ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นรึเปล่า แต่พอเข้าใจว่าโรคนี้เมื่อเป็นความคิดความรู้สึกมันจะไม่เหมือนเดิม ผมเลยกลัวว่าจะเป็นรึเปล่า บางที่ก็รู้สึกท้อคิดอะไรมากไ ไม่อยากไปไหนไม่อยากทำอะไร บางที่ญาติก็ทำให้หัวเสีย ตื้อไปหมด คุยเรื่องนี้เหมือนจะคุยไม่ได้เลย เพราะแต่ละคนก็ต้องรับผิดชอบชีวิตใครของมัน พอมีปัญหาอะไรก็ช่วยกันได้ไม่มาก ผมเลยรู้สึกเหมือนตัวคนเดียวมากกว่าในบางที บางครั้งหาอ่านก็แนะนำว่าให้หาอะไรทำจะได้ไม่คิดมาก บางทีผมก็ฝืนตัวเองไม่ไหวทำไปใจมันจดจ่อมันก็มีคิด ผมเลยไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนต้องคุยกับใคร คือถ้าผมกลัวว่าจะเป็นแล้วมันจะเซฟๆ ตัวเองเรื่องนี้บ้างได้รึเปล่าครับ
ไม่รู้ว่าที่มาพิมพ์ในนี้คือการระบายด้วยรึเปล่า อาจพิมพ์วกไปวนมาต้องขอโทษคนที่จะอ่านด้วยนะครับ