สวัสดีค่ะ ไม่ได้เขียนพันทิปนานแล้ว🙂พอดีมีเรื่องอยากมจะมาเล่าและสอบถามค่ะ ย้อนกลับไปในช่วงปี 4-5 ปีที่ผ่านมา มันเป็นช่วงเหตุการณ์ที่เกิดการสูญเสียขึ้นค่ะ ช่วงนั้นมันเป็นช่วงที่หนูหัวเลี้ยวหัวต่อพอดีกับช่วงที่กำลังจะเรียนจบมอปลายตอนนั้นจำได้ว่าอายุยังแค่ 16-17 อยู่เลย ซึ่งพอดี ตอนนั้นลุงหนูป่วยเป็นลุงแท้ๆแต่ว่าไม่ได้สนิทกันมาก แต่ความที่คนไทยพี่น้องก็มักจะอยู่ในบ้านรั้วเดียวกันก็เลยเห็นกันทุกวันค่ะจนกระทั่งมีวันที่พี่ชายหนูกลับมาอยู่บ้านพร้อมกับมีหลานตัวน้อยกลับมาด้วยแล้วก็เดียวกันกับที่ลุงอยู่ (ปล.ลุงหนูตัวคนเดียว ไม่ได้มีครอบครัวที่ไหนอยู่แต่กับพี่น้อง)  ก็กลายเป็นว่าหนูกับลุงก็ได้คุยกันมากขึ้น
ทุกคืนเวลาหนูมักจะเล่นอยู่บ้านป้าบ้าง ออกมาเล่นกลางคืนหน้าบ้านกับหมาบ้าง หนูก็จะเห็นลุงนั่งอยู่ที่ระเบียงตลอด มาถึงช่วงที่ลุงป่วยเค้าก็ป่วยเรื่อยมาตามภาษาคนมีอายุ หนูก็ไม่ค่อยได้ดูแลเขาขนาดนั้นเพราะความไม่ได้สนิท อีกอย่างหนูก็ติดเล่นหนักมากๆแต่ทางบ้านไม่ได้ปล่อยให้ไปไหนแค่เล่นอยู่หน้าบ้าน จนล่าสุดที่ป่วยนั้นอาการแย่ลงมากๆซึ่งไม่คิดว่าจะแย่ขนาดนี้ภายในเวลาหนึ่งอาทิตย์อาการทรุดตัวหนักมากจนต้องเข้าไอซียู ถ่ายเป็นเลือดถ่ายเป็นสีดำ ซึ่งตอนนั้นหนูก็ยังไม่ได้มีความรู้อะไรมากคงคิดว่าหายแต่พอหลังจากที่เห็นว่าต้องเข้าไอซียูหนูก็เริ่มคิดได้แล้วว่าอาการมันแย่มากจริงๆครั้งสุดท้ายก่อนที่ลุงจะสิ้นใจคุณหมอได้โทรตามให้ญาติไปดูอาการแล้วบอกว่าลุงอาจจะไม่รอดในอีกสองวัน ซึ่งวันที่หนูไปก่อนที่ลุงจะสิ้นใจหนูได้เห็นคุณหมอใส่เครื่องช่วยหายใจพร้อมกับลมหายใจที่เสียงของเครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจดังตลอดในห้องไอซียูมันเป็นอะไรที่ทำให้หนูรู้สึกผิดมากๆ คุณหมอได้บอกว่าญาติของคนไข้จะให้ทำอย่างไรคะจะให้ให้ลุงเสียที่โรงพยาบาลหรือว่าเสียที่บ้าน ทั้งพี่น้องของลุงรวมถึงพ่อหนูก็เห็นตรงกันว่าให้กลับมาที่บ้านอย่างน้อยก็เป็นที่สุดท้ายที่เขาคุ้นเคย จนถึงวันที่ไปรับลุงที่โรงพยาบาลพ่อกับพี่ชายของหนูได้ไปรับพร้อมกับน้องชายของหนูที่เค้าทำงานเป็นกู้ภัย ได้ไปรับที่โรงพยาบาลในเมืองส่วนคนอื่นก็ช่วย การเก็บบ้านเพื่อรอการกลับมาแต่แล้วตอนช่วง 3 โมงเย็นขณะที่กำลังจะพาลุงกลับมาพี่ชายได้ส่งรูปเข้ามาในกลุ่มว่าลุงไปแล้วนะวันนั้น หนูนึกว่าจะไม่เสียใจกลับกลายเป็นวันที่ทำให้หนูมีปมใจมาตลอดห้าปี ยังจำได้เสมอว่าอีกนิดนึงลุงก็จะถึงบ้านแล้วแต่สุดท้ายเค้าก็มาไม่ถึง พอถึงเวลาที่หนูต้องไปรับแม่หลังเลิกงานทันทีที่หนูขับรถออกจากบ้านก็มีรถพยาบาลวิ่งสวนกันมาซึ่งหนูรับรู้ได้ว่าท่านคือรถที่พาลุงกลับบ้านทุกสิ่งที่ผ่านมามันวิ่งเข้าไปในหัวหนูทันทีความรู้สึกผิดที่ไม่ได้ดูแลให้ให้ดีความรู้สึกผิดที่เราห่วงแต่เล่นจนไม่ได้ดูแลลุง จนเขาจากไปมันทำให้หนูรู้สึกผิดมาก ทุกวันนี้ที่หนูกลับมานึกถึงเรื่องนี้หนูก็ยังรู้สึกว่าใจยังแตกสลาย ความรู้สึกผิดที่อาจจะกลับไปแก้ไขได้วันเดียวฝังอยู่ในใจ หนูไม่รู้จะปล่อยวางยังไงอีกที่ทำให้รู้สึกว่ากระทบกับชีวิต คือทุกครั้งที่เห็นรถพยาบาลวิ่งหรือได้ยินได้ยินเสียงรถพยาบาลน้ำตาไหลทุกครั้งที่เห็นจนบางทีขับรถจิตใจก็ลอยไปเลย

หนูรู้สึกผิดมากจริงๆป้าเคยบอกให้ไปดูลุงหน่อยหาข้าวให้เขากินบ้าง เพราะคนที่ดูแลกันก็มีพี่น้องกับลูกหลานแค่นั้น แต่หนูติดเล่นเกินไป มาคิดได้ในวันที่สายไปแล้ว พิมพ์ไปความรู้สึกผิดกับน้ำตาก็ยังไหลไม่หยุด ควรทำยังไงดีคะ ปล่อยวางไม่ได้เลย 

ปล.ที่บ้านอยู่กันแบบรั้วเดียวกันหมดเลยค่ะ แม้จะมีบางคนไปอยู่ที่อื่น เขาเลยพึ่งพากันแบบพี่น้องค่ะ พี่ดูแลน้อง น้องดูแลพี่ อีกอย่างมันเป็นบทเรียนชีวิตให้หนูเลยว่าทุกคนไม่สามารถอยู่กับเราได้ตลอดเวลา