ตามชื่อกระทู้เลย รู้สึกว่า ตัวเองไม่น่าเคยได้รับการสอนเรื่องธรรมะเลย มันทำให้เรากลายเป็นคนแบบนี้
คนที่มองโลกไม่เหมือนคนอื่น คนที่เหมาะจะไปบวชมากกว่าใช้ชีวิตอยู่ในสังคมมนุษย์
เรากลายเป็นคนไม่ยึดติดอะไรเลย ลาภ ยศ สรรเสริญ ความรัก ทุกอย่างเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป
เรารู้สึกว่าวันที่เราตาย เราคงพูดว่า "โอ้ ฉันรอวันนี้มานานแล้ว"

เราคิดว่าชีวิตมนุษย์นั้นว่างเปล่า สิ่งที่พวกเราเพียรพยายามจะมีความสุขกัน พยายามจะประสบความสำเร็จ หรือการพบความทุกข์ของเรา ท้ายที่สุดเมื่อถึงวันตาย สิ่งที่ผ่านมาทั้งหมดก็กลายเป็นเพียงฝุ่นผง ว่างเปล่า เถ้าธุลี ไม่ได้มีอะไรที่เป็นของเราอย่างแท้จริง

เราเบื่อเหลือเกิน เราอยากตายและทำให้จิตวิญญาณแตกสลายไป จากวัฏฏะสังสารนี้สักที