ดิฉันกับสามีอยู่กินกันมานานเกิอบ 7 ปี มีลูกด้วยกันหนึ่งคนค่ะ อายุ่ 3 ขวบ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หรือทำไมเราถึงอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ ดิฉันอายุ 22 ค่ะ สามี 31  ห่างกัน 9 ปีค่ะ ถ้านับถอยหลัง ดิฉันท้องตั้งแต่ 18 - 19 ค่ะ ท้องในวัยเรียน ดิฉันกับสามีไม่ได้แต่งงานค่ะ แต่จดทะเบียน แน่นอนค่ะปัญหาเบสิก ของครอบครัว แม่ผัวลูกสะใภ้ เราอยู่บ้านเค้า เรียนก็ไม่จบ บ้านก็จน ( บ้านแฟนเป็นข้าราชการทั้งบ้าน แฟนก็เป็นค่ะ ) ไม่มีอะไรคู่ควรกับเค้าค่ะ เข้าเรื่องเลยแล้วกันค่ะ แฟนเราเป็นคนเอาแต่ใจค่ะ เวลาทะเลาะกันเค้าไม่เคยง้อหรอกค่ะ โกรธเป็นเดือนก้อแค่ไม่พูดกัน เราเคยทะเลาะกันหหนักอยู่ครั้งนึง เรากลับไปอยู่บ้านเือบสิบวันเลยค่ะ เค้าก็พูดอ้อม ๆ ไม่ได้ง้ออะไรแค่บอกว่าลูกไม่สบายให้กลับมาดูลูกแล้วก็ดีกัน แต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึก่าตอนนี้ฉันไม่มีความสุขในการใช้ชีวิตคู่เลย ทุกวันนี้อยู่แต่กับลูก สามีกลับมาบ้านก็แทบไม่ได้คุยกัน ต่างคนต่างทำหน้าที่ตัวเอง ตอนนี้เค้าดูเปลี่ยนไป ชอบไม่คุยกับฉันพออ้าปากก็ทะเลาะกัน โกรธไม้พูดกับฉันถามไม่ตอบ ง้อก็ไม่หาย ฉันรู้สึกว่าเราไม่ได้รักกันแล้วแค่อยู่กับไปเพื่อลูกเท่านั้น ฉันทนกับความรู้สึกเฉยชามากนานพอสมควร และวันนี้ในวันที่เรามีปัญหาเค้ากลับไม่ช่วยพร้อมที่ซ้ำเติม ค่อยที่จะกล่าวว่าร้ายฉันเสมอ ไม่มีแม้แต่กำลังใจ และความอดทนทนมันก็หมดลงเรื่อย ๆ ถึงแม้ฉันจะพยายามนึกถึงหน้าลูกทีไร ความคิดของการจากลามันก็ไม่หายไปอยู่ดี พยายามประคับประคองมาจยรู้สึกว่ามันไม่ไหวแล้วจริง ๆ เมื่อก่อนเวลาทะเลาะกันแค่ลูกมากอดฉันก็หายคิดเรื่องแบบนี้ไปเลย แต่ตอนนี้มันเพิ่มขึ้นมาทุกวัน ทั้งที่เราพยามแล้ว ฉันควรจะอดทนมันต่อไปไหมหรือคงถึงเวลาแล้วที่เราต้องจากกันจริง ๆ สักที สิ่งที่ทำให้ฉันอดและทนมาจนทุกวันนี้คือแก้วตาดวงใจของฉัน ฉะนคิดว่าหากวันนึงฉันไม่มีลูกฉันจะอยู่ได้อย่างไหน่ ถ้าเราเลิกกันจริง ๆ ฉันไม่มีทางได้ลูกไปเลี้ยงแน่นอนเพราะ จบแค่มอหก ขายของอยู่บ้านไม่มีเงินเดือนเหมือนสามี สิ่เดียวที่ฉันตองการคือลูก แค่คิดฉันก็แทบขาดใจตายถ้าไม่มีลูกแล้วฉันจะอยู่ยังไง หรือฉันต้องทนอยู่กับคนที่หมดรักกัน ทนกับความเฉยชายังนี้อีกต่อไป
ปล เราพยายามแก้ปัญหาการทะเลาะกันด้วยการหันหน้ามาคุยกัน แต่แล้วมันก็เกิดซ้ำแล้วซ้ำอยู่ดี