เคยอ่านบทความหนึ่งค่ะ เป็นคำอธิบายทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับอาการ'ผีอำ' จำเนื้อหาไม่ค่อยได้เท่าไหร่ จำได้แค่ว่ามันไม่เกี่ยวกับผี แต่มันเกี่ยวกับสมอง
เข้าเรื่องเลยนะคะ เรื่องเกิดขึ้นเมื่อกี้เลยค่ะ พึ่งตื่นมาสดๆ555
เรานอนอยู่ในห้องแอร์ที่ไม่ควรจะนอนค่ะ คือมันเป็นห้องของพี่เราซึ่ง พี่เราไม่อยู่ ล็อกห้องเอาไว้และอุตส่าเอารีโมทแอร์ไปแอบแล้ว แต่พอเรารู้ว่าพี่เอารีโมทแอร์ไปแอบ เราก็ยิ่งอยากนอน...
หลังจากเดินหารีโมทแอร์ทั่วห้องแต่ไม่เจอ ก็มั่นใจว่า รีโมทคงไม่อยู่ในห้องนี้ เลยเสี่ยงดวง ลองเดินไปดูที่ตัวแอร์ ปรากฏว่ามันเปิดที่ตัวเครื่องได้ เราก็ยิ้มร่าเลย
เปิดแอร์เสร็จก็ล้มตัวนอนอ่านหนังสือ อ่านได้แปปนึงก็รู้สึกขี้เกียจมากและเหมือนตาจะปิด เลยลองหลับตาดู ก็รู้แหละว่าไม่ได้ง่วง แต่ความขี้เกียจมันเป็นตัวการ และมันก็ชนะซะด้วย เพราะเราติดใจการลองหลับตาครั้งนั้น จึงเลือกที่จะวางหนังสือและ นอนดีกว่า...
การนอนเป็นไปอย่างทรมานและไม่มีทีท่าว่าจะหลับได้เลย เราไม่อยากปิดไฟห้องเพราะคิดว่าเราควรอ่านหนังสือมากกว่า จึงเปิดไว้อย่างงั้น
นอนไปได้สักพัก รู้ตัวตลอดเวลา มันไม่ยอมหลับเพราะไม่ได้ง่วงจริงๆ
จนมาถึงจุดหนึ่งที่ควรจะตื่น ก็เลยลืมตาขึ้นมา แต่การตื่นครั้งนั้น เรารู้ตัวแล้วแหละว่ามันไม่ปรกติ!! มันอื้อไปหมด มันตึงๆ แล้วพอจะขยับตัว ก็รู้ว่า มันไม่ปรกติจริงๆ...เพราะว่าเราขยับตัวไม่ได้
สถานการณ์มันรุนแรงขึ้นเมื่อเราเริ่มฝืน ใจเริ่มเต้นแรง เราลองอ้าปากดูอย่างแรก ปรากฎว่าอ้าได้!! แต่ที่พีคกว่านั้นคือ อ้าได้แต่หุบไม่ได้จ้า555
เราพยายามหุบปากแต่หุบไม่ได้ ปากก็อ้าค้างอย่างนั้น ตายังเปิดอยู่ กลัวผีผ่านมาสุดๆ ลองขยับมือดู ขยับไม่ได้ งั้นลองถีบขาบ้าง ขาก็ถีบไม่ออก แต่พอเราหยุด หลับตาลง แล้วหายใจเข้าลึกๆ ตั้งสติดู เหมือนขาโดนดึงออกไปค่ะ ตามอิริยาบทที่เราพยายามจะถีบขาออกตอนแรกเลยค่ะ ออกได้อย่างเดียว และออกอยู่นั้นแหละ บังคับหยุดก็ไม่หยุด ดึงเข้าก็ไม่ได้ด้วย ไหลไปเรื่อยๆ เลยลืมตามอง ก็ยังไม่มีผี โล่งอกไปที
เราลองหลับตาตั้งสมาธิหลายครั้ง หายใจแรงๆ แต่ว่ายังไม่หลุด
ไม่ได้สวดมนต์นะคะ ถึงใจจะคิดว่าโดนผีอำ แต่อีกใจก็คิดว่า ถ้าคิดงี้ผีออกมาแน่ เลยคิดไปอย่างอื่น
เหมือนจะไม่นานแต่มันก็นานอยู่นะ ปากก็อ้าค้างตลอดเวลา ตากลอกไปรอบห้องก็ไม่มีอะไร ในใจก็เถียงว่า ฉันไม่ผิดนะที่มานอน(ไหนบอกไม่โทษผี555) แถสารพัดสารเพ ให้ใครสักคนเชื่อว่าฉันไม่ผิดจริงๆ เถียงวนอยู่หลายรอบ
และแล้ว..เสียงสวรรค์ก็มาช่วยฉันไว้ค่ะ
มีเสียงผู้ชายตะโกนเรียกแถวๆหน้าบ้านค่ะ จำความไม่ได้ อาจจะเป็นบุรุษไปรษณีย์หรืออะไรก็ตามแต่ แต่มันเป็นเสียงเดียวที่ดังพอจะปลุกเราได้ เหมือนมีเสียงดัง บลึ๊ก แบบตอนขึ้นจากผิวน้ำค่ะ แล้วเราก็หลุด อย่างแรกที่ทำก็คือหุบปากค่ะ เมื่อยมาก555 แต่เรายังไม่ได้ลุกนะคะ เรานอนเถียงในใจต่อ ว่าเราไม่ผิดจริงๆนะ
จริงๆการเถียงครั้งนั้นคงเป็นการปลอบใจตัวเองค่ะ เพราะถ้าตื่นปั๊บแล้ววิ่งออกจากห้องปุ๊บ แปลว่าเราผิด และกำลังหนี แต่นี่บ้านเราไง เรายังต้องเดินผ่านห้องพี่ทุกวัน
แต่พอเถียงเสร็จปั๊บก็ทำเป็นเนียน ลุกขึ้นเก็บของ ปิดแอร์และเผ่นออกจากห้องทันที5555 โดยอ้างว่า ฉันนอนพอแล้ว
สรุปของบทความนี้ก็คือ ไม่มีข้อสรุปค่ะ ใช้วิจารณญาณ ที่มาเล่าเพราตื่นเต้นค่ะ เจออาการแบบนี้ครั้งแรก และไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้เจอด้วยซ้ำ
ปล.แท็กผิดห้องขออภัยนะคะ
โดนผีอำ แต่ไม่มีผี
เข้าเรื่องเลยนะคะ เรื่องเกิดขึ้นเมื่อกี้เลยค่ะ พึ่งตื่นมาสดๆ555
เรานอนอยู่ในห้องแอร์ที่ไม่ควรจะนอนค่ะ คือมันเป็นห้องของพี่เราซึ่ง พี่เราไม่อยู่ ล็อกห้องเอาไว้และอุตส่าเอารีโมทแอร์ไปแอบแล้ว แต่พอเรารู้ว่าพี่เอารีโมทแอร์ไปแอบ เราก็ยิ่งอยากนอน...
หลังจากเดินหารีโมทแอร์ทั่วห้องแต่ไม่เจอ ก็มั่นใจว่า รีโมทคงไม่อยู่ในห้องนี้ เลยเสี่ยงดวง ลองเดินไปดูที่ตัวแอร์ ปรากฏว่ามันเปิดที่ตัวเครื่องได้ เราก็ยิ้มร่าเลย
เปิดแอร์เสร็จก็ล้มตัวนอนอ่านหนังสือ อ่านได้แปปนึงก็รู้สึกขี้เกียจมากและเหมือนตาจะปิด เลยลองหลับตาดู ก็รู้แหละว่าไม่ได้ง่วง แต่ความขี้เกียจมันเป็นตัวการ และมันก็ชนะซะด้วย เพราะเราติดใจการลองหลับตาครั้งนั้น จึงเลือกที่จะวางหนังสือและ นอนดีกว่า...
การนอนเป็นไปอย่างทรมานและไม่มีทีท่าว่าจะหลับได้เลย เราไม่อยากปิดไฟห้องเพราะคิดว่าเราควรอ่านหนังสือมากกว่า จึงเปิดไว้อย่างงั้น
นอนไปได้สักพัก รู้ตัวตลอดเวลา มันไม่ยอมหลับเพราะไม่ได้ง่วงจริงๆ
จนมาถึงจุดหนึ่งที่ควรจะตื่น ก็เลยลืมตาขึ้นมา แต่การตื่นครั้งนั้น เรารู้ตัวแล้วแหละว่ามันไม่ปรกติ!! มันอื้อไปหมด มันตึงๆ แล้วพอจะขยับตัว ก็รู้ว่า มันไม่ปรกติจริงๆ...เพราะว่าเราขยับตัวไม่ได้
สถานการณ์มันรุนแรงขึ้นเมื่อเราเริ่มฝืน ใจเริ่มเต้นแรง เราลองอ้าปากดูอย่างแรก ปรากฎว่าอ้าได้!! แต่ที่พีคกว่านั้นคือ อ้าได้แต่หุบไม่ได้จ้า555
เราพยายามหุบปากแต่หุบไม่ได้ ปากก็อ้าค้างอย่างนั้น ตายังเปิดอยู่ กลัวผีผ่านมาสุดๆ ลองขยับมือดู ขยับไม่ได้ งั้นลองถีบขาบ้าง ขาก็ถีบไม่ออก แต่พอเราหยุด หลับตาลง แล้วหายใจเข้าลึกๆ ตั้งสติดู เหมือนขาโดนดึงออกไปค่ะ ตามอิริยาบทที่เราพยายามจะถีบขาออกตอนแรกเลยค่ะ ออกได้อย่างเดียว และออกอยู่นั้นแหละ บังคับหยุดก็ไม่หยุด ดึงเข้าก็ไม่ได้ด้วย ไหลไปเรื่อยๆ เลยลืมตามอง ก็ยังไม่มีผี โล่งอกไปที
เราลองหลับตาตั้งสมาธิหลายครั้ง หายใจแรงๆ แต่ว่ายังไม่หลุด
ไม่ได้สวดมนต์นะคะ ถึงใจจะคิดว่าโดนผีอำ แต่อีกใจก็คิดว่า ถ้าคิดงี้ผีออกมาแน่ เลยคิดไปอย่างอื่น
เหมือนจะไม่นานแต่มันก็นานอยู่นะ ปากก็อ้าค้างตลอดเวลา ตากลอกไปรอบห้องก็ไม่มีอะไร ในใจก็เถียงว่า ฉันไม่ผิดนะที่มานอน(ไหนบอกไม่โทษผี555) แถสารพัดสารเพ ให้ใครสักคนเชื่อว่าฉันไม่ผิดจริงๆ เถียงวนอยู่หลายรอบ
และแล้ว..เสียงสวรรค์ก็มาช่วยฉันไว้ค่ะ
มีเสียงผู้ชายตะโกนเรียกแถวๆหน้าบ้านค่ะ จำความไม่ได้ อาจจะเป็นบุรุษไปรษณีย์หรืออะไรก็ตามแต่ แต่มันเป็นเสียงเดียวที่ดังพอจะปลุกเราได้ เหมือนมีเสียงดัง บลึ๊ก แบบตอนขึ้นจากผิวน้ำค่ะ แล้วเราก็หลุด อย่างแรกที่ทำก็คือหุบปากค่ะ เมื่อยมาก555 แต่เรายังไม่ได้ลุกนะคะ เรานอนเถียงในใจต่อ ว่าเราไม่ผิดจริงๆนะ
จริงๆการเถียงครั้งนั้นคงเป็นการปลอบใจตัวเองค่ะ เพราะถ้าตื่นปั๊บแล้ววิ่งออกจากห้องปุ๊บ แปลว่าเราผิด และกำลังหนี แต่นี่บ้านเราไง เรายังต้องเดินผ่านห้องพี่ทุกวัน
แต่พอเถียงเสร็จปั๊บก็ทำเป็นเนียน ลุกขึ้นเก็บของ ปิดแอร์และเผ่นออกจากห้องทันที5555 โดยอ้างว่า ฉันนอนพอแล้ว
สรุปของบทความนี้ก็คือ ไม่มีข้อสรุปค่ะ ใช้วิจารณญาณ ที่มาเล่าเพราตื่นเต้นค่ะ เจออาการแบบนี้ครั้งแรก และไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้เจอด้วยซ้ำ
ปล.แท็กผิดห้องขออภัยนะคะ