สวัสดีค่ะ
ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี
คือเรารู้สึกหดหู่ เบื่องานอดิเรกที่เคยทำ เราไม่มีอารมณ์จะทำอะไร เหม่อลอย จนเพื่อนทักว่าเอ๋อ รู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่2-3ปีก่อน แต่ช่วงนั้นไม่หนักมาก แต่เรารู้สึกได้ว่าตัวเองเปลี่ยนไป เลยขอแม่พบจิตแพทย์ แต่แม่บอกเราว่าเราคิดไปเอง เพ้อเจ้อ พอบอกเพื่อน เพื่อนก็บอกว่า"ก็เห็นคุยกับคนอื่นปกตินิ คนเป็นโรคซึมเศร้าเขาไม่คุยกับคนอื่นหรอก" หรือ"ชีวิตสบายขนาดนี้จะเป็นได้ไง ชีวิตกุแย่กว่าเยอะ มีไรให้เครียดเนีย"ตอนนั้นคิดว่าคงใช่ อาจคิดไปเอง แต่พอนานเข้าเริ่มหนักขึ้น  อยู่ๆก็น้ำตาไหลแบบไม่มีสาเหตุบ้าง ความหดหู่มันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เรารู้สึกปวดหัวตลอดเวลา และช่วงนี้มีปัญหาครอบครัวด้วย เราโดนทั้งญาติและแม่ดุด่าด้วยคำหยาบและรุนแรง เราไม่กล้าร้องไห้ต่อหน้าเขาด้วย ได้แต่ก้มหน้าเฉยๆ
เราสอบเข้ามหาลัยแห่งหนึ่งได้ แต่เรากำลังจะโดนไล่ออก เพราะเราติด0เยอะในช่วงหลังๆ เราไม่กล้าบอกใครเพราะเคยบอกว่าติดแค่ตัวเดียวก็โดนด่าแบบ"มีหน้าที่แค่เรียนยังไม่มีปัญญาจะเรียนเลย" "ถ้าแก้ไม่ได้นะ เดี๋ยวเจอกู" และอื่นๆ เราไม่รู้ว่าเป็นเพราะโรคซึมเศร้าหรือเพราะเราขี้เกียจเองเลยติดเยอะขนาดนี้ แต่เราไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรจริงๆ รู้สึกสมองช้ามาก
เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมาก มีเพื่อนสนิทอยู่ไม่กี่คน เราไม่เคยเล่าปัญหาให้ใครฟังเลย พอเรามีแฟน เราเล่าปัญหาของเราให้เขาฟังส่วนหนึ่ง เขาก็รับฟังเฉยๆนะ ให้คำปรึกษาไม่เป็น55 เราบอกเขาว่าเราอยากตาย ทุกอย่างมันแย่ไปหมด  แฟนเราค่อนข้างเป็นห่วงเรามาก เขาจะอยู่กับเราเกือบตลอดเวลาในช่วงที่เราเครียดเพราะกลัวเราฆ่าตัวตายจนโดนแม่เราด่า(ปกติแม่ไปทำงานตอนเช้า กลับดึกๆ เราจะอยู่บ้านคนเดียว) เรารู้สึกสบายใจขึ้นนิดนึงเวลาอยู่กับเขา  เขาพาเราไปที่บ้าน พบกับพ่อแม่เขา ครอบครัวเขาอบอุ่นมาก มีพ่อแม่และน้อง เวลาที่บ้านเขามีปัญหาจะปรึกษากันทุกเรื่อง  เขาก็เล่าเรื่องที่เรามีปัญหาให้พ่อแม่เขาฟัง พ่อแม่เขาเลยมาคุยกับเรา รับฟังปัญหา ปลอบใจและกอดเรา เรารู้สึกบายใจมากเวลาอยู่ที่บ้านเขา ครั้งหนึ่งเราเดือดร้อนเรื่องเงินมาก เราต้องใช้เงินในวันถัดไป แต่เราขอแม่ไม่ได้เพราะรู้ว่ายังไงแม่ก็ไม่มีให้(ไม่ขอเล่าเรื่องแม่เยอะนะคะ กลัวท่านเสียหาย)เขาเคยให้เรายืมเงินจำนวนหนึ่ง เยอะพอสมควรสำหรับเรา จนเขาโดนพ่อดุว่าทำอะไรเกินตัว
เราเคยพยายามฆ่าตัวตายหลายครั้งทั้งกรีดข้อมือ ทั้งทานยาเกินขนาด แต่ก็ไม่เป็นไรเลย  
จนครั้งหนึ่งที่ทะเลาะกับแฟน เหมือนทุกอย่างมันมืดไปหมด เราพยายามฆ่าตัวตายอีกครั้ง  เราทานยาเกินขนาดอีก แฟนพาเราไปรพ. แต่ล้างท้องไม่ทันแล้วเลยต้องนอนรพ.สักพัก หลังจากเราออกจากรพ. พ่อแม่แฟนพาเราไปพบจิตแพทย์(เคยบอกว่าอยากพบ) เขาให้ทำแบบทดสอบโรคซึมเศร้า และเสี่ยงฆ่าตัวตาย ผลออกมาสูงมาก เขาให้เอกสารผลตรวจไว้ยืนให้รพ.ใกล้บ้านและให้ยาเรามาสำหรับ5วัน และให้มีคนเฝ้าเราไว้24ชม.  บอกว่าถ้าทานยาแล้วยังไม่ดีขึ้นให้เอาเอกสารไปยืนพบหมอที่รพ.ใกล้บ้าน พอกลับมาเราบอกญาติว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าญาติก็บอกว่าไม่ให้กินยา เพราะกลัวจะส่งผลถึงสมองหรืออะไรสักอย่างนี่แหละ ให้เราไปนั่งสวดมนต์ ฟังพระเทศน์หรือออกกำลังกายเอา เดี๋ยวก็หาย เขาก็ปลอบใจเราบอกว่าเขาเข้าใจเราที่สุดนะ แล้วเขาเอายากับเอกสารพบแพทย์ไป  แล้วบอกให้ไปทำงานพิเศษจะได้ไม่คิดมาก เขาจะหางานให้
หลังจากพบแพทย์ได้2-3วัน แม่ส่งข้อความมาถามว่า หมอว่ายังไงบ้าง ก็บอกไปว่าเป็นโรคซึมเศร้านะ แต่ญาติเอายาไป เขาก็บอก "ดีแล้ว ไม่ต้องกินหรอก" "ไม่ต้องไปพบหมอแล้วเนาะ ไม่เครียดแล้วนี่" อารมณ์ตอนนั้นเฟลมาก คือขนาดแม่ยังไม่เข้าใจความรู้สึกเราเลย ทำไมถึงมาบอกว่าเราไม่เครียดแล้ว  
แล้วอาการตอนนี้เราก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้นเลย มันแย่กว่าเก่า เรายังคิดเรื่องฆ่าตัวตายอยู่ ปรึกษาหมอก็ไม่ได้แล้ว รู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจเราเลย เราร้องไห้แบบไม่มีเหตุผล ไม่รู้ว่าตอนนี้จะทำไงดี