ไม่รู้ว่าจะมีใครที่มีภาวะอารมณ์ประมาณอย่างผม บ้างมั๊ย เพราะบางทีไม่รู้ว่าตัวเองทำกรรมอะไรมาก่อน

เรื่องมีอยู่ว่า เราไปธุระกับแม่ทั้งวัน พาแม่ขับรถข้ามจังหวะระยะทางเป็นร้อยๆ กิโล เลยไม่ค่อยสะดวกที่จะคุยเรื่องส่วนตัวเท่าไหร่
รวมถึงไม่คุ้นรถเลยไม่ได้รับโทรศัพท์ พอจอดรถก็ต้องพาแม่ที่อายุกว่า 60 แล้ว แต่หัวเข่าไม่ดีเดินยาก ต้องประคองเดินไปไหนๆ

เลยลืมไปว่ามีสายไม่ได้รับเข้ามา (เคยคุยกันว่าถ้ามีเรื่องด่วนให้โทรมามากกว่า 1 ครั้งในช่วงเวลาเดียว จะหาโอกาสรีบโทรกลับ)
ดูแล้วมี 1-2 สายไม่ได้รับ ห่างกัน 1 ชม. มาเห็นหลังจากสายที่ 2 โทรเข้าประมาณ 3 ชม. (ตอนกลับมาถึงที่พัก เสร็จธุระแล้ว)

เปิดประเด็นก็เอาเลย ไม่ถามไถ่ถึงธุระ แต่เหวียงก่อนเลย ทำไมไม่รับ,โทรไปตั้งหลายรอบ(2 รอบ),ถ้ามีเรื่องด่วนเป็นตายทำไง,
มันจะไม่ว่างเลยหรอ,ขับรถนานขนาดนั้นเลยหรือไง,ฯลฯ

แล้วแบบว่าพึ่งกลับมาถึงที่พักเหนื่อยๆ เมื่อยขา,เมื่อยมือกับรถติดมาก พอโทรกลับแล้วยังจะต้องมาหงุดหงิดกับคำถามหล่านี้
ซื่งคำแรกหลังจากที่รับสายก็ "ขอโทษก่อนเลย เราไม่สะดวกจริงๆ แล้วก็ยุ่งธุระกับคอยดูแม่จนลืมสนิทจริงๆ ขอโทษมีไม่ได้รับสาย"
แต่หาเป็นผลไม่ จัดมาแบบเต็มพร้อมอารมณ์จนเราหัวเสียไม่น้อย คือเรื่องไม่เป็นเรื่องป่ะ แล้วก็ไม่ได้เป็นตลอดนานๆปีจะมีสักที

เลยเป็นคำถามว่าทำไมเราต้องเจอแบบนี้ แล้วเราควรทำอย่างไรกับอารมณ์แบบนี้ดี แล้วด้วยเหตุเหล่านี้เราผิดหรือเปล่า สับสนไปหมด

ขอน้อมรับคำแนะนำต่างๆ ด้วยครับ ขอบคุณครับ ปล.ตุ๊กตาในเรื่องนี้คือแฟนผมครับ