เรื่องมันมีอย่างนี้ค่ะ เราสมัครโครงการทุนของมหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงและเป็นที่รู้จักมากๆๆ555 และก็ติดค่ะ คือโครงการนี้ดีมาก เรียกได้ว่าเรียนได้แบบที่ทางบ้านไม่ต้องส่งเงินมาให้เลยก็อยู่ได้ ทางบ้านเลยสนับสนุนเต็มที่ค่ะ
ช่วงแรกๆที่เข้ามาเรียนรู้สึกดีมากๆค่ะ รู้สึกว่าตัวเองโชคดี เจอแต่คนดีๆ เพื่อนดีๆ แต่พอมาสักระยะ ช่วงหลังสอบปลายภาคเทอมแรก เราเริ่มมีความเครียดตั้งแต่ตอนนั้น เริ่มจากเรื่องเรียน เพราะเรารู้สึกว่าเราเรียนได้แย่มาก รอบๆตัวมีแต่คนเก่งๆเต็มไปหมด เพื่อนที่เคยมีช่วงต้นเทอมก็เริ่มหายหน้า จนกลายเป็นว่าตอนนี้เราเป็นคนไร้สังคม เราไปนั่งเรียนวิชาในเซคที่ไม่มีใครเป็นเพื่อนเราเลย เรารู้สึกโดดเดี่ยว เหมือนเป็นจุดส่วนเกินของสังคม มันทำให้เราไม่อยากไปเจอใครที่มหาลัยเลย เราเคยคุยกับครอบครัว แต่เหมือนเขาจะไม่เข้าใจ เขาบอกแค่ให้อดทน สี่ปีแป้ปเดียวเอง ทนๆไป แต่เราไม่มีความสุขเลย เรารู้สึกเกลียดที่นั่น(มหาลัย)ในเวลาที่เราเครียดมากๆ ผลการเรียนเทอมแรกก็แย่มากๆ ไม่รู้การที่เรามีผลการเรียนแย่เลยทำให้ไม่มีใครอยากคบหรือเปล่า
เราไม่รู้เลยค่ะว่าตอนนี้ควรจะทำยังไง อยากซิ่ว แต่ทางบ้านก็ไม่สนับสนุน และอาจไม่ช่วยเหลือเรื่องเงิน และเราก็สู้ไม่ไหวแล้ว
เครียดมากค่ะ อยากซิ่วจากคณะที่เรียน แต่เพราะทางบ้านไม่สนับสนุนให้ซิ่วและเราเป็นเด็กทุน
ช่วงแรกๆที่เข้ามาเรียนรู้สึกดีมากๆค่ะ รู้สึกว่าตัวเองโชคดี เจอแต่คนดีๆ เพื่อนดีๆ แต่พอมาสักระยะ ช่วงหลังสอบปลายภาคเทอมแรก เราเริ่มมีความเครียดตั้งแต่ตอนนั้น เริ่มจากเรื่องเรียน เพราะเรารู้สึกว่าเราเรียนได้แย่มาก รอบๆตัวมีแต่คนเก่งๆเต็มไปหมด เพื่อนที่เคยมีช่วงต้นเทอมก็เริ่มหายหน้า จนกลายเป็นว่าตอนนี้เราเป็นคนไร้สังคม เราไปนั่งเรียนวิชาในเซคที่ไม่มีใครเป็นเพื่อนเราเลย เรารู้สึกโดดเดี่ยว เหมือนเป็นจุดส่วนเกินของสังคม มันทำให้เราไม่อยากไปเจอใครที่มหาลัยเลย เราเคยคุยกับครอบครัว แต่เหมือนเขาจะไม่เข้าใจ เขาบอกแค่ให้อดทน สี่ปีแป้ปเดียวเอง ทนๆไป แต่เราไม่มีความสุขเลย เรารู้สึกเกลียดที่นั่น(มหาลัย)ในเวลาที่เราเครียดมากๆ ผลการเรียนเทอมแรกก็แย่มากๆ ไม่รู้การที่เรามีผลการเรียนแย่เลยทำให้ไม่มีใครอยากคบหรือเปล่า
เราไม่รู้เลยค่ะว่าตอนนี้ควรจะทำยังไง อยากซิ่ว แต่ทางบ้านก็ไม่สนับสนุน และอาจไม่ช่วยเหลือเรื่องเงิน และเราก็สู้ไม่ไหวแล้ว