สวัสดีค่ะเราชื่อ เหมียว เราเรียนจบตั้งแต่อายุ 23 ปี จากมหาลัยรัฐบาลย่านบางเขน เกรดสองปลายๆ หลังจากเรียนจบก็ค้นหาตัวเองหาอะไรทำไปเรื่อย เช่น เปิดร้านทำเครื่องสำอางค์ขายแต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จเลยมาเปิดร้านขายเคสโทรศัพท์ในตลาดก็ล้มเหลวอีกตามเคย เลยเปิดโอกาสตัวเองหาสิ่งที่ชอบค้นหาตัวเองไปเรื่อย ไปเที่ยวในที่ๆอยากไป พอกลับมาทบทวนตัวเองกลับว่างเปล่า จึงลองมาขายเสื้อผ้าออนไลน์ ขายดีเป็นช่วงๆเท่านั้น แฟชั่นมาไวไปไวต้องตามให้ทันอยู่เสมอ จึงยกเลิกขายเสื้อผ้าไป ทำธุรกิจอะไรก็ไม่ประสบความสำเร็จ  เลยหางานประจำทำตอนนั้นคืองานอะไรมาก็เอาหมดเลยได้งานธนาคารสีน้ำเงินสาขาในห้าง พอทำไปได้เดือนสองเดือนเริ่มไม่ใช่เข้างาน 8.40 เลิกงาน 3 ทุ่มกว่า แถมยังต้องหายอดต่างๆนาๆ ทั้งเงินฝาก ประกัน บัตรเครดิต คือช่วงนั้นต้องเดือดร้อนคนรอบข้างมากๆจึงตัดสินใจลาออกมา

          หลังจากลาออกจากธนาคารมาเราก็อยากหางานใหม่ที่ตรงกับที่เราเรียนมา เราชอบภาษาแต่ดันโง่ภาษาซะงั้น ไปสอบโทอิคมาได้แค่ห้าร้อยสี่สิบคะแนนเท่านั้น ตอนนั้นคือเฟลมาก อายุก็ 25 กว่าๆแล้ว สอบก็ได้น้อยงานประจำดีๆก็ยังไม่มีทำ ในขณะที่เพื่อนๆเราตอนนี้มีลูกมีครอบครัวมีบ้านมีรถ มีงานดีๆทำประสบการณ์ 3-4 ปีไปแล้ว มองย้อนกลับมาดูตัวเราประสบการณ์การทำงานเป็นศูนย์ ไม่มีอะไรสักอย่างแถมยังต้องเดือดร้อนพ่อแม่เป็นคราวๆอีก มีโอกาสได้ไปสอบสัมภาณ์ทำงานเป็นสิบๆบริษัทแต่ก็ไม่ผ่านสัมภาษณ์เพราะเรายังไม่เก่งพอและไม่มีประสบการณ์งานอีกต่างหากได้ไปสอบสัมภาษณ์ SCG PTT CP Mitsubishi อีกหลายบริษัท เราไม่ผ่านสักที่ เราพยายามพัฒนาอ่านหนังสือพยายามพัฒนาทั้งทักษาะภาษาและทัศนคติ แต่บางทีมันก็ท้อมากๆ

          เราหมดกำลังใจและโดดเดี่ยวมาก หลังจากจบมาเพื่อนก็กระจายตัวออกไปไม่มีใครให้คุยได้นอกจากพ่อแม่ ทุกครั้งที่เข้าเฟสบุคดูยิ่งทำให้ท้อเข้าไปใหญ่ ภาพชีวิตที่สมบูรณ์ของเพื่อนๆแต่ละคนทำให้เรากลัวสังคมและรู้สึกด้อยค่าไปในที่สุด ภาพที่เห็นเพื่อนๆแต่งงานมีครอบครัวมีบ้านมีรถ ไปเรียนต่อ ป.โทที่ต่างประเทศ  ได้ทำงานบริษัทใหญ่ๆได้โบนัสงามๆ ได้เที่ยวต่างประเทศหลายๆประเทศ ใช้ชีวิตดีๆมีอาหารการกินหรูๆ ภาพพวกนั้นมันยิ่งตอกย้ำเราว่าเราต่ำต้อยมาก เราพยายามไม่เล่นเฟสบุค พยายามคิดบวกเข้าไว้และพัฒนาทักษะตัวเองเสมอ หาหนังสือที่อยากอ่าน แทบไม่อยากแตะโทรศัพท์เลย

         ตอนนี้เราก็ใกล้อายุ 26 เข้าไปทุกที เวลาเดินผ่านไปทุกวินาที ขณะที่เราเหมือนหยุดอยู่ที่เดิม วันนี้ก็ได้รู้ผลสัมภาษณ์อีกที่ก็คือไม่ผ่าน แต่ในวิกฤตินั้นเราก็ได้รับโอกาสจากบริษัทยางสีส้มแห่งหนึ่งว่าผ่านแต่รอยื่นอนุมัติเงินเดือนจากผู้บริหารอยู่ บอกว่ารอประมาณอาทิตย์กว่าๆ แต่เราก็ไม่รู้จะได้ทำตอนไหนจะได้ทำชัวๆมั้ย รู้สึกว่ารอนานมาก ตอนนี้คืออยากเริ่มทำงานแล้ว ตอนนี้ก็คือเคว้งและกลัวไปหมดเลย ว่างงานซะจนท้อมากๆ จนจะเป็นโรคซึมเศร้าอยู่แล้ว ไม่รู้จะไปสัมภาาณ์ที่ไหนต่ออีกมันเหนื่อยล้าไปหมด ถ้าไม่ได้งานจริงๆก็คงรอสอบราชการเสียเวลาไปอีกเป็นปีๆแน่ๆ กว่าจะได้ทำงานคงอายุเกือบ 30 แน่ๆ กว่าจะตั้งตัวได้ซื้อบ้านมีครอบครัวก็คงอีกนาน T T


       แชร์ประสบการณ์ของเพื่อนๆได้นะคะ ขอบคุณที่เสียเวลาเข้ามาอ่านนะคะ อยากสร้างกำลังใจให้ตัวเองก้าวต่อไปได้ แต่วันนี้อ่อนล้าเหลือเกิน.....