ในค่ำคืนสุดเงียบสงัด ภายในวิทยาลัยทีมีชื่อเสียงพอสมในแถบภาคอิสาน เวลา 20.00 น. ถือเวลาเป็นเวลาที่ค่ำแล้วพอสมควร เพราะในสถานที่ราชการ คงไม่มีใครพลุกพล่านแน่ๆ น้องใหม่ในแผนกของผมนั้น มีทั้งหมด 60 คนเห็นจะได้ ซึ่งไม่มาก ทำให้ควบคุมสถานการได้อยู่อย่างแน่นอน เราได้ทำการพาน้อง้เดินจากตึกแผนก ไปยังสนามบอลที่มืดมาก ต่อมา หลังจากนั้น เราได้ทำการให้น้องๆ เข้า เข้าแถวให้เป็นเข้าแถวตามห้อง ซึ่งจะมีอยู่5แถว แต่ก่อนที่จะทำอะไร เราก็ได้พาน้องๆ ไปยังหน้าล้านพระวิษณุ เพื่อทำการขอ และเพื่อเป็นการเคารพสักการะต่อพ่อแห่งการช่างแล้ว จนเวลาล่วงเลยไปเกือบช่วงโมง เด็กๆยังไม่รู้ชะตากรรมต่อจากนี้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ได้มีพี่สตาฟคนหนึ่ง นำถุงดำปริศนาเดินลงมา แล้วทำให้สายตาหลายๆสายตาจ้องมองมา ทันใด้นั้น ผ้าดำยาว 20*100เซ็นติเมตร ก็ได้ปรากฎ สตาฟทุกคนเอามาโพกหัว แล้วปิดตาน้องๆ ซึ่งความโกลาหนก็ได้เกิดขึ้น ความวุ่นวายก็ได้เกิดขึ้น ทันใดนั้นน้องๆ ก็พากันแตกตื่น และหวาดกลัวเป็นจำนวนมาก 555+ ก็แหงแหละ ผมซึ่งเป็นประธานในขณะนั้น ได้บิลด์น้องๆไว้แล้วว่า บนตึกของเรานั้น มีพี่คนนึงเขาเคยตายมาก่อน ซึ่งเดี๋ยวเค้าคงมาดูแลน้องด้วย ทันใดนั้น น้องๆยิ่งแตกตื่นกันไปใหญ่ น้องๆทุกคนต่างตื่นตกใจ แต่ แน่นอน ความปลอดภัย เราต้องให้น้องๆมีด้วย เพราะจะแค่ความสนุก โดยไม่ห่วงความปลอดภัยเพราะน้องๆเค้ามีพ่อมีแม่ให้คิดถึวอยู่ (ตอนที่น้องลงมาทำกิจกรรมด้านล่าง ตึกของเรา ก็ได้มีการสรา้งสถานการไว้เรียบร้อยแล้ว ปิดไฟ และมีผี(พี่เลี้ยง)แบบปลอม และมีเพลงระนาดเปิดอยู่อย่างอ่อยๆ)  อะต่อๆ ทันใดนั้น พี่ๆน้องๆ ก็ได้อยู่ในอารมสงบ ทั้ง5แถว ก็ได้พี่พี่เลี้ยง 5 คน คอยเดินนำหน้า และพาเดินอ้อมๆๆๆ วนๆๆๆๆ และโกหกว่าจะชนนั้น ชนนี้ มีใบไม้ห้อง หญ้าแห้ง แล้วสเปรย์ฉีดน้ำ โหยยยย เอาจริงนะ เวลาคนที่ปิดตาแล้วไม่รู้อะไร มันช่างตลกมาก เพราะเราสั่งอะไรก็ต้องทำ มันน่ากลัวมาก ขอบอก ความมืดมันทำให้ขนาดพี่เลี้ยงยังมองเห็นยากอยู่ น้องๆที่ใส่ผ้าโพกหัวสีดำ มืดตึ้ดตื๋อ เราก็เดินวนอยู่ในสนามพอสมควร 1 ชม. ผ่านไป>>>>> ก็ได้พาเด็กๆเดินขึ้นบันได ตึก4ชั้นมันย่อมมีความอันตราย เราจึงได้เซฟน้องๆ โดยการจุดเทียนตามทางเดิน 55+ บิลด์ไปอี้กกกก แล้วทำการปิดไผฟในตึกทั้งหมด แล้วที่สำคัญ ทำการเตรียมผีไว้ไห้น้องได้กลัว มีช้อน มีชาม มีถัง ไว้เคาะ สร้างบรรยากาศ ตอนเดินขึ้นตึกนั้น เราก็ได้สร้างบรรยากาศ โดยการเปิดเพลงระนาดแบบวนๆไป หืมมม ขนาดคนที่เปิดตายังขนลุก เอาละครับ ผมจะสาธยายในแถวของผมละกกัน ว่าบรรยากษศเป็นไง ซึ่งแถวของผม เป็นน้อง ปวช.1 ซึ่งยังอ่อนไหวกับเรื่องแนวนี้ ยังเด็ก พอที่จะโกหกได้ 555+ ทันใดนั้น ผมก็ได้ให้น้องๆเดินขึ้น มีผีมาจับขา จับแขน ซึ่งน้องๆก็ดูสนุกดี ผมก็ไม่ได้ละ เอาท่าสุดยอดเลยละกัน 555 เอาน้ำสาดดๆๆๆ เอาใบไม้แห้งมาเพิ่ม มีพี่เลี้ยงทำเป็นเสียงผู้หญิง ซึ่งคนที่ปิดตา มันต้องกลัวอยู่แล้ว เพราะมันไม่เป็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ต่อมา กว่าจะเดินขึ้นถึงขั้นที่สุดนั้น มันก็ผ่านไปจะ3ทุ่มครึงแล้ว เดินมาเป็นทีมๆ พอถึงห้องโถงใหญ่ พี่เลี้ยงก็มีการเปิดเพลงให้น้องฟัง เพลงระนาด 555+ ผ่านไป น้องๆมาครบทุกคน เราก็ได้ให้ทำการเปิดตาขึ้น ได้มีน้องผู้หญิงคนนึงเป็นลมหมดสติไป หืมมมม นี้แบบ สำเร็จมาก ผมทำมา3ปี ปีนี้อะ 555+สำเร็จ น้องบอกว่าน้องกลัว แล้วน้องก็จิตอ่อน ผมก็ได้ทำการขอโทษขอโพยกันไป เมื่อน้องเปิดตาขึ้น มันก็เกือบจะ4ทุ่มแล้ว ผมก็ได้พูดถึงจุดประสงค์ว่าทำไมที่ต้องทำแบบนี้ คือ ในอนาคตในการเรียนอะ การทำงาน เราไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เดิดขึ้นมันจะเป็นยังไง เราต้องเดินมันต่อไป และสิ่งที่ทำได้คือยอมรับกับมัน ฝ่าฟันอุปสรรคที่เกิดขึ้น  และสิ่งที่สำคัญคือ ความตั้งใจ ความสื่อสัตย์ที่ไม่เปิดตาระหว่างทาง มันทำให้เราได้มองเห็นเส้นชัย ในยามที่เราสำเร็จในตอนสุดท้าย