ไม่รู้ว่าจะเรียกอาการทางจิตได้หรือเปล่า แต่เราเป็นแบบนี้มานาน
มีลักษณะแบบนี้ค่ะ
ชื่อเรียก : หดหู่,ใจหาย,จิตตก (กระทันหัน)
อาการ :
-อยู่ดีดีก็หดหู่แบบไม่มีสาเหตุ ช่วงสั้น ๆ สัก 1-2 นาทีก็หาย (เหมือนเวลาเมฆบังพระอาทิตย์อะค่ะ หดหู่แล้วจะกลับมาเหมือนเดิม) แล้วก็จะค่อย ๆ หาย แต่กว่าจะหายนี่มันก็ทำให้เราหดหู่แบบนั้นอยู่นาน แล้วก็จะเป็นอีกแล้วแต่จะเกิด
-เหงื่อออกเล็กน้อย
-ใจเต้นกว่าปกติเล็กน้อย
-ไม่สามารถควบคุมอาการดังกล่าวได้
-ไม่มีสัญญาณเตือน จู่ๆก็เกิดเลย
ช่วงเวลาที่เกิด :
-เวลาไปอยู่แปลกที่
-ทำกิจกรรมที่ไม่คุ้นเคยในสถานที่ที่ไม่เคยทำ เช่น ปกติเราอาบน้ำที่บ้านทุกวัน แต่วันนึงไปอาบที่สระว่ายน้ำก็จะรู้สึกหดหู่
-เวลาเพื่อนมาบ้าน หรือ ไปบ้านเพื่อน เช่น เรามีบ้านญาติที่ไปบ่อยตอนเด็ก ๆ แต่ไม่เคยพาเพื่อนไปเลย วันหนึ่งพาเพื่อนไปเที่ยว ก็จะทำให้เกิดความรู้สึกหดหู่ เหมือนเคยเห็นเพื่อนแต่ที่มหาลัย ไม่เคยเห็นเพื่อนอยู่ที่นั่น (ความรู้สึกมันบอกงั้น) เราก็เลยหดหู่
ระยะเวลา : เป็นมาตั้งแต่เด็ก ๆ เลยค่ะ เริ่มมารู้ตัวและสังเกตตอนชั้นประถม
วิธีแก้ : ยังไม่เคยค้นพบเลยค่ะ เคยลองหายใจลึก ๆ แล้วก็ไม่หาย ยิ่งคิดถึงเรื่องสนุก ๆ ยิ่งรู้สึกแย่ค่ะ ฮืออ TT
ผลกระทบ : ถ้าอยู่ในสถานที่นั้นแป๊บเดียวก็จะไม่เป็นไรมาก แต่ถ้าต้องค้างคืนหรืออยู่นาน ๆ อาการก็จะมาบ่อย ตัวอย่าง เคยไปเข้าค่ายที่จังหวัดหนึ่ง ซึ่งเป็นบ้านเกิดเรา (ปัจจุบันย้ายมาอยู่จังหวัดอื่น) ไม่ได้กลับไปนาน พอกลับไปกับเพื่อนที่มหาวิทยาลัยอีกครั้ง สรุปคือจิตตกทั้งทริปเลยค่ะ ไม่ได้คิดไปเองนะคะ มันมาเอง อยู่ดีๆก็เกิดอาการใจหาย บางทีสนุก ๆ อยู่ก็แว๊บเข้ามาแล้วตอนนั้นก็จะหดหู่ไปเลย ความรู้สึกจะชวนให้นึกถึงบ้าน นึกถึงถึงแม่ นึกถึงบรรยากาศเก่าๆที่นั่น ทั้งๆที่ก็ไม่ได้มีเรื่องเศร้าอะไร เหมือนสิ่งที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้มันไม่ใช่แบบที่เคยเป็น อาการไม่ได้เป็นตลอดเวลาแต่มันก็มาบ่อย ๆ ซึ่งบางทีก็ทำให้เรารู้สึกไม่สนุก ยังจำมาจนวันนี้ว่าครั้งนั้นเป็นทริปที่หดหู่ที่สุด
ตอนเด็ก เล่าให้แม่ฟัง แม่เคยพาไปพบหมอ หมอเด็กธรรมดานี่แหละค่ะ แต่พอเล่าไปแล้วหมอก็ไม่เคยเจอเคสนี้ หรืออาจไม่ได้ศึกษามาเฉพาะทางก็เลยบอกว่าถ้าไม่กระทบกับชีวิตประจำวันก็คงไม่เป็นอะไรมาก แต่เราว่ามันกระทบชีวิตเรามากเลยค่ะเพราะเราจะกลัวการไปอยู่แปลกที่มาก ๆ กลัวว่ามันจะเกิดอาการนี้แหละค่ะ เพราะตอนเด็ก ๆ เคยไปค้างบ้านเพื่อนแล้วต้องเรียกแม่มารับกลับในคืนนั้นเพราะอยู่ไม่ได้ โตมาจำเป็นต้องไปเข้าค่ายก็เกิดอาการตลอด รู้สึกไม่สบายใจมาก ๆ เข้ามหาวิทยาลัยมา ปี 1 เราไม่ค่อยอยู่หอเลยค่ะ กลับบ้านตลอด แต่พอขึ้นปี 2-3 มาอยู่หอบ่อยขึ้นมาก ๆ มันก็เริ่มคุ้นชินไม่ค่อยแสดงอาการ แต่พอเพื่อนมาห้องปุ๊บ ก็เป็นอีกแล้วค่ะ ไม่ได้ไปเองด้วยนะคะ
เล่าให้เพื่อนฟังก็ไม่มีใครเคยเป็นเลยค่ะ
ถ้าใครรู้จักอาการแบบนี้หรือเคยเป็นลองมาแชร์กันนะคะ ว่ามีวิธีจัดการหรือมีแนวทางรักษาอย่างไร
แล้วที่เป็นอยู่นี้คืออาการทางจิตหรือเปล่า ?
ใครเคยมีอาการทางจิตแบบนี้บ้างคะ ?
มีลักษณะแบบนี้ค่ะ
ชื่อเรียก : หดหู่,ใจหาย,จิตตก (กระทันหัน)
อาการ :
-อยู่ดีดีก็หดหู่แบบไม่มีสาเหตุ ช่วงสั้น ๆ สัก 1-2 นาทีก็หาย (เหมือนเวลาเมฆบังพระอาทิตย์อะค่ะ หดหู่แล้วจะกลับมาเหมือนเดิม) แล้วก็จะค่อย ๆ หาย แต่กว่าจะหายนี่มันก็ทำให้เราหดหู่แบบนั้นอยู่นาน แล้วก็จะเป็นอีกแล้วแต่จะเกิด
-เหงื่อออกเล็กน้อย
-ใจเต้นกว่าปกติเล็กน้อย
-ไม่สามารถควบคุมอาการดังกล่าวได้
-ไม่มีสัญญาณเตือน จู่ๆก็เกิดเลย
ช่วงเวลาที่เกิด :
-เวลาไปอยู่แปลกที่
-ทำกิจกรรมที่ไม่คุ้นเคยในสถานที่ที่ไม่เคยทำ เช่น ปกติเราอาบน้ำที่บ้านทุกวัน แต่วันนึงไปอาบที่สระว่ายน้ำก็จะรู้สึกหดหู่
-เวลาเพื่อนมาบ้าน หรือ ไปบ้านเพื่อน เช่น เรามีบ้านญาติที่ไปบ่อยตอนเด็ก ๆ แต่ไม่เคยพาเพื่อนไปเลย วันหนึ่งพาเพื่อนไปเที่ยว ก็จะทำให้เกิดความรู้สึกหดหู่ เหมือนเคยเห็นเพื่อนแต่ที่มหาลัย ไม่เคยเห็นเพื่อนอยู่ที่นั่น (ความรู้สึกมันบอกงั้น) เราก็เลยหดหู่
ระยะเวลา : เป็นมาตั้งแต่เด็ก ๆ เลยค่ะ เริ่มมารู้ตัวและสังเกตตอนชั้นประถม
วิธีแก้ : ยังไม่เคยค้นพบเลยค่ะ เคยลองหายใจลึก ๆ แล้วก็ไม่หาย ยิ่งคิดถึงเรื่องสนุก ๆ ยิ่งรู้สึกแย่ค่ะ ฮืออ TT
ผลกระทบ : ถ้าอยู่ในสถานที่นั้นแป๊บเดียวก็จะไม่เป็นไรมาก แต่ถ้าต้องค้างคืนหรืออยู่นาน ๆ อาการก็จะมาบ่อย ตัวอย่าง เคยไปเข้าค่ายที่จังหวัดหนึ่ง ซึ่งเป็นบ้านเกิดเรา (ปัจจุบันย้ายมาอยู่จังหวัดอื่น) ไม่ได้กลับไปนาน พอกลับไปกับเพื่อนที่มหาวิทยาลัยอีกครั้ง สรุปคือจิตตกทั้งทริปเลยค่ะ ไม่ได้คิดไปเองนะคะ มันมาเอง อยู่ดีๆก็เกิดอาการใจหาย บางทีสนุก ๆ อยู่ก็แว๊บเข้ามาแล้วตอนนั้นก็จะหดหู่ไปเลย ความรู้สึกจะชวนให้นึกถึงบ้าน นึกถึงถึงแม่ นึกถึงบรรยากาศเก่าๆที่นั่น ทั้งๆที่ก็ไม่ได้มีเรื่องเศร้าอะไร เหมือนสิ่งที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้มันไม่ใช่แบบที่เคยเป็น อาการไม่ได้เป็นตลอดเวลาแต่มันก็มาบ่อย ๆ ซึ่งบางทีก็ทำให้เรารู้สึกไม่สนุก ยังจำมาจนวันนี้ว่าครั้งนั้นเป็นทริปที่หดหู่ที่สุด
ตอนเด็ก เล่าให้แม่ฟัง แม่เคยพาไปพบหมอ หมอเด็กธรรมดานี่แหละค่ะ แต่พอเล่าไปแล้วหมอก็ไม่เคยเจอเคสนี้ หรืออาจไม่ได้ศึกษามาเฉพาะทางก็เลยบอกว่าถ้าไม่กระทบกับชีวิตประจำวันก็คงไม่เป็นอะไรมาก แต่เราว่ามันกระทบชีวิตเรามากเลยค่ะเพราะเราจะกลัวการไปอยู่แปลกที่มาก ๆ กลัวว่ามันจะเกิดอาการนี้แหละค่ะ เพราะตอนเด็ก ๆ เคยไปค้างบ้านเพื่อนแล้วต้องเรียกแม่มารับกลับในคืนนั้นเพราะอยู่ไม่ได้ โตมาจำเป็นต้องไปเข้าค่ายก็เกิดอาการตลอด รู้สึกไม่สบายใจมาก ๆ เข้ามหาวิทยาลัยมา ปี 1 เราไม่ค่อยอยู่หอเลยค่ะ กลับบ้านตลอด แต่พอขึ้นปี 2-3 มาอยู่หอบ่อยขึ้นมาก ๆ มันก็เริ่มคุ้นชินไม่ค่อยแสดงอาการ แต่พอเพื่อนมาห้องปุ๊บ ก็เป็นอีกแล้วค่ะ ไม่ได้ไปเองด้วยนะคะ
เล่าให้เพื่อนฟังก็ไม่มีใครเคยเป็นเลยค่ะ
ถ้าใครรู้จักอาการแบบนี้หรือเคยเป็นลองมาแชร์กันนะคะ ว่ามีวิธีจัดการหรือมีแนวทางรักษาอย่างไร
แล้วที่เป็นอยู่นี้คืออาการทางจิตหรือเปล่า ?