขอบคุณในวันนั้น
วันที่ทำให้ฉันกล้าตัดสินใจ...
...วันที่ฉันเสียน้ำตาครั้งสัดท้าย...
และยอม...เป็นคนว่างงาน(ตกงาน)
...เพื่อสุขภาพจิตที่ดีกว่า และรอยยิ้มที่จริงใจสด อ่อนโยน...
ทุกคนต่างพากันตั้งคำถามมากมายว่า “ทนมาได้ไงว่ะ”นานนับเดือนผี
ตอบได้คำเดียวเลยว่า “กูโง่”ไง กูหลงเชื่อคำพูดที่ผู้ใหญ่คนหนึ่งที่ไม่มีความแน่นอนและชัดเจนมาตลอด
ทั้งๆที่มันเห็นๆกันอยู่ความจริงมันเป็นไม่ได้เลย และมันไม่มีทางจะเป็นได้ด้วย เพราะคำๆเดียว “เชื่อใจ”
มันก็มีให้เห็นอยู่ตรงนะว่าโง่ (ขอขยายความตรงนี้ มีอีก 2คนที่โดนหลอก ว่าจะให้กลับมาทำงาน)
ประมาณว่าสักวันหนึ่ง (พูดแบบนี้มา 1 ปี 7 เดือน) มันฟังดูแล้วช่างไร้สาระมากในเมื่อความเป็นจริง
คนผู้นั้นไม่มีทางไปไหน แต่เพราะคำๆเดียวจริง “เชื่อใจ”
ทำให้เราเองก็พลาดโอกาสมากมาย ที่มีคนมาเสนอให้ทั้งตำแหน่ง เงินเดือน เพราะเราคิดว่าเราให้เกียรติการทำงาน
ทุกวันนี้เราเองก็คิดนะว่าเราคิดตรงไหน พลาดตรงไหน หรือความสามารถเราไปไม่ถึง คอยเฝ้าถามตัวเองและคนที่เคยร่วมงานกัน
มันก็ไม่มีนี่น่า แต่มาหยุดเล็กน้อยผิดที่เรามัน”โง่เอง” ที่เชื่อไม่มีความแน่นอนมากมายคนนั้น
ประสบการณ์จากการทำงานด้านงานพิมพ์ 10 กว่าปี จากโรงงานใหญ่ๆระดับต้นๆของประเทศ ผ่านงาน Artwork มามากมาย
มันไม่สามารถช่วยอะไรเราได้เลย...กลับเจอคำว่า”ทำงานไม่เป็นอะไรเลย”
ได้ยินครั้งแรกเราแทบไปไม่ถูกเลย เราเคยเชื่อมั่นในตัวเรามาตลอดว่าเราเป็นอันดับต้นๆที่มีความเชี่ยวชาญและชำนาญทางด้านนี้มาก
“มันดับ”ไปในทันใด กับคนแบบนั้น คนแบบไม่สนใจใครคิดว่าตัวเองเก่งตลอด
พอกันทีนะเรา สงสารตัวเอง สงสารสภาพจิตใจตัวเองตลอดเวลาที่ผ่านมา
ไม่เคยมีวันไหนที่เราอยากมาทำงาน มีรอยยิ้มที่สดใส
มีคนบอกเราว่าเวลาเราอยู่ในแผนกกับอยูด้านนอกมันช่างแตกต่างกันมาก....
ระยะเวลามันสอนให้เราเรียนรู้อะไรหลายๆอย่างมากมาย โดยเฉพาะคน
“มนุษย์นั้นทุกคนย่อมมีความเห็นแก่ตัว”
ไม่ว่าจะคนชนชาติใด ภาษาใด ตำแหน่งใด ไม่ว่าจะชายหรือหญิง รวยหรือจน
มีกันทั้งนั้นนี่แหละที่เค้าเรียกว่า “มนุษย์เงินเดือน”
ขอบคุณค่ะ
ถ้ามีเวลจะมาเล่าแบบละเอียดและชัดเจน... “กูโง่เอง”