ตามหัวข้อเลยเนอะ ทำไมเราคิดถึงคนๆหนึ่งที่ทำร้ายจิตใจเรา ทำไมต้องคิดถึงแต่เขา เวลามันไม่ทำให้ลืมหรือเลิกคิดเรื่องเขาได้เลย
ทุกเรื่องราวที่เคยมีเขาอยู่ในนั้น ทุกตื่นนอนที่ลืมตาแล้วคิดถึงเขาเป็นคนแรก คิดถึงที่ๆเราเคยอยู่ด้วยกัน คิดถึงเสียงหัวเราะของเราในวันนั้น
บางครั้งคิดถึงเขามาก น้ำตามันก็เอ่อล้นออกมา ความรู้สึกอยากจะกอดเขาไว้แน่นๆนานๆ ไม่ให้ไปไหน อยู่กับเรานะ
แต่ความเป็นจริงได้แต่ยอมรับในสิ่งที่เขาเลือก เวลาที่ไม่มีกันแล้ว ทำไมเราต้องคิดถึงเขาเนอะว่ามั้ย?
คิดถึงเรื่องของเราในวันเก่า ครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน ทั้งๆที่คิดถึงมันน่าจะเป็นเรื่องที่ดีต่อเรา แต่บางครั้งมันกลับทำร้ายเรา คิดถึงเขาทีไรน้ำตามันก็ไหลออกมา....

ทำไมกันคะ ทำไมน้ำตาต้องไหล มันคือความสุขหรือความทุกข์กันแน่ เราควรทำอย่างไรดี?
หรือเพื่อนๆมีประสบการณ์คล้ายๆเรา แชร์กันมาเลยนะคะ 😞