เราเป็นคนนึง ที่พยายามทำความเข้าใจและยอมรับการอยู่ในสังคมให้มีความสุข แต่บางครั้ง คนบางคนก็ทำให้เรารู้สึกแย่แบบบอกไม่ถูก...

คนๆนึง เป็นคนช่างพูดช่างจา ชอบคบค้าสมาคม กับคนในและนอกแผนก (ทั้งออฟฟิต)
แต่เมื่อไม่พอใจ หรือไม่ชอบใคร ก็จะเอาคนนั้นมานินทาให้คนในแผนกฟัง ..เราก็เป็นหนึ่งในคนที่นั่งฟัง..(ต้องฟัง ต้องเม้าส์ เดี๋ยวไม่เข้าพวก)..
เป็นแบบนี้ แหละ เดี๋ยวก็คนนั้น เดี๋ยวก็คนนี้.. บางที่ คนที่ถูกนินทา ก็เป็นเราเอง.. (เอาเหอะ..ทำบุญ ก็นินทาแล้วมันมีความสุขนี่หน่า)

การนินทา ครั้งแล้ว... ครั้งเล่า.. รู้.. แต่ทำเป็นไม่รู้..
มีคนมาเล่าให้ฟังก็บ่อย.. แต่จะให้ทำยังไง เดินเข้าไปชี้หน้าแล้วถาม “นินทากูหรอ??”  ทำได้หรอ..
ทะเลาะกันไป ก็อยู่กันลำบาก เพราะยังต้องทำงานด้วยกัน ดิวงานกัน พึ่งพาเรื่องงานกันต่อไป.. (พูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสียตําลึงทอง)
จนวันนึง ... จากที่ทนได้ เริ่มไม่อยากทน.. จากที่เคยนิ่งได้ กลับรู้สึกร้อน จนควันออกหู..
มันรู้สึกอยาก... อยาก... **อยากกรีดร้องเสียงดังๆ... เดินเข้าไปตบหน้าสัก 2-3 ที จากนั้นก็จับกดหัวลงพื้นแล้วเยียบซ้ำๆๆๆๆๆ...**

แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่ พาร่างที่เต็มไปด้วยความโกรธออกมาจากจุดนั้น นั่งพัก ระบายให้เพื่อนสนิทฟัง..  ใจเย็น.. และกลับมาทำงานต่อในวันถัดไป..

เช้าวันใหม่..  แต่ยังทำงานเหมือนเดิม กับคนๆเดิม ที่ยิ้มให้เรา พูดจาดี กับเรา ใจดี มีน้ำใจ..
แต่เรากลับรู้สึกกลัวที่จะลุกออกจากที่นั่ง...
*เราคงเปลี่ยนคนประเภทนี้ไม่ได้ แต่เปลี่ยนตัวเองได้*
((และคงทำอะไรไม่ได้ ถามคนอื่นๆ จะมองเราไม่ดีจากการฟังคำนินทา  จะดีร้าย คงที่ที่เราทำตัว คงไม่ใช่คำพูดบางคำจากคนบางคน))