ผมของใช้ชื่อเล่นว่า เอ ตอนนี้ผมอายุ 24-25  เป็นลูกคนเล็กของบ้าน ตอนในช่วงปลายปี 58 ผมได้ตัดสินใจลาออกจากงาน
มาทำงานส่วนตัว เป็นพ่อค้าข้างถนนในช่วงแรกๆๆก็โอเคร พอเก็บตังใด้สักก้อน ผมก็จะชอบออกไปเที่ยวต่างจังหวัดหาประสบการให้กับตัวเอง
โดย การครับรถจักกระยานยนต์ เที่ยว และ แล้วพบกลับจากทริป เที่ยว ระทางไปกลับ 600 กว่าโล ผมกลับมานอนที่บ้าน พอตื่นมามีอาการปวดหลังมากแบบ
บอกไม่ถูก ตอนนั้น ก็ยังไม่คิดอะไรมากไปหาหมอก็ได้ยาแก้ปวดกับคล้ายกล้ามเนื้อมากิน พอกินยาได้สองวัน เพื่อนมา บอกลืมของอยู่ที่ พักเลย ต้องได้พาเพื่อน กลับไปเอาของ ทั้งที่เจ็บแต่ก็ไปเพราะเพื่อนลืมของ ก็เช่นเคยขับรถจักรยานยนต์ ไปกัน สองคัน ระทางไป  170 กว่ากิโล ไปกลับ ก็ 340 กว่ากิโล
พอขากลับวันนั้นหมอกระหว่างทางเยอะมาก คือระ 100 เมตร ไม่เห็นกันเลย ก็ไปพักปั้มน้ำมันกัน พอออกมาจากปั้มน้ำมัน ไม่ถึง 10 นาที ผมก็ได้ไปขับรถชน
คนๆหนึ่ง แต่ตอนนั้นผมมีสติทุกอย่างผมก็พยาม ไม่ให้ชนถูกคน แต่ชนถูก บังโคนล้อหน้ารถจักรยาน  รถจักรยานเลยกระเดนออกมากลางถนน
ทำให้เพื่อนที่ขับตามมาชนเต็มที่  เพื่อนได้เข้าโรงบาล และผมเป็นคนชน แต่ต้องได้ไปดูแลเพื่อน เพราะเพื่อนเจ็บกว่าผม หลัง จากที่ผม
กลับมาถึงบ้าน ผมก็ งานงอก เพราะไปหาหมออีกครั้ง  หมอบอกว่าผมเป็น หมอนรองกระดูกกดทับเส้นประสาท  อ้าวเจริญสิครับงานนี้
ตอนรับปี 59 หลังจากที่ผมได้หมอนรองกระดูกกดทับเส้นประสาท ประมาน 2 เดือนก็ถือว่าเป็นโชคดีของผมก็ว่าได้ ผมได้พบกลับ ผู้หญิงคนหนึ่งตอนนั้นเขาเรียน ยุ ปี 4 คือจะจบแล้ว เขาก็คอยดูแลผมทุกอย่างเลย ตอนนั้นผมรักเขาคนนั้นจริงๆ เพราะรู้สึกว่าเขาดีมาก แต่ หลัง จากที่เขาเรียนจบแล้วไปทำงาน ต่างจังหวัดระหว่าง รอมารับปริญา  เราก็คุยกันน้อยลงเพราะเขาต้องทำงาน และ เริ่มมีการทะเลาะกันบ่อยขึ้น และ สิ่งที่เราไม่อยากให้เกินขึ้นและเราไม่คิดว่าจะเกิดขึ้น เขากลับมาบอกเลิกเรา ตอนนั้นเสียใจมากครับ  ก็พยายามที่จะติดต่อหาเขายุตรอดครับ แล้วก็มีวันที่เขายอมกลับมา คือวันที่เขามาซ้อมรับปริญา เราก็กลับคุยกันอีกครั้ง จน ผ่านไปได้เดือนหนึ่ง เขาก็กลับมาบอกเลิกอีกครั้ง และ ครั้งนี้เป็นครั้งที่รุ้สึกแย่จริงครับ เพราะโทรไปเขาก็ตัดสายทิ้ง แล้วเขาก็คงไม่มีวันที่จะกลับมา แล้วต่อมาก็มีเรื่องแย่ๆๆเข้ามาในชีวิตอีกเยอะเลย เดี๋ยววันหน้าผมมาเหล่าต่อนะครับ แค่อยากระบายเรื่องในใจ เพราะเหนื่อย และท้อมาก กับชีวิต