ตอนนี้พูดได้คำเดียวค่ะว่า "เครียด" ตัวโตๆเลย โครตของโครตเสียใจที่สุด ผิดหวังมาก คือเราทะเลาะกับเพื่อนเรื่องที่เพื่อนชอบยืมของไปแล้วไม่คืนคือสายชาตโทรศัพท์ 300 แบตสำรอง 890 เราพาเขาไปเที่ยวจักตุจักรเลี้ยงข้าว เลี้ยงน้ำ เลี้ยงค่ารถ เขายังบอกถ้าจะเอาคืนให้ไปเอาเอง บ้านก็ใช่ว่าใกล้กันซะที่ไหน 36 ก.ก.ได้ เราเลยโพสลงเฟสบุ๊คว่า "คราวหลังกูจะไม่ให้ใครยืมของแล้ว พวกสันดารหมา" เพราะเราโกรธเพื่อนมาก พี่เราเห็นโพสเราแล้วโทรไปบอกแม่ว่าเราโพสด่าคนอื่น เราก็บอกไม่ได้ด่า แค่ระบาย เขายังบอกอีกว่าด่าเขาแบบนี้ไม่ดีนะเดี๋ยวเขาตามมาเอาเรื่องได้ เราก็บอกไม่ได้ด่าๆ แม่ยังบอกอีกว่าคราวหลังอย่าทำแบบนี้นะลูกมันไม่ดี คนอื่นเขาเห็น แล้วเราก็โมโหเรื่องเพื่อนอยู่แล้วเลยตะคอกแม่ไปว่า เอ้า ! ก็บอกไม่ได้ด่าๆ ถ้าด่ามันต้องไอ้ ไอ้สัส แล้วเอ๋ยชื่อใครยังถึงมาหาว่าด่าเนี้ย แม่ก็ตอบเสียงสั่นว่าตะคอกแม่ทำไม แม่ถามแค่นี้เองพี่เขาเป็นห่วงเลยโทรมาบอกแม่ ตอนนั้นเราลืมทุกอย่างอารมณ์พาไปหมด ก็บอกไม่ได้ด่าทำไมไม่ไปดูที่เฟสเองละ แม่ก็บอกว่าเน็ตเขาหมดยังไม่ได้เติมเลยไม่ได้เข้าไปดู แต่ตอนนั้นเราโมโหบวกกับเครียดมากๆเราเลยรีบวางโทรศัพท์ไป พอวันต่อมาเราก็รู้สึกผิดนะแต่เราเครียดจริงๆ เครียดเกินจะขอโทษได้เพราะเรารู้นิสัยเราไงว่าถ้าพูดไปตอนนี้มีแต่ทำให้อารมณ์เสียขอเงียบไว้ซะพัก วันนี้พี่เขาทักเฟสมาบอกว่าขอโทษที่เข้าไปยุ่ง ที่ยุ่งก็เพราะว่าเป็นห่วงต่อจากนี้จะไม่เข้าไปยุ่งแล้ว ถ้าเกิดมีเรื่องขึ้นมาแม่ก็จะลำบากหาเงินให้ ถ้าหาเงินให้ไม่ทันก็ต้องมาลำบากให้พี่ช่วยอีก คือเราไม่เข้าใจตรงนี้มากๆตอนนี้เราฝึกงานอยู่พอเห็นแชทเท่านั้นละน้ำตาลไหล เห้ย เรามันตัวภาระของครอบครัวหรอว่ะแอบไปร้องไห้คนเดียวในห้องน้ำที่ทำงาน พอออกมากสภาพก็ตาบวม แดง หน้าซีด ปากซีด เราเลยบอกไม่ค่อยสบายหัวหน้าเลยอนุญาติให้กลับบ้านก่อน