ชีวิตผมอาจพูดได้ว่าเจอความสูญเสียมาตลอดทั้งชีวิต ทั้งการเสียคนในครอบครัว และความรัก
เรื่องคนในครอบครัวผมเองก็พอจะทำใจได้ เพราะไม่มีใครหนีเรื่องนั้นพ้น แต่ถ้าเป็นเรื่องของความรักทำไมผมถึงยังไม่ชินกับมันได้สักที หลายคนเข้ามาในชีวิตเพราะความเหงา มาทำให้หวั่นไหว พอเบื่อก็จากไป เหมือนเป็นทางผ่านของอารมณ์ "สงสารตัวเองครับ" ที่ทำให้หัวใจต้องเจ็บซ้ำๆ ไม่รู้ว่ามันจะจบลงเมื่อไหร่ อาจเป็นเพราะตัวผมเองหวั่นไหวง่ายๆ ให้ความรู้สึกกับใครแล้วก็จะทุ่มเทเต็มที่

ทุกวันนี้ปิดกั้นหัวใจตัวเองอยู่พอสมควรไม่เปิดรับใครเข้ามาง่ายๆ "เข็ดครับ" อยากเจอคนที่พร้อมจะเดินไปด้วยกันนานๆ อยู่เป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน พอคิดว่าคนนี้แหละใช่ ยอมเปิดใจให้ สุดท้ายก็ต้องมานั่งกินน้ำตาตัวเอง ความจริงที่ได้กลับมาคือ ..ความว่างเปล่า..

บ่อยครั้งรู้สึกอิจฉาคนที่เขาคบกันนะครับ อยากจะมีชีวิตคู่ที่ดีเหมือนกับคนอื่นๆเค้าบ้าง เพื่อนก็มีตั้งเยอะแยะแต่ทำไมยังรู้สึกเหงาก็ไม่รู้

รู้สึกว่าชีวิตนี้เหมือนโดนคำสาปหรือบางทีอาจถูกสร้างมาเพื่อให้อยู่ตัวคนเดียว