ต่อจากตอนที่แล้ว นางิกับอิสึมิออกมาจากการ์เด้นพาเลสได้สำเร็จและประตูก็ปิดลงพอดี พอนางิตั้งหลักหลังจากออกมาได้ก็นึกถึงฮายาเตะ รีบมองหาฮายาเตะทันทีแต่ไม่เจอ พอถามอิสึมิว่าฮายาเตะอยู่ไหนอิสึมิก็ทำหน้าเศร้าไม่ตอบอะไรเลย ด้านหอนาฬิกาที่จับตาการ์เด้นพาเลสก็ไม่สามารถจับสัญญาณอะไรจากการ์เด้นพาเลสได้อีกแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือไร้ซึ่งร่องรอยของฮายาเตะ ไม่มีอะไรบ่งบอยเลยว่าฮายาเตะหนีออกมาทัน มิคาโดะจึงเริ่มคิดอย่างช่วยไม่ได้แล้วว่าฮายาเตะนั้นหายไปกับการ์เด้นพาเลสแล้ว

พอนางิรู้ว่าฮายาเตะไม่ได้หนีออกมาด้วยก็เริ่มเสียใจ ไม่เคยคิดเลยว่าจะกลายเป็นแบบนี้ เธอจะไม่ได้เจอฮายาเตะอีกแล้วงั้นเหรอ สิ่งที่นางิทำได้จึงมีแต่เรียกชื่อฮายาเตะโดยไม่รู้ว่ามีความหวังหรือไม่ เรียกชื่อฮายาเตะซ้ำๆอยู่อย่างนั้น ตะโกนเรียกฮายาเตะทั้งน้ำตาอย่างสุดชีวิต....

และจู่ๆก็มีบางอย่างร่วงลงมาข้างๆนางิทำเอาทุกคนตะลึง เป็นฮายาเตะที่ร่วงแผละล้มหน้าคว่ำท่ามกลางกลีบดอกซากุระ ขณะที่ทุกคนกำลังตะลึงงง ฮายาเตะก็ลุกพรวดขึ้นมาพูดว่า...

ฮายาเตะ: เอ๋? ผมรอดเหรอเนี้ย


ในทันทีนางิวิ่งโผเข้าไปหาฮายาเตะร้องไห้ด้วยความรู้สึกที่ประดังเข้ามา ทั้งดีใจทั้งต่อว่าฮายาเตะบอกคิดว่าฮายาเตะจะตายไปแล้ว ฮายาเตะเองก็ขอโทษบอกจริงๆก็ไม่ได้คิดจะตายแต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะกลับมาได้เร็วขนาดนี้ บอกว่าทั้งอาเธเน่และอิสึมิทำเพื่อเขาแล้ว และเขาก็สัญญากับมาเรียไว้แล้วด้วย ยังไงก็คิดจะกลับออกมาให้ได้อยู่แล้ว

ซาคุยะก็สงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นถึงเป็นแบบนี้ได้ มิโคโตะก็โผล่มาบอก "เมื่อต้องการความช่วยเหลืออย่างแท้จริง หากเรียกชื่อของคนๆนั้นผู้ที่มีสายสัมพันธ์ที่เหนี่ยวแน่นที่สุด ก็จะข้ามผ่านทั้งอดีตและอนาคตเพื่อมาช่วยดั่งสายลม" มิโคโตะบอกเป็นสิ่งที่ใครบางคนปรารถนาไว้ แต่ซาคุยะฟังแล้วก็ยังงงๆ อาเธเน่บอกจะยังไงซะแบบนี้ก็ถือว่าแฮปปี้เอนดิ้งได้แล้ว


แต่ทันทีนั้นต้นไม้หลังอาเธเน่ก็ระเบิดกระจุย นั้นคือฝีมือของฮิซุย(วิบูลย์กิจใช้ชื่อ ฮิสึอิ ถ้าอ่านตามอักษรก็จริงๆก็ถามวิบูลย์กิจนะ แต่ขอไม่เปลี่ยนแล้วกัน ยังไงก็เป็นตอนสุดท้ายที่คุณเธอจะโผล่มาล่ะ) ฮิซุยโมโหบอกไม่ยอมให้จบแบบนี้ บอกว่าอีกแค่ก้าวเดียวแท้ๆแต่พวกนางิมาทำลายไปหมด

ทุกคนที่คาดไม่ถึงว่าต้องเจอกับฮิซุยอีกแถมเรียวแรงจะสู้ต่างคนก็ต่างหมดแล้ว แต่นางิก็เป็นคนออกหน้ามาให้ฮิซุยหยุดเองเลย นางิบอกขอโทษฮิซุยทุกอย่าง แต่พอดีตอนนี้มีเรื่องต้องคุยกับฮายาเตะต่อก็เลยขอให้ฮิซุยถอยกลับไป ฮิซุยถามเลยแล้วทำไมเธอต้องทำตามที่นางิบอก นางิขอร้องและบอกเป็นการแลกเปลี่ยนก็จะมอบกุญแจให้ คนที่รู้อย่างมิคาโดะกับฮายาเตะตะลึงทันที กุญแจของตระกูลที่ใช้เพื่อรับมรดกของตระกูลซังเซงอิน ฮายาเตะจะห้ามแต่นางิบอกดีแล้ว บอกว่าฮิซุยชนะเรื่องการรับมรดกตระกูลแบบนี้แหละ ขอร้องให้ฮิซุยรับกุญแจไปและทำตามที่ขอ ฮิซุยตกลงและรับกุญแจจากนางิ นางิบอกกับฮิซุยอีกว่าฮิซุยนั้นชนะมาตลอด ซึ่งตัวเธอก็ชอบด้านนั้นของฮิซุย

นางิ: ไว้จบเรื่องทั้งหมดแล้ว...
นางิ: มากินเค้กด้วยกันนะ
ฮิซุย: ฉัน...จะซื้อเค้กเองแล้วกัน

ซาคุยะถามแบบนี้จะดีเหรอ อิสึมิบอกต่อให้ฮิซุยเป็นศัตรูกับทั้งโลกดูเหมือนตอนนี้ก็จะมีคนที่หยุดฮิซุยได้แล้ว


ตอนนี้ก็เท่ากับจบเรื่องแล้วก็คิดว่าจะย้ายที่กัน ฮายาเตะยังถามนางิว่าแบบนี้จะดีเหรอ นางิบอกดีแล้ว บอกฮายาเตะว่าตัวเธอไม่ได้ต้องการอะไรอีกแล้ว ไม่ได้ต้องการอะไรจากใครมาให้ตัวเธออีก ไม่ว่าจะเงินหรืออำนาจ ไม่ต้องการสักอย่าง บอกจะหาเงินด้วยตัวเอง จะใช้ชีวิตด้วยกำลังของตัวเอง ไม่อยากต้องตอบแทนใครอีก จะขอทำทั้งหมดด้วยตัวเอง....

นางิ: เพราะงั้นนะ ฮายาเตะ...
นางิ: ขอไล่นายออก
นางิ: นายไม่ต้องมาปกป้องฉันอีกต่อไปแล้ว
นางิ: นายเองก็ไม่ได้...รักฉัน
นางิ: นายเป็นอิสระแล้ว
นางิ: จะไปทำอะไรก็ได้ อยากจะไปมีความสุขกับใครที่ต้องการก็ได้
นางิ: ปีนี้นะ... อาจจะมีแต่เรื่องเข้าใจผิด...
นางิ: แต่เป็นปีที่ได้ใช้เวลาร่วมกับนาย...
นางิ: ก็ไม่ได้แย่นะ

ฮายาเตะได้ยินแบบนี้ก็ลุกขึ้นช้าๆและพูดออกมาว่า....

ฮายาเตะ: คุณหนู....
ฮายาเตะ: ขอบคุณสำหรับทุกอย่างครับ


แล้วฮายาเตะก็เดินจากไป แต่ในใจของนางิในตอนนี้พยายามอดกลั้น ไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกไปตอนนี้ นับแต่วันนี้ตัวเธอก็ต้องเจ็บปวดไปคนเดียว จะเหงายังไงเจ็บปวดใจแค่ไหนก็คิดว่าต้องอดทนผ่านมันไปให้ได้แล้ว

นางิ: (ลาก่อนนะ... ฮายาเตะ...)


จบตอน ตอนหน้าตอนอวสาน