เราอายุ19นะขอบอกว่าแต่ล่ะคนจะมีประสบการณ์แตกต่างกันไป
ของเราหมอกำหนดไว้40สัปดาห์คือ(10เดือน)
(ความจริง37สัปดาห์(9เดือน)ก็คลอดได้แต่บางคนหมอเขากำหนดเลยเผื่อไว้)
รู้ตัวว่าท้องตอน6สัปดาห์ก่อนหน้านั้นคือมีผื่นขึ้นเวลาเกาที่จิมิข้างระหว่างขาคันมากไม่เกาไม่ได้หาหมอก็คิดว่าน่าจะเป็นไรฝุ่นพวกนี้ เราก็กลัวสารพัดก็ใช้ยาฆ่าเหาทำความสะอาดบ้านเตียงเสื้อผ้าต้มนํ้าร้อนตากแดดจน6สัปดาห์(1เดือนครึ่ง)เราไปหาหมอด้วยอาการกินข้าวไม่ลงนอนไม่หลับคันเนื้อคันตัวเหมือนไรเดินตามตัวเราทำให้เราต้องผวากลัวแมลงเป็นพิเศษช่วงนั้นต้องเหนื่อยมากๆถึงจะหลับจนเราต้องไปหาหมอ หมอก็เลยจับตรวจครรภ์พอตรวจเสร็จเข้าห้องคุยกับหมอ หมอก็พูดว่าแสดงความยินดีด้วยนะค่ะคุณแม่ตั้งครรภ์ได้6สัปดาห์แล้วค่ะ แล้วคุณเชื่อไหมในใจคือหันไปหาแฟนแล้วแบบยาคุมก็กินนะกินตรงวันตรงเวลาด้วยท้องได้ไงว่ะ แต่ไม่ได้เสียใจนะคือทางบ้างเราค่อนข้างพอรับได้เพราะเราก็ต่างอายุเกือบ20ล่ะอีกอย่างก็ทำใจไว้กันแล้วแหละว่าอาจจะท้องต่างเรียนจบม.6กันแล้วก่ะว่าน่าจะเรียนต่อมหาลัยแต่ดันท้องซ่ะก่อนก็เลยก่ะว่าจะเรียนต่อต่างประเทศแบบเรียนในบ้านมีครูมาสอนเพราะมีญาติที่เขาเป็นครูสอนแบบนี้อยู่แล้วด้วยแต่เวลาสอบอันนี้ต้องบินไปที่โน้นนะมาต่อกันเรื่องเดิมพอรู้ก็เครียดเพราะทั้งใช้ยาฆ่าเหาที่หัวเหาที่ตัวตอนนํ้าท่วมก็ไปยกเตียง6ฝุตขึ้นบ้านเตียงที่เปียกนํ้าอ่าโคตรหนักแต่ไม่หลุดก็งงกันมากหมอก็บอกว่าเขาอยากจะเกิดเราทำไรไม่ได้หรอก(อันนี้ที่ทำเพราะไม่รู้วาาตั้งครรภ์นะ)ก็พอเข้าสัปดาห์ที่12(3เดือน)จนถึง20สัปดาห์(5เดือน)ก็แพ้ท้องหนักมากจากนั้นก็ดีขึ้นก็กินเยอะแต่นํ้าตลอดการตั้งครรภ์ขึ้นแค่18โลแต่เป็นภาวะเบาหวานระหว่างตั้งครรภ์เฉยเลย555เจาะเลือดกันทุกสัปดาห์กันลูกตัวใหญ่แต่ควบคุมอาหารนะไม่ได้ฉีดอินซูลินก็หาหมอทุก2-3สัปดาห์นั้นแหละ อาการคันไม่หายเป็นหนักขึ้นทุกเดือนจนเป็นแผลเกาเป็นนํ้าเหลืองกันเลยทีเดียวทรมาณมากๆงุดหงิดไปไหนก็ต้องวิ่งเข้าห้องนํ้าเพราะคะนมากหาหมอนะแต่ก็ไม่หายเพราะไม่ได้เป็นเริมเป็นอาการอย่างหนึ่งของคนท้องไม่ค่อยอยากให้ใช้ยาเพราะอันตรายต่อเด็กทำไรไม่ได้รอคลอดลูกอย่างเดียวยาทาส่วนใหญ่อันตรายไม่เกี่ยวกับเชื้อราด้วยดลยไม่ได้เหน็บยาใครเป็นก็ต้องทำใจอย่างเดียวอ่าๆต่อนะ ก็เจาะเลือดไปหาหมอเบาหวานหาหมอตรวจครรภ์สลับ2-3สัปดาห์ครั้งบอกตรงโคตรน่าเบื่อจน36-37สัปดาห์ก็ยังไม่คลอดเราก็นึกว่าอายุน้อยจะคลอดไว แต่ก็นะจนใกล้คลอดประมาณสัปดาห์ที่39+3วัน(9เดือน3สัปดาห์กับอีก3วัน)เราไปหาหมอปกติเขาก็บอกใกล้ถุงเวลาแต่ยังไม่มีวี่แววว่าจะคลอดเลยขอตรวจดูปากมดลูกหมอดูบอกเปิด1เซนประมาณ40%หมอเลยทำการเร่งคลอดโดยการใช้นิ้วไปดัดวนปากมดลูกเจ็บโคตรๆ
พอเช้าวันถัดมาอยู่ๆจามแล้วมีลูกเลือดสีนํ้าตาลเป็นเลือดเก่านะเป็นมูกสีนํ้าตาลผสมตกขาวเลยไปหาหมอไม่ใช่นํ้าเดินนะพอหาหมอเขาก็บอกว่าปากเปิด1เซนประมาณ60%ก็กลับบ้าน พอเย็นวันนั้นกลับบ้านก็ปวดท้องตอนประมาณ5โมงปวดแต่ทุก15-20นาทีนะปวดมากกว่าประจำเดือนนะไม่ได้ปวดเหมือนประจำเดือน ก็ทนไปจนหลับไปตื่นตี3มันปวดถี่ขึ้นแรงขึ้นทุก10นาทีก็อดทนรอนํ้าเดินจนมันเริ่มปวดทุก5นาทีตอน12เที่ี่ี่ยงวันก็ไปหาหมอเลยได้อยู่ห้องรอคลอดเลยเพราะปากเปิด2เซนแต่ในใจหาหมอคือนึกว่า5-6เซนแล้วเจ็บมากก้ปวดทุก5นาทีจนบ่าย4โมงถามหมอเปิดกี่เซนเขาบอกเปิด2เซนเหมือนเดิมเรานี้แบบทรมาณมากก็รออีก1ทุ่มเปิด3เซนเราคือทรมาณกว่าคนที่เปิดชม.ล่ะเซนเพราะเราเจ็บตั้งแต่ตี3จน1ทุ่มพึ่งได้3เซนพอมาประมาณรออีกก็5ทุ่มเปิด5เซนล่ะครึ่งทางล่ะหมอก็มาเจาะถุงนํ้าแต่ดันหาไม่เจอเจอแต่หัวเด็กไม่มีถุงเขาเลยภามเราว่าถุงนํ้าหายไปไหนมีนํ้าเดินหรือเปล่าเราก็บอกเขาว่าไม่มีอาการนํ้าเดินเลยไม่มีนํ้าไหลออกมาจากช่องคลอดเลยยกเว้นแต่มูกเลือดเหมือนตกขาวออกมาใหญ่กว่าเหรียญ10บาทอ่ะ เราก็กังวลมากหมอก็ไม่ได้มีไรก็ไม่พูดไรสักพักก็มาให้นํ้าเกลือจนเที่ยงคืนเรากริ๊ดทั้งร้องไห้ความจริงร้องไห้ตั้งแต่4เซนแล้วเพราะปวดทุก5นาทีตั้งแต่2-3เซนล่ะเราทรมาณจนเราต้องนอนตะแครงบอกตรงแอบเบ่งไป2-3ทีเพราะเหมือนมันทำให้เราปวดท้องน้อยลงได้แปบนึงสักพักหมอขอตรวจดูคลื่นหัวใจลูกเราก็ไม่ยอมเพราะไม่อยากให้เอาไรมาวางที่ท้องแล้วเจ็บมากแต่ก็ดื้อไม่ได้เขาก็ช่วยกันจับเราจนหายังไงเขาก็หาคลื่นหัวใจเราไม่ได้หมอเขาก็กำลังจะเปิดม่านเดินออกไปเราบอกเขาว่าเราปวดเบ่งเขาเลยขอตรวจปรากฎว่าเปิด9เซนแล้ว(น่าจะเพราะเราแอบเบ่งนี้ล่ะ)ก็เข็นไปห้องคลอดก็ล้างจิมิแล้วก็เอาผ้ามาสวมขาเราวัดความดันนานอ่ะจนเราแบบไม่ไหวขอเบ่งเลยได้ไหมหมอก็บอกถ้าพร้อมเบ่งเลยค่ะเบ่งหนึ่งรอบหัวออกหมอก็บิดหัวลูกแล้วก็ทำการตัดแล้วเราก็เบ่งเองต่อเลยหมอยังไม่ทันพูดเบ่งรอบสองยาวๆตัวลูกก็ออกมาเลยพร้อมเสียงร้องลูกบอกตรงโล่งมากหมอก็เอายาชามาฉีดข้างแขนเฉยเลยแล้วก็เอามือลูบๆที่ท้องรกก็คลอดออกมาเองลูกออกมา3384กิโลกรัมส่วนรกหนัก800กรัมหนักมากแล้วเหมือนเรามีเลือดออกมาเยอะมากและก็ก้อนเลือดออกมาเยอะมากหมอเลยเหน็บยาที่รูทวารแล้วก็เย็บแผลขอบอกว่าเย็บแผลก็เจ็บนะค่ะถึงจะได้เจ็บเท่าตอนเจ็บท้องแต่เจ็บกว่าตอนเบ่ง ตอนเบ่งคลอดเอาจริงๆเราไม่เจ็บนะรู้สึกอย่างเดียวว่าปวดท้องหนักมากทรมาณมากที่ท้องรู้สึกแค่นั้นจนเย็บเสร็จก็โล่งเลยแต่เจ็บตรงจิมิจนถึงรูทวารนั้งยังนั้งเต็มตัวไม่ได้ก็เตรียมไปนอนรอเพราะเราคลอดตี1ทำไรเสร็จเข้าห้องพักฟื้นก็ตี3นอนตื่นมา6โมงนอนคนเดียวแล้วมีพยาบาลมาเฝ้าคือพยาบาลก็หลับโอ้โห้กลัวก็กลัวนะบอกตรงมาหลับใส่เราอีกเราก็ขอนอนห้องเดี่ยวพิเศษเพราะที่บ้านทำธุระกิจส่วนตัวออกมาเฝ้าเราได้อยู่แล้วก็6โมงก็ตื่นมาเข้าห้องนํ้าฉีทีนี้แสบมากเสร็จล่ะก็เปลี่ยนผ้าอนามัยแล้วก็กลับมากินข้าวเช้าพอ9โมงเช้าก็ไปห้องพิเศษก็ได้เห็นลูกอีกครั้งได้อุ้มเขาตอนอยู่รพ3วัน2คืนก็หัวปั่นเหมือนกันเพราะลูกร้องก็ไม่รู้ว่าเป็นไรเดาไปเรื่อยมัวๆกันกับแฟนจนกลับบ้านโอ้โห้นํ้านมมาพอดีนอนไม่ได้เลย3-4สี่วันแรกคือร้องจะกินนมอย่างเดียว(ถ้าใครกำลังจะมีลูกบอกเลยว่าอย่าไปดุอย่าไปบังคับไม่ให้นะหมายถึงคนให้เต้านะเพราะเขาพยายามสร้างนํ้านมของคุณให้ได้มากเท่าความต้องการของเขา)ลูกเราเป็นผังผืดใต้ลิ้นแต่กินนมดีกว่าคนไม่เป็ยอีกนํ้าหนักเพิ่มวันล่ะ30กรัมไม่ได้เลเซอร์์์ด้วยเพราะกินนมแม่ได้ดีแรกก็มีปัญหาเข้าเต้านี้ล่ะไปๆมาๆก็ดีขึ้นเยอะเลยมาจากลูกเราเป็นเด็กผู้ชายด้วยดูดแรงตลอดเพราะหิวง่ายกินเยอะมากนํ้านมแม่มาเป็นนํ้าฝักบัวเลยอย่าไปเครียดนมมาน้อยช่วงกลับบ้านนะเพราะมันเป็นเรื่องธรรมดาเราต้องใจเย็นขออย่างเดียวเขาร้องขอกอนก็ให้กินไม่ต้องตั้งเวลาทุกสองชม.หรอกถ้านมคุณพอดีกับการกินของเขาเดียวเขาก็จะเริ่มจัดเวลาให้คุณเองว่าเขาจะกอนทุกสองชม.หรือสามชม.และขออย่างหนึ่งว่าไม่ว่าจะมาน้อยแค่ไหนอย่าเสริมนมผงถ้า2อาทิตย์จนถึงเกือบเดือนไปแล้วมาไม่ถึง2ออน์ก็ให้กินยาเพิ่มนํ้านมทานนํ้าอุ่นอารมณ์ดีๆไว้เข้าใจนะว่ายากยอ่งเด็กที่ติดเต้าแม่อันนี้เราก็เป็นทรมาณมากเพราะเขาติดนมแม่ถึงขั้นเคยคา7ชม.แต่ต้องอดทนนะเดียวเขาโตจะค่อยๆดีขึ้นเวลาเขาร้องก็พยายามหาเหตุผลของการร้องก่อนคอดว่าจะเอานมอย่างเดียวบางทีฉีปวดท้องหลายอย่างนะเราใช้ไกร๊ปวอเตอร์ดีขึ้นนะไม่ค่อยร้องล่ะตดบ่อยแสดงว่าแก๊ซเขาเยอะบวกกับเรียนการนวดให้เขาระบายลมในท้องมหาหิงค์ช่วยเขาเรียนเองไม่ต้องไปเสียตังค์ว่างๆลูกหลับก็นวดเต้านมหาวาสาลินหรือบีเพนเทนมาทาหัวนมอยู่ไฟบ้างแล้วก็เอาถุงนํ้าร้อนมาประคบยิ่งอาบนั้าอุ่นเกือบร้อนแช่หน้าอกสักพักหนึ่งได้ทุกวันดีมากนํ้านมจะหยดออกมาแต่ไม่ต้องไปเสียดายค่อยๆอาบไปถ้าเลี้ยงลูกคนเดียวก็อย่าลืมอาบนํ้าแล้วอย่าลืมลูกล่ะพอเข้าหนึ่งเดือนเดียวเราก็จะเริ่มเข้าใจเขาพยายามเข้าใจเขาอารมณ์ด่ไว้อย่าโกรธโมโหตอนเขาร้องเพราะนั้นคือวิธีเดียวที่เขาสื่อสารกับเราเขาพูดไม่ได้แค่นั้นเองคอยสังเกตุการร้องของเขาเพราะแต่ล่ะเสียงเขาจะแตกต่างตามความต้องการของเขา อาชีพแม่ไม่ได้จบที่การคลอดมันเป็นอาชีพที่คุณจะต้องไปตลอดชีวิตเขาไม่ได้ผิดที่เกิดมาอย่าไปโกรธเขาส่วนอีกเรื่องที่อยากฝากไว้สำหรับแม่ๆที่อายุน้อนหรือไม่มีประสบการณ์คือเรื่องเบบี้บลูอันนี้เราเป็นตั้งท้องเพราะมีเรื่องกับคนในครอบครัวแต่ไม่เกี่ยวกับลูกนะเราเครียดร้องไห้แต่เราก็ไม่สนใจออกไปทำงานพยายามทำโน้นนี้จะได้ลืมเรื่องเรรียดเราทำงานยันคลอดนะแต่เฉพาะคนที่ไม่มีภาวะเสี่ยงนะจ๊ะถึงจะทำได้พอคลอดออกมาเราก็เป็นอีกมันเหมือนอยุ่ๆก็คิดเรื่องเก่าพอมีเรื่องมาให้คิดก็ร้องไห้ยิ่งเวลาลูกร้องไห้ตอนใหม่ๆที่เลี้ยงเขาเรานี้ร้องตามเลยจนเกือบเดือนกว่าเราจะหายคือเราพยายามไม่คิดมากนั้นแหละ อ่ะส่วนอีกเรื่องก็เรื่องนี้ทุกคนต้องผ่านมาหมดคือคนแก่ๆหัวโบราณอ่ะ 555 ถ้าคนเคยผ่านหรือกำลังผ่านอยู่คงเข้าใจเลย เราเจออยู่ทุกวันนี้ เวลาออกไปข้างเขาลูกนั้งรถมอไซค์ไปฉีดวัคซีนคือเราอ่ะว่ามันใกล้ที่บ้านก็ไปเชียงรายหมดไม่มีใครว่างเราก็เลยนั้งมอไซค์ไปกับแฟนก็มีคนต่อว่าเราเอาลูกนั้งมาทำไมอย่างนั้นอย่างงี้ ถามหน่อยสมมุติว่าลูกคุณเกิดมาได้สามวันคุณมีเพียงมอไซค์กับนํ้ามันในรถมอไซค์โรงพยาบาลลูกอยู่ไกลใช้เวลาเดินทางไป2ชม.แล้วลูกจะต้องแอดมิดภายใน2ชม.ครึ่งงค์ติดตัวถามหน่อยคุณจะปล่อยให้ลูกหายเองไหมปล่อยให้ลูกทรมาณไหมหรือจะพาลูกนั้งมอไซค์ไปหาหมอให้เร็วที่สุดไหม ส่วนผ้าที่เหมือนสลิงอุ้มเด็กมันเป็นสีดำเขาก็ว่าเราว่าโบราณเขาถือแต่ฝรั่งเขาไม่ถือนิเราเป็นฝรั่งด้วยเพราะงั้นมันก็คือความเชื่อคือความเชื่อแต่ล่ะอย่างคิดว่ามันมีเหตุผลทั้งนั้นแต่ไม่ว่าเด็กจะมีอันเป็นไปอันนั้นมันก็เกินไปไม่งั้นก็ตายกันหมดสิเราชอบนะคนแนะนำแต่บางคนทำแนวบังคับแล้วมาโกรธเราเฉยพอเราไม่ทำตามแต่ก็ชังเขาเธอะเราเลี้ยงเองดูแลเองล่ะกันเขาจะได้ว่าเราไม่ได้เพราะเราเลี้ยงถ้าเราให้คนอื่นเลี้ยงเราก็ต้องยอมรับการเลี้ยงดูในแบบของเขาแม้ว่าลูกเป็นของเราง่ายสุดดีสุดฟังคำแนะนำทำตามหรือไม่ก็อยู่ที่เราถ้าเขาเป็นญาติผู้ใหญ่เราก็ชังเขาถ้าเขาจะพูดอย่าไปโกรธเลยเขาก็เชื่อของเขาแต่ถ้าคนอื่นสิเขาจะมาบังคับเราไม่ได้แนะนำเราแค่นั้นพอแต่โชคดีของเราที่คนในบ้านเราเขาไม่บังคับมีแต่คนข้างนอกญาติที่อยํ่คนล่ะบ้านซ่ะส่วนใหญ่แต่เราก็ยืนด้วยขาเราเราเลี้ยงเขาด้วยความเป็นพ่อเป็นแม่เขาเราเราเชื่อว่าเรารักเขาพอที่จะไม่ทำร้ายเขาหรอกจบแต่เรื่องวิธีการเลี้ยงเช่น ดัดขานวดตัวเด็กพยายามเข้าใจเสียงร้องเด็กเวลาร้องพยายามสังเกตุการร้องไห้แต่ฝรั่งเขาจะแนวcry it outเดียวก็เงียบไรงิมันก็ดีคนล่ะแบบอยู่ที่ผู้เลี้ยงอันนี้เราว่าฟังไว้ก็ดีส่วนจุกหลอกไว้ปลอบเด็กไม่ยึดความเชื่อโบราณยึดเหตุผลเป็นหลักใช้ของสีดำหรือไม่ป้อนข้าวเด็กแต่วางผลไม้ให้เขาหยิบกินเองก็ดีนะเพราะเราจะได้เรียนรู้ด้วยว่าเขาชอบไรไม่ชอบไรเขากินเองเป็นเร็วแต่ถ้ามัวแต่ให้เดินรถฝึกเดินป้อนทีล่ะคำบอกเลยว่ามันไม่เลอะเทอะก็จริงแต่เด็กก็จะเองช้าแล้วเราก็จะเรียนรู้ว่าเขาชอบไรกินได้มากน้อยช้าแล้วตัวเราที่จะไม่มีเวลาทำไรเลยชังนํ้าหนักเอาไทยกับฝรั่งเราว่าผสมผสานกันมันจะดีมากนะ ส่วนเรื่องการดูแลตัวเองสำหรับแม่ๆเราคลอดธรรมชาติก็จะฟื้นตัวไว้เราเด็กด้วยแหละคือเราไม่ได้อยู่ไฟเพราะลูกยังค่อนข้างติดเรา เราจะเริ่มปั้มนมอีกใน1อาทิตย์หน้าเพราะยังอยากให้ลูกเต้าไปก่อนแต่เรื่องปั้มนมคุณจะเริ่มตั้งแต่แรกเลยก็ได้นะแต่เราเอามาไว้เพราะขิ้เกียจใช้มือบีบออกเราไว้ใช้แค่ลูกกินนมไม่เกลี้ยงเต้าเพราะนํ้านมเราเยอะมากอ่ะเราจะมาเล่าประสบการณ์ประมาณนี้ล่ะมีไรถามคอมแมนท์ไว้ล่ะกันนะจ้า ดูแลลูกและตัวเองอย่าลืมให้เวลาสามีด้วยนะจ้าจากคุณแม่วัยใส