ยาวหน่อยเพราะมีทั้งระบาย ชี้แจง แล้วก็บ่นไปด้วย (เขียนครั้งแรก ประหม่าด้วยมั้ง เลยพล่ามเยอะ)
   
     เราเป็นคนเงียบมากกก ตั้งแต่เกิดได้มั้ง ถึงขนาดที่ว่า สมัยอนุบาลกับประถม ครูเคยถามแม่ว่า เรามีปัญหาอะไรรึเปล่า ทำไม 'ไม่ยอมพูด' คิดว่ามีปัญหากับครอบครัวหรือไม่ก็ยังพูดไม่ได้ แถมยังนิ่งมากๆด้วย  แต่ความจริงแล้วเวลาอยู่กับครอบครัวก็เหมือนคนปกติทั่วไป ออกจะพูดมากด้วยซ้ำไป กวนตีนหน่อยๆอีกตังหาก
     
     แต่ถ้าได้เจอกับคนใหม่ๆ หรือไม่เคยเจอมาก่อนจะเหมือนกับเป็นใบ้เลยก็ว่าได้  ตอนนี้อายุ 19 พัฒนาขึ้นมาเยอะมากนะ แต่ก็ยังล้มเหลวเรื่องการมีมนุษย์สัมพันธุ์กับคนอื่น  ตอนเจอกันครั้งแรกก็จะสามารถพูดคุยทักทายได้ แล้วก็ยิ้มให้ตามปกติ แต่พอผ่านช่วงแนะนำตัวหรือยิ้มให้เสร็จปุ๊บ...นั่นคือจบแล้ว   ...เศร้าเว่อร์
     
     ...รอยยิ้มเป็นสิ่งที่โครตแสดงความจริงใจของเรา เพราะเป็นคนไม่พูดเลยแสดงออกทางการยิ้ม หัวเราะ และสายตา บางทีก็มองมากไปจนเขาเข้าใจว่าเรามีปัญหาอะไรกับเขารึป่าว ซึ่งความจริงคือไม่มี ชอบมองเพราะพูดไม่เก่ง เราชอบมองทุกเพศทุกวัย ทั้งหมาทั้งแมว คือมองหมดอ่ะทุกอย่าง แต่จะมองมากหน่อยกับผญ. เพราะชอบคนที่น่ารัก หรือไม่ก็มีเสน่ห์ แต่ไม่กล้าพอที่จะพูดชมเลยเผลอมองบ่อยๆ  โดยเฉพาะเวลาคนพูด...จะมองจนบางทีเขาอาจจะอึดอัด คือที่มองเพราะกำลังตั้งใจฟังแล้วก็พยายามศึกษาวิธีการคุยไปด้วยในตัว เลยทำให้ดูเหมือนกลายเป็นคนจริงจัง ทั้งๆที่ความจริงแล้วเป็นคนไร้สาระมาก (มากๆๆ)
     
     น่าจะมีหลายคนที่คิดว่ารอยยิ้มเรามันเฟค  ขอบอกเลยว่าไม่เคยเฟค  ปกติจะเป็นคนที่หน้านิ่งมากถึงมากที่สุด แต่ถ้าเจอเพื่อนเมื่อไหร่สิ่งที่เราใช้ทักทายแทนการพูดไม่เป็น นั่นก็คือยิ้ม   และที่สำคัญมั่นใจว่าทุกคนก็น่าจะคิดเหมือนกันคือ ...การยิ้มมันเมื่อย  เราไม่ทรมานตัวเองด้วยการเฟคยิ้มพร่ำเพรื่อหรอก   
   
     แล้วก็คำหยาบ กับเพื่อนแทบจะไม่เคยพูดเลย ที่เคยพูดก็น่าจะมีไม่ถึง1%จากร้อย เอาจริงๆเราก็พูดนะ แต่ถ้าไม่จำเป็นจริงๆก็ไม่พูด ,กูไม่เคยใช้ก็จริงแต่เพื่อนสามารถพูดกับเราได้ (ปกติคนเลยเข้าใจว่าเรียบร้อยมาก แต่!!คุณคิดผิด) คือเราแค่ไม่พูด แต่เพื่อนจะพูดกับเรายังไงก็ได้ ไม่ได้เป็นคนโลกสวยขนาดนั้น ...แต่ก็นั่นแหละ เหมือนเพื่อนเกรงใจหรือไม่ก็อึดอัด เลยไม่ค่อยกล้าพูดด้วยเท่าไหร่
     
     เพื่อนที่คบกันมา10กว่าปี บางคนก็พอจะคุยกันได้เหมือนคนปกติ กวนๆเด๋อๆตามแบบฉบับเรา หรือไม่ก็คนที่คุยเก่งๆ แล้วชวนเราคุยเรื่อยๆ เราก็จะสามารถตอบเขาได้เรื่อยๆ (ช่วงนี้ก็กำลังพยายามถามให้เยอะๆ เพื่อนจะได้แบบคุยกับเราบ้าง แต่ก็อาจจะดูขี้เ-ือกไปนิด เพราะถามไม่เป็นเลยจะแบบถามมั่วไปหมด)
     
     ++ ที่สำคัญคือเราเป็นคนที่สามารถเป็นใบ้แบบกระทันหันได้  สมมติ เรากำลังคุยกับเพื่อน(ที่คุยได้) แล้วมีคนที่เราไม่ค่อยได้คุยด้วยหรือคนอื่นเดินเข้ามาคุยในวงด้วย ระบบใบ้แ-กจะทำงานทันทีแบบอัตโนมัติ คือเราจะเป็นคนเอ๋อไปเลยแบบไม่รู้ตัว ร่างกายมันสั่งปิดแบบดังฉับได้เลยอ่ะ แต่ก็คือยิ้มทักทายแล้วก็หัวเราะกับเรื่องที่เขาคุยกันแบบปกตินะ แต่จะให้คำพูดหลุดออกจากปากนี่ %ความเป็นไปได้ = เกือบศูนย์
     
     ++++ ลองพยายามเปลี่ยนตัวเองหลายครั้ง แต่ก็รับรู้ได้ว่าไม่ชิน และจะเผลอกลับไปเป็นตัวเองอีกรอบ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องดี คือ...เราเปลี่ยนได้แค่ช่วงนึง(สั้นๆ) แล้วตอนนั้นเกิดทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ แต่อยู่ๆร่างกายหรือทั้งหมดทั้งมวลก็ตีกลับเป็นคนเดิม เพื่อนใหม่คนนั้นก็จะมองเราเหมือนตัวประหลาดนิดๆ
     
          ใครมีคำแนะนำดีๆสำหรับคนประหลาดๆเด๋อด๋าคนนี้ก็... โปรดชี้แนะด้วย ขอบคุณคับบบ (ปล.เราเป็นผญ.เน้อ)