มีปัญหาทะเลาะกับแฟน แฟนป่วย ช่วยทีครับ
สวัสดีครับ
ผมเป็นคนธรรมดา ซื่อๆ ไม่เที่ยว ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เจ้าชู้ ไม่หล่อ
ผมเคยมีคนที่ผมคบสมัยเรียน เธอคนนั้นไม่รับผมเป็นแฟน เป็นรักแรกของผม
สมัยนั้นผมมีความคิดแบบเด็กๆว่า คนเรามีหัวใจเต็มดวง พอรักใครก็ให้คนนั้นไปครึ่งหนึ่ง
พอโดนหักอกก็จะต้องทิ้งหัวใจครึ่งนั้นไปใช้ชีวิตต่อเหลือแค่ครึ่งเดียว
ผมโดนเธอคนนั้นหักอกและผมก็เสียใจอยู่หลายวัน
หลังจากนั้นผมจบมหาลัยออกมาทำงาน ผมก็มีแฟน
เราเป็นเพื่อนกันมาก่อน ชอบไปไหนมาไหนด้วยกัน ไม่มีใครจีบใคร
แฟนผมเป็นคนน่ารัก สวยมาก ฉลาด มีคนมาจีบเยอะทั้งหล่อและรวยกว่าผม เธอก็เลือกผม
เธอบอกว่าคนพวกนั้นเจ้าชู้ เธออยากมีครอบครัวที่อบอุ่นและสงบ
เธอเป็นคนใจเย็น เราไม่ทะเลาะกันเลยแรกๆ
ช่วงแรกๆคบกันมีความสุขดีครับ กลับมาจากที่ทำงานเธอก็นวดให้ผม ดูแลผมอย่างดี
ผมและเธอไปเที่ยวกันหลายที่ทั้งในและต่างประเทศ
แต่แล้ววันนึง เธอถามผมว่า ผมยังรักแฟนเก่าอยู่ไหม
ผมตอบว่า รักแบบแฟนเก่า
ผมเลยบอกเรื่องแนวคิดเด็กๆของผมเมื่อก่อนให้เธอฟังว่า
ผมมีหัวใจ 100% ผมเคยโดนหักอกจากคนเก่าไป อยู่ที่คนนั้น 50% เหลืออยู่ 50%
ผมให้แฟนผม 25% ให้ตัวเอง 25%
เธอเลยคิดว่า ผมรักแฟนเก่า 50% และให้เธอแค่ 25%
แฟนก็เสียใจหนักมากทะเลาะกัน เธอร้องไห้ทั้งวัน เธอจะเลิกกับผม
ผมคิดว่าสิ่งที่ผมทำไม่ผิดเพราะผมไม่เคยพูดถึงคนนั้นออกมาเลย ผมไม่เคยคิดถึงเลย ผมไม่เคยโทรหาเลย
เพราะผมคิดว่าผมจะรอเค้าถึงแค่อายุ 25 (หรือผมมีแฟนใหม่) ตอนนั้นผมก็ไม่รอแล้ว
หลังจากนั้นแฟนผมก็เริ่มเปลี่ยน ชอบเหวี่ยง สิ่งที่เธอเคยให้ผมเธอก็ไม่ได้ให้อีกเลย
ต่อมา วันวิสาขบูชา ผมไปเวียนเทียนกับแฟน
แฟนจะจับมือ ผมบอกเธอว่า อยู่ในวัดอย่าจับเลยดูไม่ดี
แต่ผมเผลอไปมองผู้หญิงคนนึงที่นุ่งสั้นต่อหน้าเธอ ผมเหลียวหลังไปดูหุ่นผู้หญิงคนนั้น
แล้วเธอก็โกรธมาก นั่งรถกลับบ้านไป
ผมสำเหนียกตัวเองกับเหตุการณ์นั้นมาก เพราะผมปากว่าตาขยิบ ผมไปสารภาพกับเธอว่าผมคิดทะลึ่งไม่ดีกับผู้หญิงคนนั้น
ผมคิดว่าผมไม่ได้ทำผิดร้ายแรง เพราะผมไม่ได้ไปนอกใจ เธอบอกว่าทำต่อหน้าขนาดนี้ลับหลังจะขนาดไหน
หลังจากนั้นเธอก็ไม่ไว้ใจผมอีกเลย
นิสัยเธอก็แย่ลงเรื่อยๆ เริ่มหาเรื่อง
หลังจากนั้น ผมไปเดินห้างกับเธอ
ผมกับเธอจับมือกันอยู่ เธอเดินไปหา พนักงานรีเซฟชั่น
เธอดึงมือผมไปด้วยแต่ผมสบัดมือเธอออกเพราะผมเขินที่จะจับมือเดินไปคุย เพราะผู้หญิงคนนั้นหน้าตาดี
พอเธอคุยเสร็จ เธอก็วิ่งหนีผมไป
ตอนนั้นผมคิดว่าผมไม่ได้ทำผิดร้ายแรง เพราะผมไม่ได้ไปนอกใจ
ครั้งนั้นเธอเสียใจหนักมากจะเลิกกับผมให้ได้ แต่ผมไม่ให้เธอไป
ผมต้องบอกว่าคนนี้เป็นแฟนคนแรกของผม ผมโตมาจนทำงานผมไม่เคยมีแฟน
ตอนนั้นผมไม่คิดว่าการที่ผู้ชายมองผู้หญิงถือเป็นความผิด
ตอนนี้กิริยา ที่ผมเคยทำไปได้ปรับปรุงแก้ไขแล้ว ผมรักเธอมาก ผมทิ้งชีวิตเดิมๆของผม
ผมอยู่กับพ่อแม่ แต่ก็แทบจะไม่ได้กลับไปเจอพ่อแม่เลย
ผมเปลี่ยนพฤติกรรมจนแทบจะไม่มีที่วางสายตาในห้าง เพราะเดี๋ยวเธอเข้าใจผิดว่าผมทำพฤติกรรมเดิมๆอีก
ผมทำทุกอย่างให้เธอรู้ว่าผมเป็นคนดีนะ แต่เหตุการณ์ที่ผ่านๆมา เป็นเพราะผมเด็ก (ขาดความเป็นผู้ใหญ่)
เธออยากได้อะไร ผมมีปัญญาให้ผมก็ให้ทุกอย่าง ผมดูแลเธออย่างดี ผมไม่ได้พบเพื่อนของผมเลย
ผมต้องเฝ้าระวังทุกสื่งทุกอย่างในการชีวิต เพื่อหลีกเลี่ยงการทะเลาะ
ผมรักเธอจริงๆ ผมขาดเธอไม่ได้ เพราะผมและเธอเข้ากันได้ดีในหลายๆเรื่อง ผมคิดว่าเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของชีวิตคู่
ปัจจุบันผมกับเธอคบกันมาได้ 2 ปีกว่า สร้างบริษัทด้วยกัน เธอเป็นคนวางแผนทุกอย่างในบริษัท ช่วยกันทำให้ชีวิตมั่นคง
เธอทำกับข้าวเก่ง ทำข้าวให้ผมกินทุกมื้อ
แต่ผมมีปัญหากับเธอหนักมาก ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้ทำพฤติกรรมที่ไม่ดีแล้ว
เธอหาเรื่องทุกเรื่อง เธอก้าวร้าวมากเหมือนคนละคน ไม่ฟังคำพูด คุยกันไม่รู้เรื่อง
อันไหนที่ผมพูดผิดหูเธอ เธอจะจำเฉพาะคำพูดนั้นเอามาใช้ทำร้ายผมตลอดเวลา โดยไม่ฟังเหตุผล
ทำลายข้าวของของทำร้ายตัวเอง หนักมาก มีปัญหานอนไม่หลับ ฝันร้ายทุกคืน มีปัญหาในการควบคุมอารมณ์
เคยไปพบจิตแพทย์พบว่าเธอมีอดีตโดนครอบครัวทำร้ายทั้งทางกายและทางใจอย่างรุนแรง
รักษาหลายครั้งหมอสรุปว่าเป็น borderline disorder
แต่เธอบอกว่าเธอไม่ได้เป็น ที่เธอเป็นอย่างนี้เป็นเพราะผมเป็นคนทำ
เธอบอกว่าก่อนหน้านี้ 10 ปี เธอควบคุมตัวเองได้อย่างดี มีความรับผิดชอบต่อการเรียนและการงาน มีเพื่อน มีสังคม
แต่ตอนนี้เธอมีปัญหากับการเข้าสังคม
เวลาผมพูดไม่เข้าหู หรือผมเสียงดัง(เพราะเธอดังใส่ผม) เธอจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ทันที
เธอบอกว่า ผมไม่ใช่ แต่ต้องทนอยู่ เพราะเธอเลือกแล้ว
เธอบอกว่า รักผมเป็นคนแรกในชีวิต
เธอบอกเลิกผมบ่อยๆ แต่ผมไม่ยอมเลิก เพราะเมื่อเธอมีสติ เธอบอกว่าเธอรักผมมากจริงๆ
เวลาที่เรามีความสุขก็มีจริงๆทุกอย่างมีแต่ความสุขเพราะผมก็ทำตัวดีแล้ว
ผมรักเธอผมขาดเธอไม่ได้
มีวิธีที่ทำให้เธอควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ไหมครับ (หาหลายหมอแล้วก็ทำไม่ได้ครับ)
อยากขอคำแนะนำว่า ผมควรทำอย่างไรให้ชีวิตคู่สามารถเดินต่อไปได้ครับ
ขอบคุณครับ
ปล. ผมพึ่งขอเธอแต่งงาน และเธอก็ตอบรับ
วันรุ่งขึ้นเธอ ทิ้งแหวนที่ผมสวมให้เธอ เพราะทะเลาะกัน (ทะเลาะเรื่องอะไร ทั้งผมและเธอก็ลืมไปแล้วครับ) เธอไม่อยากแต่งแล้ว
ปล.2 เธอถือมีดจะทำร้ายผมและทำร้ายตัวเอง จุดไฟเผาเสื้อผ้า แต่ผมดับทัน เธอไม่มีสติ ควบคุมตัวเองไม่ได้เลย พอเธอหายโกรธเธอก็ปกติ
ทะเลาะกับแฟน แฟนป่วยช่วยทีครับ
สวัสดีครับ
ผมเป็นคนธรรมดา ซื่อๆ ไม่เที่ยว ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เจ้าชู้ ไม่หล่อ
ผมเคยมีคนที่ผมคบสมัยเรียน เธอคนนั้นไม่รับผมเป็นแฟน เป็นรักแรกของผม
สมัยนั้นผมมีความคิดแบบเด็กๆว่า คนเรามีหัวใจเต็มดวง พอรักใครก็ให้คนนั้นไปครึ่งหนึ่ง
พอโดนหักอกก็จะต้องทิ้งหัวใจครึ่งนั้นไปใช้ชีวิตต่อเหลือแค่ครึ่งเดียว
ผมโดนเธอคนนั้นหักอกและผมก็เสียใจอยู่หลายวัน
หลังจากนั้นผมจบมหาลัยออกมาทำงาน ผมก็มีแฟน
เราเป็นเพื่อนกันมาก่อน ชอบไปไหนมาไหนด้วยกัน ไม่มีใครจีบใคร
แฟนผมเป็นคนน่ารัก สวยมาก ฉลาด มีคนมาจีบเยอะทั้งหล่อและรวยกว่าผม เธอก็เลือกผม
เธอบอกว่าคนพวกนั้นเจ้าชู้ เธออยากมีครอบครัวที่อบอุ่นและสงบ
เธอเป็นคนใจเย็น เราไม่ทะเลาะกันเลยแรกๆ
ช่วงแรกๆคบกันมีความสุขดีครับ กลับมาจากที่ทำงานเธอก็นวดให้ผม ดูแลผมอย่างดี
ผมและเธอไปเที่ยวกันหลายที่ทั้งในและต่างประเทศ
แต่แล้ววันนึง เธอถามผมว่า ผมยังรักแฟนเก่าอยู่ไหม
ผมตอบว่า รักแบบแฟนเก่า
ผมเลยบอกเรื่องแนวคิดเด็กๆของผมเมื่อก่อนให้เธอฟังว่า
ผมมีหัวใจ 100% ผมเคยโดนหักอกจากคนเก่าไป อยู่ที่คนนั้น 50% เหลืออยู่ 50%
ผมให้แฟนผม 25% ให้ตัวเอง 25%
เธอเลยคิดว่า ผมรักแฟนเก่า 50% และให้เธอแค่ 25%
แฟนก็เสียใจหนักมากทะเลาะกัน เธอร้องไห้ทั้งวัน เธอจะเลิกกับผม
ผมคิดว่าสิ่งที่ผมทำไม่ผิดเพราะผมไม่เคยพูดถึงคนนั้นออกมาเลย ผมไม่เคยคิดถึงเลย ผมไม่เคยโทรหาเลย
เพราะผมคิดว่าผมจะรอเค้าถึงแค่อายุ 25 (หรือผมมีแฟนใหม่) ตอนนั้นผมก็ไม่รอแล้ว
หลังจากนั้นแฟนผมก็เริ่มเปลี่ยน ชอบเหวี่ยง สิ่งที่เธอเคยให้ผมเธอก็ไม่ได้ให้อีกเลย
ต่อมา วันวิสาขบูชา ผมไปเวียนเทียนกับแฟน
แฟนจะจับมือ ผมบอกเธอว่า อยู่ในวัดอย่าจับเลยดูไม่ดี
แต่ผมเผลอไปมองผู้หญิงคนนึงที่นุ่งสั้นต่อหน้าเธอ ผมเหลียวหลังไปดูหุ่นผู้หญิงคนนั้น
แล้วเธอก็โกรธมาก นั่งรถกลับบ้านไป
ผมสำเหนียกตัวเองกับเหตุการณ์นั้นมาก เพราะผมปากว่าตาขยิบ ผมไปสารภาพกับเธอว่าผมคิดทะลึ่งไม่ดีกับผู้หญิงคนนั้น
ผมคิดว่าผมไม่ได้ทำผิดร้ายแรง เพราะผมไม่ได้ไปนอกใจ เธอบอกว่าทำต่อหน้าขนาดนี้ลับหลังจะขนาดไหน
หลังจากนั้นเธอก็ไม่ไว้ใจผมอีกเลย
นิสัยเธอก็แย่ลงเรื่อยๆ เริ่มหาเรื่อง
หลังจากนั้น ผมไปเดินห้างกับเธอ
ผมกับเธอจับมือกันอยู่ เธอเดินไปหา พนักงานรีเซฟชั่น
เธอดึงมือผมไปด้วยแต่ผมสบัดมือเธอออกเพราะผมเขินที่จะจับมือเดินไปคุย เพราะผู้หญิงคนนั้นหน้าตาดี
พอเธอคุยเสร็จ เธอก็วิ่งหนีผมไป
ตอนนั้นผมคิดว่าผมไม่ได้ทำผิดร้ายแรง เพราะผมไม่ได้ไปนอกใจ
ครั้งนั้นเธอเสียใจหนักมากจะเลิกกับผมให้ได้ แต่ผมไม่ให้เธอไป
ผมต้องบอกว่าคนนี้เป็นแฟนคนแรกของผม ผมโตมาจนทำงานผมไม่เคยมีแฟน
ตอนนั้นผมไม่คิดว่าการที่ผู้ชายมองผู้หญิงถือเป็นความผิด
ตอนนี้กิริยา ที่ผมเคยทำไปได้ปรับปรุงแก้ไขแล้ว ผมรักเธอมาก ผมทิ้งชีวิตเดิมๆของผม
ผมอยู่กับพ่อแม่ แต่ก็แทบจะไม่ได้กลับไปเจอพ่อแม่เลย
ผมเปลี่ยนพฤติกรรมจนแทบจะไม่มีที่วางสายตาในห้าง เพราะเดี๋ยวเธอเข้าใจผิดว่าผมทำพฤติกรรมเดิมๆอีก
ผมทำทุกอย่างให้เธอรู้ว่าผมเป็นคนดีนะ แต่เหตุการณ์ที่ผ่านๆมา เป็นเพราะผมเด็ก (ขาดความเป็นผู้ใหญ่)
เธออยากได้อะไร ผมมีปัญญาให้ผมก็ให้ทุกอย่าง ผมดูแลเธออย่างดี ผมไม่ได้พบเพื่อนของผมเลย
ผมต้องเฝ้าระวังทุกสื่งทุกอย่างในการชีวิต เพื่อหลีกเลี่ยงการทะเลาะ
ผมรักเธอจริงๆ ผมขาดเธอไม่ได้ เพราะผมและเธอเข้ากันได้ดีในหลายๆเรื่อง ผมคิดว่าเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของชีวิตคู่
ปัจจุบันผมกับเธอคบกันมาได้ 2 ปีกว่า สร้างบริษัทด้วยกัน เธอเป็นคนวางแผนทุกอย่างในบริษัท ช่วยกันทำให้ชีวิตมั่นคง
เธอทำกับข้าวเก่ง ทำข้าวให้ผมกินทุกมื้อ
แต่ผมมีปัญหากับเธอหนักมาก ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้ทำพฤติกรรมที่ไม่ดีแล้ว
เธอหาเรื่องทุกเรื่อง เธอก้าวร้าวมากเหมือนคนละคน ไม่ฟังคำพูด คุยกันไม่รู้เรื่อง
อันไหนที่ผมพูดผิดหูเธอ เธอจะจำเฉพาะคำพูดนั้นเอามาใช้ทำร้ายผมตลอดเวลา โดยไม่ฟังเหตุผล
ทำลายข้าวของของทำร้ายตัวเอง หนักมาก มีปัญหานอนไม่หลับ ฝันร้ายทุกคืน มีปัญหาในการควบคุมอารมณ์
เคยไปพบจิตแพทย์พบว่าเธอมีอดีตโดนครอบครัวทำร้ายทั้งทางกายและทางใจอย่างรุนแรง
รักษาหลายครั้งหมอสรุปว่าเป็น borderline disorder
แต่เธอบอกว่าเธอไม่ได้เป็น ที่เธอเป็นอย่างนี้เป็นเพราะผมเป็นคนทำ
เธอบอกว่าก่อนหน้านี้ 10 ปี เธอควบคุมตัวเองได้อย่างดี มีความรับผิดชอบต่อการเรียนและการงาน มีเพื่อน มีสังคม
แต่ตอนนี้เธอมีปัญหากับการเข้าสังคม
เวลาผมพูดไม่เข้าหู หรือผมเสียงดัง(เพราะเธอดังใส่ผม) เธอจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ทันที
เธอบอกว่า ผมไม่ใช่ แต่ต้องทนอยู่ เพราะเธอเลือกแล้ว
เธอบอกว่า รักผมเป็นคนแรกในชีวิต
เธอบอกเลิกผมบ่อยๆ แต่ผมไม่ยอมเลิก เพราะเมื่อเธอมีสติ เธอบอกว่าเธอรักผมมากจริงๆ
เวลาที่เรามีความสุขก็มีจริงๆทุกอย่างมีแต่ความสุขเพราะผมก็ทำตัวดีแล้ว
ผมรักเธอผมขาดเธอไม่ได้
มีวิธีที่ทำให้เธอควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ไหมครับ (หาหลายหมอแล้วก็ทำไม่ได้ครับ)
อยากขอคำแนะนำว่า ผมควรทำอย่างไรให้ชีวิตคู่สามารถเดินต่อไปได้ครับ
ขอบคุณครับ
ปล. ผมพึ่งขอเธอแต่งงาน และเธอก็ตอบรับ
วันรุ่งขึ้นเธอ ทิ้งแหวนที่ผมสวมให้เธอ เพราะทะเลาะกัน (ทะเลาะเรื่องอะไร ทั้งผมและเธอก็ลืมไปแล้วครับ) เธอไม่อยากแต่งแล้ว
ปล.2 เธอถือมีดจะทำร้ายผมและทำร้ายตัวเอง จุดไฟเผาเสื้อผ้า แต่ผมดับทัน เธอไม่มีสติ ควบคุมตัวเองไม่ได้เลย พอเธอหายโกรธเธอก็ปกติ