เคยหลับบนรถโดยสารมั้ย
แล้วอายได้แค่ไหนกัน??
ย้อนไปประมาณสิบกว่าปีที่แล้ว อายุประมาณ 14-15 ได้มั้ง (ไม่ต้องเช็คอายุกูนะ กูขอ)
เรื่องของเรื่องมีอยู่ วันนั้นเราไปเที่ยวห้องเพื่อนแถวสาธร น่าจะนั่งแท๊กซี่ไปตอนดึกดึก
กะเพื่อนสองสามคน แล้วก้อนั่งเล่นยาวจนถึงสายสายได้ คือกูไม่ได้นอนงัย
ตังก็ไม่มีนั่งแท๊กซี่ตอนนั้น ขอหรือยืมตังค่ารถจากเพื่อนเนี้ยแหละ ตอนมาหลายคนงัย
แต่ต้องกลับคนเดียว _วยจริงจริง ขอค่ารถมาพอดี 25.- เป๊ะเป๊ะ ไม่ขาดไม่เกินเลย
สมัยนั้นถ้าจำไม่ผิด น่าจะสาย ปอพ.4 นั่งจากสาธรยาวมารามคำแหงเลย เป็นการนั่งปอพ.ครั้งแรกเลย
(ถ้าใครเกิดทัน มันดูไฮโซสุดในบรรดารถเมลล์แล้วยุคนั้น) ขึ้นไปไม่มีกระเป๋ารถเมลล์นะ หยดเงินใส่ตู้แล้ว-
มีสลิปออกมาจากตู้ เก็บไว้ตรวจตั๋ว ไฮโซ มั้ยละแก ไม่ต้องฟังเสียงกระบอกตั๋ว ก๊อบแก๊บ ๆ ๕๕๕๕
คนในรถก้อมีแต่คนแต่งตัวดีดี ดูดีมีตังว่างั้น (ถ้ารถเมลล์3.50บาท ปอ.เริ่มต้น6บาทเอง สมัยนั้น)
ไฮไลท์แล้วนะ (โทดทีเขียนเพลินไป) เราเดินไปนั่ง ที่นั่งว่างมีทีเดียวเบาะติดกระจกหลังคนขับ
(ปอ.พ.เขาไม่ให้ยืนนะ เต็มแล้วไม่รับคนเพิ่ม) แต่ ปอ.พ. ที่เรานั่ง ไม่เหมือนรถปอ.นะ
ที่นั่งหลังคนขับห่างจากคนขับประมาณเกือบ๒เมตร วางเก้าอี้ได้อีกแถวแล้วยังเหลือที่เลย
ไอ้เราก้อนั่งเคลิ้มๆนะ เพราะง่วงระดับสิบเลยตอนนั้น แต่ไม่ได้กังวลใจอะไร
เพราะเรานั่งรถเมลล์หลับประจำอยูแล้ว (บอกกระเป๋าให้ปลุกตลอด ๕๕๕) นั่งไป-
ก็หลับๆตื่นๆ ซบไหล่ลุงที่นั่งข้างข้างบ้าง หัวเคาะกระจกข้างข้างบ้าง ผ่านไปได้ซักครึ่งทาง
เราบอกลุงนั่งที่ข้างๆเรา "ลุงๆถึงแยกเทคโนแล้วปลุกผมหน่อยนะ" หลับต่อสิครับ ฝากฝังเรียบร้อย
รถเบรคเอี๊ยดดดดด!!! แม่เ_ด เกือบตกเก้าอี้ พอตั้งหลัก เราก้อขยับตัวไปมาเปลี่ยนถ้านั่งแบบ
หย่อนตัวลงต่ำกะไม่หล่นแน่แน่ ด้วยความที่ง่วงมาก ก็นอนต่อ (แล้วเหตุการมันก็อย่างที่เดากันนั้นแหละ)
"หนูหนู ตื่นได้แล้ว!!" เสียงคุณลุงเรียกเรา พร้อมเอามือสะกิด รู้สึกตัวอีกทีนอนอยู่บนพื้นรถ
หน้าจมกองน้ำลายบูดกองบะเลิ่ม ตัวดีดปึ๊งขึ้นมายืน มองไปรอบ คนในรถแบบคิกคักคิกคักกันแบบ
พยายามกลั้นกันแล้วแต่ กลั้นไม่อยู่อ่ะ ภาพมันติดตามากมาก เรานั่งลงได้แต่ ครุ่นคิดในใจ
"เชรดนี่กูหลับไปนานแค่ไหนว่ะเนี้ย" ตัดสินใจเลยถามลุงที่นั่งข้างทั้งอายอายเนี้ยแหละ
"ลุงผมลงหลับไปนานแค่ไหนกันครับลุง" ลุงก็ออกอาการกลั้นขำไม่ค่อยอยู่ ตอบแบบยิ้มยิ้ม
พร้อมตบขาเราไปด้วย "ก้อซักพักแล้ว ละหนู เอย" โอยยยยย สุดจริงจริงหน้าลุงแกตอนทีตอบเนี้ย
มีความคิดจะกดอ๊อดลงหนีอายเหมือนกันนะ แต่ก้อนึกขึ้นมาได้ว่าไม่เหลือตังค์ซักบาท
แม้แต่ตังค์เศษเหรียญ หยดตู้สาธารนะยังไม่มีเลย นั่งเขินเขินเคลิ้มเคลิ้มไป ลุงแกก้อเอยขึ้นมา
"มามะ เด้วลุงคุยเป็นเพื่อนนะ" หลังจากนั้นก้อถามนู่นนี่นั้นไปเรื่อยเปื่อยจนถึงป้ายที่เราจะลงเลย
ขอบคุณ คุณลุงคนนั้นมากมากครับ ได้ถามชื่อลุงนะแต่ทุกวันนี้จำไม่ได้แล้ว แต่ความรู้สึก-
บรรยายกาศ เสียงหัวเราะแบบกลั้นไม่หยุด มันตามหลอกหลอนเรามาอีกหลายปี
เราแทบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ได้ไปอ่านกระทู้ นั่งหลับในรถตู้ เรื่องนี้เลยตามมาหลอกหลอนเราอีกครั้ง
ขอบคุณนะคุณลุง ขอโทษที่ลืมชื่อลุงนะครับ
คนในรถขอบคุณเรายัง แหมฮาจนกลั้นแทบไม่ได้เลยนะแต่ละคน.
ขอโทษความผิดผลาดล่วงหน้า
ทั้งการใช้ภาษา ทั้งการแท๊ก กระทู้แรกจริงจริงครับ
แก้ไขคำ นิดหน่อย
เคยหลับบนรถโดยสารมั้ย แล้วอายได้แค่ไหนกัน??
แล้วอายได้แค่ไหนกัน??
ย้อนไปประมาณสิบกว่าปีที่แล้ว อายุประมาณ 14-15 ได้มั้ง (ไม่ต้องเช็คอายุกูนะ กูขอ)
เรื่องของเรื่องมีอยู่ วันนั้นเราไปเที่ยวห้องเพื่อนแถวสาธร น่าจะนั่งแท๊กซี่ไปตอนดึกดึก
กะเพื่อนสองสามคน แล้วก้อนั่งเล่นยาวจนถึงสายสายได้ คือกูไม่ได้นอนงัย
ตังก็ไม่มีนั่งแท๊กซี่ตอนนั้น ขอหรือยืมตังค่ารถจากเพื่อนเนี้ยแหละ ตอนมาหลายคนงัย
แต่ต้องกลับคนเดียว _วยจริงจริง ขอค่ารถมาพอดี 25.- เป๊ะเป๊ะ ไม่ขาดไม่เกินเลย
สมัยนั้นถ้าจำไม่ผิด น่าจะสาย ปอพ.4 นั่งจากสาธรยาวมารามคำแหงเลย เป็นการนั่งปอพ.ครั้งแรกเลย
(ถ้าใครเกิดทัน มันดูไฮโซสุดในบรรดารถเมลล์แล้วยุคนั้น) ขึ้นไปไม่มีกระเป๋ารถเมลล์นะ หยดเงินใส่ตู้แล้ว-
มีสลิปออกมาจากตู้ เก็บไว้ตรวจตั๋ว ไฮโซ มั้ยละแก ไม่ต้องฟังเสียงกระบอกตั๋ว ก๊อบแก๊บ ๆ ๕๕๕๕
คนในรถก้อมีแต่คนแต่งตัวดีดี ดูดีมีตังว่างั้น (ถ้ารถเมลล์3.50บาท ปอ.เริ่มต้น6บาทเอง สมัยนั้น)
ไฮไลท์แล้วนะ (โทดทีเขียนเพลินไป) เราเดินไปนั่ง ที่นั่งว่างมีทีเดียวเบาะติดกระจกหลังคนขับ
(ปอ.พ.เขาไม่ให้ยืนนะ เต็มแล้วไม่รับคนเพิ่ม) แต่ ปอ.พ. ที่เรานั่ง ไม่เหมือนรถปอ.นะ
ที่นั่งหลังคนขับห่างจากคนขับประมาณเกือบ๒เมตร วางเก้าอี้ได้อีกแถวแล้วยังเหลือที่เลย
ไอ้เราก้อนั่งเคลิ้มๆนะ เพราะง่วงระดับสิบเลยตอนนั้น แต่ไม่ได้กังวลใจอะไร
เพราะเรานั่งรถเมลล์หลับประจำอยูแล้ว (บอกกระเป๋าให้ปลุกตลอด ๕๕๕) นั่งไป-
ก็หลับๆตื่นๆ ซบไหล่ลุงที่นั่งข้างข้างบ้าง หัวเคาะกระจกข้างข้างบ้าง ผ่านไปได้ซักครึ่งทาง
เราบอกลุงนั่งที่ข้างๆเรา "ลุงๆถึงแยกเทคโนแล้วปลุกผมหน่อยนะ" หลับต่อสิครับ ฝากฝังเรียบร้อย
รถเบรคเอี๊ยดดดดด!!! แม่เ_ด เกือบตกเก้าอี้ พอตั้งหลัก เราก้อขยับตัวไปมาเปลี่ยนถ้านั่งแบบ
หย่อนตัวลงต่ำกะไม่หล่นแน่แน่ ด้วยความที่ง่วงมาก ก็นอนต่อ (แล้วเหตุการมันก็อย่างที่เดากันนั้นแหละ)
"หนูหนู ตื่นได้แล้ว!!" เสียงคุณลุงเรียกเรา พร้อมเอามือสะกิด รู้สึกตัวอีกทีนอนอยู่บนพื้นรถ
หน้าจมกองน้ำลายบูดกองบะเลิ่ม ตัวดีดปึ๊งขึ้นมายืน มองไปรอบ คนในรถแบบคิกคักคิกคักกันแบบ
พยายามกลั้นกันแล้วแต่ กลั้นไม่อยู่อ่ะ ภาพมันติดตามากมาก เรานั่งลงได้แต่ ครุ่นคิดในใจ
"เชรดนี่กูหลับไปนานแค่ไหนว่ะเนี้ย" ตัดสินใจเลยถามลุงที่นั่งข้างทั้งอายอายเนี้ยแหละ
"ลุงผมลงหลับไปนานแค่ไหนกันครับลุง" ลุงก็ออกอาการกลั้นขำไม่ค่อยอยู่ ตอบแบบยิ้มยิ้ม
พร้อมตบขาเราไปด้วย "ก้อซักพักแล้ว ละหนู เอย" โอยยยยย สุดจริงจริงหน้าลุงแกตอนทีตอบเนี้ย
มีความคิดจะกดอ๊อดลงหนีอายเหมือนกันนะ แต่ก้อนึกขึ้นมาได้ว่าไม่เหลือตังค์ซักบาท
แม้แต่ตังค์เศษเหรียญ หยดตู้สาธารนะยังไม่มีเลย นั่งเขินเขินเคลิ้มเคลิ้มไป ลุงแกก้อเอยขึ้นมา
"มามะ เด้วลุงคุยเป็นเพื่อนนะ" หลังจากนั้นก้อถามนู่นนี่นั้นไปเรื่อยเปื่อยจนถึงป้ายที่เราจะลงเลย
ขอบคุณ คุณลุงคนนั้นมากมากครับ ได้ถามชื่อลุงนะแต่ทุกวันนี้จำไม่ได้แล้ว แต่ความรู้สึก-
บรรยายกาศ เสียงหัวเราะแบบกลั้นไม่หยุด มันตามหลอกหลอนเรามาอีกหลายปี
เราแทบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ได้ไปอ่านกระทู้ นั่งหลับในรถตู้ เรื่องนี้เลยตามมาหลอกหลอนเราอีกครั้ง
ขอบคุณนะคุณลุง ขอโทษที่ลืมชื่อลุงนะครับ
คนในรถขอบคุณเรายัง แหมฮาจนกลั้นแทบไม่ได้เลยนะแต่ละคน.
ขอโทษความผิดผลาดล่วงหน้า
ทั้งการใช้ภาษา ทั้งการแท๊ก กระทู้แรกจริงจริงครับ
แก้ไขคำ นิดหน่อย