เคยเขียนเรื่องราวเบื้องต้นไว้ในกระทู้ที่แล้ว วันนี้อยากมาเขียนเหตุการณ์ที่เจอคนถึงปัจจุบัน ตอนนี้เรากำลังขึ้นม.6แล้วค่ะ กำลังปิดเทอม หลายคนอาจจะกำลังเที่ยวกำลังเรียนพิเศษ แต่เรากลับมีความทุกข์ใจมากๆ หลังจากเหตุการณ์จากกระทู้ที่แล้ว ชีวิตเราค่อนข้างเลวร้ายมากเลยค่ะ ขอเล่าเกริ่นๆก่อนที่บางคนยังไม่ได้อ่านกระทู้เก่า เรามีปัญหากับน้าผญ.เพราะน้าผช.มาทำเจ้าชู้ ส่งไลน์มาจีบ นำมาซึ่งการทะเลาะแล้วก็หนีออกจากบ้านในช่วงปิดเทอมม.3ขึ้นม.4 หลังจากวันนั้นเหตุการณ์มันก็เลวร้ายมาก เราโดนยึดโทรศัพท์ไป1เดือน ขอพูดเลยนะคะว่าบ้านจนค่ะไม่มีคอมพ์ ไม่มีโน๊ตบุ๊ค ไม่มีอะไรที่จะช่วยทำงาน หรือโซเชี่ยลเลย แม่ว่าภายนอกคนจะมองว่าดูรวยดูมีเงิน ภายในจริงๆไม่ใช่ ช่วงนั้นเราเก็บตัวไม่พูดกับใคร เพราะว่าค่อนข้างช็อคกับเรื่องที่เกิดขึ้น พอไปโรงเรียนมันก็ดีขึ้นแต่ไม่ได้มาก เพราะกลับบ้านมาก็เจอแต่ปัญหาเดิมๆ คนในบ้านที่เราอยู่ด้วยตอนนี้มี ตา ยาย น้อง(ลูกของน้าผญ) พอขึ้นเรียนม4 ปัญหามันก้ไม่เคยจบ น้าสาวระแวงเรา ไม่ให้ไปไหนกะน้าชายอีก คือตอนนั้นปรับความเข้าใจกันแล้ว น้าเล่าให้ญาติฟังในมุมของเขาว่าเราทำแบบนี้ๆๆๆแบบที่เขารู้โดยไม่มาถามเราเลย คนในบ้านมองเราแปลกๆ มองแบบตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วปัญหาที่มันไม่ควรเป็นปัญหาคือเรื่องงานบ้าน น้าสาวกับน้าชายทำงายที่กทม.เสาร์อาทิตย์จะกลับมาดูลูก เขามักบ่นเสมอว่าทำใมไม่ทำแบบนี้บ้านไม่ถูใช่มั้ย จานไม่ล้างหรอ พูดเองเออเองแบบไม่ถามเรา พอเราอธิลายกลายเป็นเราพูดโกหก ทุกคนนึกถึงบ้านกระเบื้อง เราตื่นมาถูมาทำแต่เช้า กว่าเขาจะมารอยเท้ารอยเดินมันก้มี จานก้เหมือนกัน วันๆนึงคนกินข้าวสามมื้อ คนละ3ใบ มันก้เยอะ พอเขามาก้ด่าว่าไม่ล้าง เราเลยแก้ปัญหาด้วยการทำก่อนเขามารอบนึง พอเขามาเห็นบ้านสะอาด เขาก้จะพูดเหน็บว่ารีบเตรียมเลยล่ะสิ ทั้งอาทิตย์ไม่ทำ เราอดทน อดทนตลอดไม่เคยเถียง จนครั้งนึงเขากลับมาเห็นของเล่นลูกเขาเกลื่อน เขาเรียกเราลงมาด่า ทำใมไม่มีน้ำใจเก็บให้ละยึดโทรศัพท์เราอีก ครั้งนั้นเรากล้าอธิบายเพราะทนไม่ไหวเพราะกว่าเขาจะมา ลูกเขาก้เล่นจนเลอะกว่าจะไปกินนมนอน เราก็ต้องอาบน้ำอาบท่าเตรียมงานบ้านเพราะกลัวเขาด่า แต่เขาก้ด่าเรากลับต่างๆนานา พอตอนเช้ามาพูดดีกลับเรา เเล้วคืนทรส.ให้ เพราะเขาคงคิดได้มั่งว่ามันคือเรื่องไม่เป็นเรื่อง เรื่องงานบ้านมันมีการทะเลาะกันหลายครั้ง เพราะเขาไม่เคยเชื่อเรา ไม่เคยเลย คนภายนอกมิงมาที่บ้านเราจะดูอบอุ่นมาก แต่จริงๆคือเละเทะ ด่ากันว่ากันตลอด ทุกครั้งที่เราโดนเขายึดทรส. เราจะลบแชทลบไลน์ทิ้ง เพราะเขาชอบเอาไปอ่าน บางทีไม่ได้เขียนถึงใครไม่ได้นินทาเขา เขายังเอามาเป็นประเด็นได้ เราเคยคิดหนีออกจากบ้านหลายครั้งเพราะความไม่ยุติธรรมของที่บ้าน ทุกคนไม่กล้าพูดกล้าว่าอะไร ไม่มีใครเข้าข้างเรา มันมีช่วงที่เราดิ่งมาก ผลการเรียนแย่เลย เหลือ3.3*กว่า คนที่บ้านไม่พอใจ ทำใมเรียนตก ไม่เคยทำถามสาเหตุ เอาแต่ด่าๆๆๆๆๆ เราพูดแบบจริงใจเลย เราอยากเรียนพิเศษมาก แต่ที่บ้านไม่มีเงินก็ไม่ได้เรียน จะซื้อหนังสือก็ไม่เคยมีเงินเหลือเก็บ เพราะวันๆให้ไปไม่ค่อยพอ เราเลยอ่านเอง เราพยายามตั้งใจมากๆแล้ว เเต่ปัญหาที่บ้านมันมีบ่อยจนบางครั้งเราเครียด ผมงอกเต็มหัว น้ำหนักลดไป7กิโล เราเครียดมาก อยากออกจากบ้าน เล่าให้เพื่อนฟังมันก็ดีขึ้นบ้าง แต่มันก้แค่ดี มันไมาหาย ปผลในใจเราไม่เคยหาย พอขึ้นม5 ปัญหามันก้มีเรื่แยๆยิบย่อยจนเราชิน แต่มีเหตุการณ์นึงเราเกลียดคนที่บ้านมาก ตังค์น้าสาวหายไปพันนึง ทุกคนจังจ้อฃมาที่เรา เพราะเราเข้าห้องน้าไปถูพื้นทำความสะอาด แต่ไปๆมาๆคือหายตั้งแต่มะวานตอนเย็น เพราะไปเดินตลาดซื้อกับข้าวกิน เเต่ทุกคนก็สงสัยเรา เราไม่พูด เพราะก้เหมือนเราแก้ตัว เรารู้ว่าเขาไม่เคยมองเราดี เราเลยเฉยๆให้เรื่องเงียบ หลายครั้งเราร้องไห้จนหลับเพราะเราเครียดเกลียดเรื่องที่บ้าน เพื่อนชวนไปนอนล้านเราอยากไปมาก เเต่ไม่กล้า กลัวน้าไปเอาเรื่อง เพราะคิดว่าเราจะหนีออกจากบ้าน เรากลายเป็นเด็กเก็บกด้ก็บตัว เราชอบพูดคนเดียว บางครั้งเราคิดว่าเราบ้า เราเคยพูดกับเพื่อนว่าอยากอยู่โรงพยาบาลบ้า ไม่อยากอยู่บ้าน เกลียดครอบครัว เราไม่เคยนอนหลับสนิทเลย เคยไปหาหมอกับเพื่อน เพราะที่บ้านไม่พาไปบอกว่ามันไร้สาระ หมอบอกเป็นโรคซึมเศร้า อาจจะต้องกินยา ตอนนั่นเราร้องไห้ เล่าให้หมอฟัง จากนั้นก็สนิทกะหมอมาก มีอะไรก็พูดกะหมอตลอด หมออายุ28 เลยคุยกันง่าย อย่างที่เราบอก "คนอื่น"มองว่าครอบครัวเราเลี้ยงลูกหลานดี กินิยามารยาทดี ครอบครัวอบอุ่น แต่มันไม่มีจริง หลับหลังคนอื่นก็นินทาเขา เอาเขามาวิจารณ์จนเรานั่งฟังยังเดินหนี พูดให้คนในบ้านทะเลาะกัน แล้วก็ทะเลาะกันตลอดจนเราเห็นเป็นเรื่องปกติ จนตอนนี้ตอนที่เราพิมพ์อยู่ เราเครียดมาก ยายเราแท้ๆพูดกับน้าว่าเราขี้เกียจไม่ทำไรเลย วันๆนอนแต่ในห้อง น้าเราเขาก้เฉยๆละก็เหน็บว่า เราไม่เคยทำอะไรอยู่แล้ว จานยังไม่ล้างเลย เราเงียบนั่งฟังเขาพูด จนน้าอออกไปทำธุระ เราออกมาถามยายว่าพูดแบบนั้นทำใม ยายบอกกูไม่ได้พูด ไม่ได้พูดอะไรเลย แต่คือเราได้ยินเต็มรูหูว่าเขาพูด ทะเลาะกันจนเราร้องไห้ เราร้องไห้จนตัวสั่น เพราะโกรธแล้วก็เกลียดทุกอย่าง พอตาเรากลับมาจากธุระที่ตลาด ยายเราก้พูดทำนอฃว่ามันมาด่าฉันเเล้วก็โวยวายร้แงไห้ร้องห่ม กลายเป็นเราผิด เราโดนตาด่าว่าสร้างแต่เรื่อง สร้างแต่ปัญหาอยู่ดีๆไม่ได้ ทั่งๆที่เราอยู่ของเราดีๆ มีแต่คนพาปัญหามาให้ เราเก็บตัวอยู่ในห้อง เเล้วก้คิดว่าคงไม่ออกไปคุยอีก เพราะเปล่าประโยชน์ น้าชอบพูดกับเราว่า "กูทนกับแค่ปีเดียว เเล้วจะไปเรียนที่ไหนก็ไปเลย เชียงใหม่เชียงราย ไม่ต้องมาเลี้ยง กูไม่หวังหรอก คนอย่าง ดีไม่ดีก็มีผัวไปอยู่กับผัวแล้วไม่มาบ้าน" เราเกลียดคำนี้มาก เกลียดคำที่เขาดูถูกเรา มันควรเป็นเราไม่ใช่หรอที่ควรพูด เราไม่เจ้าใจว่าทำใมผู้ใหญ่รอบตัวเราทุกคน พูดเลยว่าทุกคนเอ็นดูเรา ป้าเคยมาขอเอาเราไปเลี้ยง เพราะเขาไม่มีลูก แต่ตาไม่ให้ ตาให้เราเราอดทน แต่เราไม่อยากทนกับนรกแบบนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาครอบครัวไม่เคยพอใจกับผลการเรียนเราเลย เราเรียนวิทย์คณิตห้องต้น เกรด3.4-3.5ตลอด เขาไม่เคยพอใจ เขาคอยแต่จะถามว่าคนอื่นได้เท่าไหร่ คนนั้นทำใมได้เยอะกว่า ทำใมไม่ขยัน เราเหนื่อยจะตอบ เราเฉยไม่พูด  เราคิดว่ามันคงเป็นเวรกรรมของเราเองที่ทำไว้ พยายามทำบุญอทิศฐานให้หมดเคราะห์หมดโศกไวๆ เเต่ใช่ว่าน้าเราจะไม่ดีนะ เขาดีดีๆมากๆ อยากกินอะไรให้กิน อยากได้อะไรถ้าให้ได้ก้ให้ แต่เขาอารมณ์ร้อน เวลาโดนพูดเป่าหูโดนเสี้ยมเขาจะด่ารุนแรง อารมณ์ฉุนเฉียว ยอมรับว่าเขาปากร้ายมากๆ จนบางครั้งเราน้ำตาตก แต่เราก็รักเขา รักเชามากๆ แต่เราเกลียดสภาพครอบครัวที่เป็นแบบนี้ ไม่มีใครเข้าใจเรา ไม่เคยมีใครมาถาม เรายอมรับที่เราชอบเก็บตัว เพราะเราไม่รู้ว่าพูดไปทำอะไรไปเราจะโดนด่ามั้ย ส่วนเรื่องน้าผู้ชาย จนตอนนี้เขาก็ยังไม่เลิกนิสัยแบบนั้น ชอบมายิ้มกะริ้มกะเหรี่ยใส่ บางครั้งก้พูดแบบเดี๋ยวปล้ำเลย ดื้อหรอ เราเล่าให้เพื่อนฟังเพื่อนยังโกรธแทน พ่อแม่เพื่อนเคยจะมาเอาเราไปนอนที่บ้านด้วยเพราะให้เราทนไม่ไหวกับบ้านแบบนี้ ตอนนี้เราเครียดมาก ยอมรับว่าอยากออกจากบ้านไปไกลๆ ไม่อยากอยู่ที่นี่อีก เราเครียดเราเหนื่อย เราท้แแท้ด้วย มีมีกำลังใจซักอย่าง เราควรทำยังไงดีคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของเรา