ฉันอายุ 35 ปี มีแฟนที่คบกันมา 3 ปี แต่งงานอยู่กินกันมา เกือบสองปี จะบอกว่าอยู่กินอาจไม่ถูก เดือนนึงจะเจอกันสัก 1-2 ครั้ง บางเดือนก็ไม่เจอ สามีเราเป็นเซลล์ ไปโน่นนี่เรื่อยๆ คบกันก็ไม่มีอะไรหวือหว้า ดีกันบ้าง งอลกันบ้าง แต่ทุกครั้ง เราจะเป็นคนง้อเสมอ แรกๆคบกัน เวลาเรางอล เราก็คิดตามความรู้สึกผญ.ว่าเค้าคงง้อบาง คบกันเดือนแรกมีงอลกัน เค้าก็ไม่ง้อแล้ว เราเลยต้องหายโกรธเอง นอกจากไม่ง้อเรา เค้ายังมีนิสัยแบบชอบหายไปเฉยๆ ถ้าเราอยากคุย เราต้องโทรเอง เป็นแบบนี้ตลอด เราพยายามรับให้ได้ บางที่เค้างอลเราหรือเรางอลเค้า พอเค้าหายไป แรกๆเราลองไม่ง้อบ้าง เริ่มทนได้จาก 1 วัน เป็น 3 วัน เป็นอาทิต ที่ไม่คุยไม่ติดต่อกันเลย แต่สุดท้ายทุกครั้งเราก็จะเป็นคนโทรง้อตลอด จนกลีบมาคุยกัน บางทีเราเบื่อ แต่ก็ทน เพราะรัก เรื่องอื่นก็พยายามมองผ่านๆไป โดยเฉพาะเวลาไม่ต้องพูดถึง  จะเจอเค้าน้อยมาก ส่วนใหญ่เค้าจะอยู่กับแม่ ถึงวันหยุดวันไร มาหาเราก็อยู่นานไม่ได้ ไปเที่ยวไหน ก็บอกที่บ้านไม่ได้ ต้องแอบไป หรืออ้างไปที่อื่น แต่เอาเราไปด้วย เราไม่เข้าใจ แต่เหตุผลที่ได้คือไม่อยากให้แม่รู้ ตามไป เราก็พยายามเข้าใจ เป็นแบบนี้จนแต่งงาน โดยตกลงจะใช้ชีวิตร่วมกัน และคิดว่าความรักจะเปลี่ยนนิสัยคนได้ กว่าจะได้แต่งเราฝ่าฟันมาเยอะ กับเพื่อน กับครอบครัวเค้าที่บางครั้งแอนตี้เรา ซึ่งเราก็ไม่รู้เหตุผลทั้งหมด แต่สุดท้ายก็แต่งงานกัน ชีวิตคู่ ไม่ใช่เรื่องง่าย เวลา ที่ไม่มีให้กันอยู่แล้ว ยิ่งทำให้ห่าง ยิ่งบวกกับทะเลาะกัน แล้วหายอีก คราวนี้ขยับเป็น เดือน สองเดือน ที่เค้าหายไป ก็บวกกับเราเริ่มชิน ทนได้มากขึ้นที่จะไม่ง้อด้วย เลยกลายเป็น เกือบสองเดือน  เดือนนั่นเป็นวันเกิดเรา เราก็มีปรึกษาพี่สาวเค้าเหมือนกัน ว่าเค้าเป็นแบบนี้จะทำไง คำตอบที่ได้คือ เค้าเป็นกับพี่น้อง พ่อแม่ทุกคน คือไม่ง้อใครก่อนทุกคนจะต้องง้อ แต่วันนั้นเราก็แอบหวังนะ ว่าเค้าจะมีเมสเสจ ข้อความมาแฮปปี้เบริดเดย์บ้าง ถึงไม่คุยกันก็ตาม เพราะทุกปีเราจะฉลองด้วยกัน แต่เปล่าเค้าหายไปเลยเงียบกริบ ด้วยความรู้สึกผญ.เสียใจอยู่แล้ว แต่สามีไม่สนใจวันเกิด ไม่มีแม้แต่ข้อความ ช่วงเวลาที่เค้าหายไปก็ใช่ว่าจะไม่คุยกันนะ เราก็ไลไปบ้าง ด้วยความที่ลูกเค้าอยู่กับเรา เราก็จะมีบอกเวลาลูกเค้าไปโน่นนี่ เค้าก็จะตอบกลับแค่ ครับ คำเดียวคือรับทราบ  เลยแปลกมากที่เค้าไม่มีแม้แต่ข้อความอวยพรเรา หลังจากวันเกิด ที่นอนร้องไห้ทั้งคืน เรากลับคิดว่า เราจะทนทำไม บางครั้งรู้สึกว่าคงไม่รักเรา หรืออาจมีคนอื่นอยู่ แต่เราก็ไม่ถามนะ เพราะไม่อยากรู้คำตอบ ข้อความแรกที่เราส่งไปคือ ทำไมไม่สนใจวันเกิดหนูเลย โกรธไรนักหนา ทำเหมือนคนไม่รักกัน ถ้าเป็นแบบนี่ก็เลิกกันไปดีกว่าไหนๆก็ไม่ได้เจอไม่ได้คุยกัน2 เดือนแล้ว คำตอบที่รับกลับมาคือ แล้วแต่ครับ เอาที่สบายใจครับ 555  อยากหัวเราะแต่หัวเราะไม่ออก อึ้งไปแป๊ปนึง แล้วก็มานั่งถามคนในครอบครัวว่าทำยังไง ด้วยความทร่ครอบครัวก็สงสารเรา เค้าก็บอกอย่าทนเลย แม่เห็นเป็นแบบนี้เรื่อย  ไม่ต้องคิดว่าแต่งงานแล้ว เลิกก็จะอาย แต่แล้วแต่ลูกถ้าทนไหว ที่จะต้องเจอกับการกระทำแบบนี้ ก็ทน ถ้าคิดว่าไม่ไหวก็หยุด ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนอยากให้ลูกเลิกกับสามี และไม่มีพ่อแม่ที่ไหนอยากเห็นลูกร้องไห้ เพราะแม่เสียใจมากกว่า มันแปลกอยู่อย่างนึงตรงที่เราไม่ร้องไห้ฟูมฟาย ว่าเค้าแล้วแต่เราเลิกก็เลิก  อาจมีจุกบ้าง แต่พอฟังแม่พูด เรากลับสงสารแม่มากกว่าเค้าคงเห็นเราเป็นแบบนี้มานานก่อนอื่นต้องบอกว่าเฉพาะเรื่องนี้เท่านั้น ที่เค้าแย่ๆหนักมาก เรื่องอื่นเวลาเจอหน้ากันก็ดูแลดี  แต่เหมือนเราเหนื่อย เลยตัดสินใจ ไม่ง้อ จบไป แล้วก็ตัดสินใจเลิกกันผ่านไลน์ ไม่มีการติดต่อกันอีก มีแค่เวลาต้องโอนเงินจ่ายค่าบัตร ใช้หนี้ เนื่องจากตอนเป็นสามีภรรยาก็มีการช่วยเหลือกัน  เลิกกันเราก็ต้องคืนทุกบาท แม่แต่ไมโครเวฟ กล่องทรู เสื้อผ้า เลยอยากถามว่าเราใช้อารมณ์ในการตัดสินใจหรือไม่