สวัสดีค่ะ ยิ่งตั้งกระทู้แบบนี้ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กที่ยังไม่โตเรียกร้องความสนใจ  แต่หนูไม่มีที่จะระบายจริงๆ หนูร้องไห้จนปวดตา ตาหนูแดงจนรู้สึกกลัว หนูก็พยายามจะร้องไห้เท่าที่จำเป็น แต่ปัญหามันเยอะเหลือเกินค่ะ ผู้ใหญ่ก็มีปัญหาในแบบของผู้ใหญ่ หนูก็มีปัญหาในแบบของหนูที่ไม่สามารถจะไปจับเข่านั่งเล่าให้ใครฟังได้ แม่เสียตั้งแต่ประถมค่ะ มัธยมมาก็เคยโดนเพื่อนด่า เพราะหนูเป็นคนพูดจาขวนผ่าซากนิดๆ แต่ตอนนี้ปรับปรุงตัวแล้วค่ะ เขาด่าเราว่า " เพราะแม่แกตายเลยไม่มีใครมาสั่งสอนแกหรอ " หนูบอกคุณครูว่ามีพี่น้องต่างพ่อหลายคนแล้วเพื่อนมาได้ยินก็มาว่าแม่หนูว่าขายบ้าง อย่างนู้นอย่างนี้ ฟังคำแบบนี้ตั้งแต่ประถมก็เฉยๆเพราะตอนนั้นยังเด็ก แต่ตอนนี้ยิ่งโตยิ่งเสียใจแทนแม่ คุณย่าของหนูท่านเสียตั้งแต่หนูอยู่ม.1 ท่านเป็นทุกๆอย่างของหนู เป็นบ้านที่หนูพักพิงมาตั้งแต่เกิดมันก็พังลงไม่เหลืออะไรแล้ว ตอนนั้นหนูก็ยังเด็กทั้งย่าทั้งแม่เสียหนูไม่ร้องไห้ซักแอะ ตอนนี้หนูคิดถึงพวกท่านเหลือเกิน หนูอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยงมาประมาณ3-4ปีได้แล้วค่ะ ก่อนหน้านี้หนูโดนเพื่อนในโรงเรียนเก่า bullyมาเพราะหนูจน เขือสืบมาซะหมดเปลือก หนูไม่เคยโกหกเรื่องที่ตัวเองฐานะจน เวลาเพื่อนชวนไปเที่ยวหนูก็ไม่ค่อยได้ไปและบอกไปตามตรงว่าไม่มีเงิน เหมือนเขาจะเข้าใจแต่นั่นแหละค่ะมันเป็นช่องว่าง เขาก็ตั้งแชทกลุ่มโดยที่ไม่มีหนู ไม่ค่อยใช้เวลด้วยกันจนในที่สุดหนูก็โดนแบน โดนมาหมดเท่าที่จะโดนค่ะ โดนแซะ โดนใช้ไปส่งงานโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวนินทาสารพัด เคยเดินอยู่ข้างล่างแล้วมีคนโยนหมูปิ้งลงมาใส่หัวหนูจากบนตึกด้วยค่ะ5555555555 เลยไม่ไหวแล้วขอทำเรื่องย้ายโรงเรียน ย้ายมาอยู่ที่ตจวกับยาย ทุกอย่างกำลังจะโอเคค่ะ หนูเป็นหน้าใหม่ เพื่อนๆก็คอยช่วยเหลือหนู คิดว่าคงอยู่ที่นี่แล้วแหละ แต่ตากับยายก็ทะเลาะกันบ่อยถึงขั้นตำรวจมาบ้าน หนูทนไม่ไหวจริงๆเลยกลับมา แต่ที่โรงเรียนเก่าหนูได้ท็อปโรงเรียน ได้โอเน็ตที่หนึ่งของจังหวัด คนทุกคนยินดีกับหนูยกเว้นพ่อกับแม่เลี้ยงค่ะ ไม่มีแม้แต่คำพูดเล็กๆน้อยๆ ก็ดีนี่อะไรแบบนี้ไม่มีเลยค่ะ พอสอบติดก็ต้องมานั่งกลุ้มกันอีกค่ะว่าจะเอาเงินที่ไหนไปรายงานตัว ไปซื้อเสื้อผ้า พ่อหนูเขาพูดทุกวัน ทำนองว่าจะเกิดมาทำไม ด่าหนูว่าอี หนูปวดหัวขับรถไปซื้อยาพาราไม่ได้ เขาพูดว่าอีนี่สร้างแต่ความเดือดร้อน หนูไม่สามารถระบายกับใครได้เลย หนูสอบติดที่ใหม่ก็ไม่มีเพื่อนเลยสักคน ที่เห็นๆจากโรงเรียนเก่าก็คือคนที่เคยแกล้งหนู หนูพยายามทุกอย่างแล้วนะคะ ทุกเรื่องพยายามจะพูดว่าแค่นี้เอง สู้ๆเรามีชีวิตเดียว ทำมันให้ดีใช้มันให้คุ้ม เราอายุยังน้อย หนูพูดกับตัวเองแนวนี้ตลอด กลับบ้านมาก็โดนพ่อด่าพอหนูร้องไห้เขาก็จะตี หนูทราบดีนะคะว่าพ่อรักหนู ถ้าท่านไม่รักคงไม่หาเงินส่งหนูเรียนหรอก แค่หนูไม่เข้าใจว่าท่านรักหนูแบบไหน หนูพยายามมากแล้วจริงๆค่ะ ในทุกๆเรื่อง ถ้าหนูผิดหหนูก็ไม่เคยเถียง ถึงหนูไม่ทำหนูก็ไม่เถียงกลับเพราะไม่เคยเถียงมาตลอดพอหนูอธิบายเขาก็จะหาว่าหนูเถียงทันที หนูเหนื่อยมากจริงๆค่ะ เหนื่อยเท่าที่เด็กคนนึงจะเหนื่อยได้ ทำงานพาทไทม์ก็โดนไล่ออกมา เลยไม่มีเงินต้องพึ่งพ่อกันต่อไป มันก็น้อยใจ คนอื่นใช้โทรศัพท์แพงๆใช้ไอโฟนรองเท้าเสื้อผ้าสวยๆแพงๆ ถามว่าอยากได้มั้ยก็อยาก จะเก็บเงินซื้อก็มีภาระมากเกินเก็บเงินไม่ได้ เอาไว้เรียนจบแล้วทำงานค่อยหาเงินซื้อเองดีกว่า หนูโดนพ่อไล่ให้ไปตายด่าหนูทุกวัน หนูไม่รู้จะเปลี่ยนเป็นแรงผลักดันยังไงดีค่ะมันมีแต่ทำให้หนูแย่ลง  ทุกคำพูดเล็กๆน้อยๆพยายามไม่เก็บมาคิดแต่มันก็มีอิทธิพลกับหนูมากค่ะ พยายามไม่เก็บมาคิดนี่หนูทำไม่ได้จีริงๆค่ะ ตอนนี้หนูไม่มีความสุขเลย ไม่สามารถยิ้มอย่างมีความสุขได้ หนูไม่เคยเข้าใจคำว่าฝืนยิ้มจนกระทั่งตอนนี้ หนูเหลือแค่ความรู้สึกเดียวคือเศร้าและเศร้า ถ้าเป็นกราฟคงตรงอย่างเดียวเลยค่ะ หรือเราต้องไม่รู้สึกอะไรไปตลอดชีวิตจริงๆ ถึงจะอยู่บนโลกใบนี้ได้ สุดท้ายหนูขออวยพรให้คนที่เข้ามาในกระทู้นี้ทุกคนมีความสุข มีสุขภาพแข็งแรง มีครอบครัวที่อบอุ่น ขอให้มีเพื่อนที่จริงใจ และขอให้ความพยายามไม่ทรยศคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ