เพื่อที่มนุษย์จะสามารถดำรงอยู่ได้
มนุษย์ต้องคาดคะเนและตัดสินใจล่วงหน้า
ใช้จินตนาการและประสบการณ์
ตัดสินสิ่งต่างๆในสังคมเพื่อปกป้องตัวเอง
ระบบการตัดสินเกิดความคาดหวัง
เกิดมาตรฐาน
สิ่งที่เราต้องการให้เป็น
แต่หลายครั้งที่การตัดสินนั้นตื้นเขิน
มาตรฐานที่เปราะบางสร้างความไม่เท่าเทียม
แม้มาตรฐานที่ดีก็สามารถสร้างความแตกต่าง
คนเราชอบทำน้อยได้มาก
เกิดขึ้นเป็นครั้งคราว
เหมือนจะมักง่าย
แต่อีกในนึง
ถ้าคนที่ไม่ได้เรียนศิลปะวาดรูปได้เท่าจิตรกร
ขอทานร้องเพลงเพราะกว่านักร้อง
เทศบาลทำอาหารอร่อยกว่าภัตราคารห้าดาว
จริงแล้วคนเหล่านี้
ไม่ต่างจากนักพรตหรือจอมยุทธิ์
ใครจะรู้ว่าคนที่ล่องเรื่อมาจะเป็นรัชกาลที่5
พรสวรรค์
งานอดิเรก
และอาชีพ
น้อยคนที่จะทำทั้งหมดพร้อมกัน