คือเรามีนิสัยเสียอย่างหนึ่งตรงที่ถ้าเราเห็นว่า สิ่งที่พ่อเเม่กำลังทำอยู่นั้นมันผิด มันไม่ใช่อย่างที่เขาเข้าใจ เราจะขัดเขาทันที

ซึ่งสิ่งที่ตามมาพ่อกับเเม่จะบอกว่า....
"เราเป็นลูกไม่ควรพูดกับพ่อกับเเม่เเบบนั้น"
"ไม่ควรไปเถียงเขานะ"
"เราเป็นเด็ก ฟังอย่างเดียวพอ"

ซึ่งสิ่งเหล่านี้มันทำให้เรารู้สึกว่า เป็นเด็ก เป็นลูกเเล้วทำไมโดนกดตลอด ไม่มีสิทธิ์ไปโต้กับเขาเลยหรือ? เวลาเราทำผิดพ่อเเม่ก็ด่า ว่า สอน เตือน เเต่เวลาพวกเขาทำผิด หรือเข้าใจอะไรผิดไป เเล้วเราอยากจะอธิบาย หรือบางทีมันอาจจะเป็นการเถียงเขา เรากลับทำไม่ได้สะงั้น เเล้วหลายต่อหลายครั้งที่เรามักจะโดนพ่อเเม่คอยว่า คอยพูดใส่เราด้วยบางครั้งที่คำพูดมันรู้สึกเเบบ... เราอยากจะพูดสวนขึ้นไปตลอดทุกที เเต่เขากลับให้เราอดทนฟัง???? รู้ว่ามันไม่ดี เเต่การที่พ่อกับเเม่หรือใครก็ตามที่สอนลูกในลักษณะนี้มันดีจริงๆหรอครับ หรือผมอยากรู้ในมุมมองของคนเป็นพ่อเป็นเเม่ว่า ถ้าพวกคุณโดนลูกบอกว่า "มันไม่ใช่นะ" "ผมไม่ผิดนะ พ่ออ่ะที่ผิดนะ" "เเม่อ่ะไม่ควรพูดเเบบนี้นะ" พวกคุณจะรู้สึกยังไง เเละมีวิธีสอนพวกเขายังไง คิดยังไงกับลูกที่มักจะพูดสวนพ่อกับเเม่เมื่อเราไม่ผิดเเบบผม ดูเป็นเด็กที่ก้าวร้าวไปใช่มั้ยครับ??