ที่นี่ที่ไหนกันหว่า ฉันจำได้ว่า ฉันนั่งคุยกับเพื่อนรักอยู่นี่นา ฉันมองไปรอบๆ มันมีเพียง่ ท้องฟ้า สายลม และทะเล ขณะที่ฉัน มองไปรอบๆนั้น ฉันก็หันไปเห็น ใครคนนึง ที่รู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก  ใจฉันมันสั่น มือไม้เย็นเฉียบ เมื่อเขาคนนั้น เดินตรงมาที่ฉัน

เขามีรูปร่างที่ไม่สูงมาก แต่ถ้ายืนคู่กับฉัน ก็คงเหมือน เสาไฟฟ้ากับหลักกิโล เขามีผิวที่ขาว ปากสีมพู ดวงตาที่อยู่ใต้แว่น ตาตี่เป็นเอกลักษณ์ และรอยยิ้มที่เห็นทีไรก็ใจสั่นทุกครั้ง

และครั้งนี้ก็เช่นกัน ฉันจ้องมองเขาด้วยความยินดีและดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้ง แต่อยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหลลงบนใบหน้าของฉัน เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับฉันไว้ ฉันค่อยๆหันหลังวิ่งหนีเขา แต่วิ่งไปเท่าไรืทำไมมันยังอยู่ที่เดิมก็ไม่รู้เมือได้ยินคำพูดของเขา

น้องลิงครับ พี่ขอโทษ อย่าโกรธพี่เลยนะ
ดีกันนะ นะครับคนดี อย่าร้องไห้เลยนะ
พี่เสียใจจริงๆที่ทำตามสัญญาไม่ได้
เขาค่อยๆดึงฉันไปกอด
ฉันกล้ำกลืนน้ำตา พร้อมทั้งเอ่ยปากพูดออกมา

คนบ้า คนใจร้าย ไม่รู้เลยหรอ ว่าใครเขาเป็นห่วง ฉันพูดไปพร้อมทั้งทุบเขาไป พี่ดูถูกหัวใจของหนูมากเลยนะ ตัวเองไม่สบายหนักขนาดนี้ ทำไมถึงไม่ยอมบอกกันสักคำ ไหนบอกว่า จะไม่ทิ้งกัน จะอยู่เคียงข้างกันไม่ว่าจะสุข ลำบาก จะทุกข์ก็ไม่ทิ้งกันไง แล้วพี่ทิ้งหนูทำไม พี่อ่ะใจร้ายมากเลยนะ


เพราะพี่ไม่อยากให้หนูเสียใจไง ทุกครั้งที่พี่คุยกับหนู พี่มีความสุขมาก พี่ถึงไม่อยากให้หนูไม่สบายใจ 

แล้วมาให้หนูรู้ทีหลังอย่างนี้หรอ ใช่สิ หนูมันคงไม่สำคัญ ไม่มีความหมายกับพี่นี่เนอะ 


พี่ขอโทษ ขอโทษจริงๆ ดีกันนะคะคนดี หนูอ่ะสำคัญกับพี่เสมอแหละ ลิงน้อยแสนซน 

อ่ะ พี่ให้หอมแก้ม ทีนึงก็ได้ เผื่อจะหายงอน ง่ะ พอได้ยินประโยคนี้ ฉันก็หมดคำพูด เพราะเขินสุดขีด