สวัสดีครับ

ผมเป็นเกย์ครับ อายุจะ 27 แล้ว แต่ยังไม่เคยมีแฟนเลย มันก้ไม่ได้แปลกหรอกครับผมเข้าใจ แต่ผมแค่รู้สึกกลัว ว่าตัวเองจะทำให้ชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร เพราะเหมือนมันจะกลายเป็นปมที่คอยทิ่มแทงผมทำให้ผมรู้สึกแย่ๆไปเรื่อยๆ

เรื่องราวของผมสั้นๆ...

ในวัยเด็ก ผมก้ให้ความสำคัญกับเรื่องเรียนมาก่อน เพราะผู้ใหญ่กรอกหูผมทุกวัน จนเข้ามหาลัย ก้ยังเป็นเหมือนเดิม ทำกิจกรรมค่อนข้างน้อย เพื่อนสนิทก้มีนับคนได้ ส่วนใหญ่เพื่อนจะบอกว่าผมเนิร์ด พอผมจบมหาลัย ผมก้รู้สึกเสียดายเวลา ที่ทำไมตัวเองไม่ลองหาใครสักคนคุย ตอนนั้นผมมีโอกาสได้ไปเรียนต่อโทที่ต่างประเทศ ความคิดตอนนั้นคือ อายุยังไม่ได้มาก ไปเรียนต่อที่นั่นเราอาจจะได้เจอก้ได้ แต่พอไปเรียนจริงๆ ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด ชีวิตวันๆ ผมก้ไม่ค่อยได้เจอใครเหมือนเดิม เพราะสังคมการเรียนโท ที่นั่นเป็นสังคมที่ค่อนข้างเล็ก คนที่เจอส่วนใหญ่ ก้เป็นคนที่มีอายุระดับนึงแล้ว บางคนก็แต่งงานกันมาแล้ว

พอเรียนจบก็กลับมาไทย ก็ตั้งความหวังว่าเราคงจะเจอในที่ทำงาน แต่พอทำงานจริงๆ ผมกลับรู้สึกว่ามันก้ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดอีกแล้ว สังคมที่ผมทำงานอยู่เป็นคนไทยครึ่งหนึ่ง ต่างชาติครึ่งหนึ่ง ผมรู้สึกไม่ค่อยอยากให้คนที่ทำงานรู้เลยครับว่าผมเป็นเกย์ ถึงแม้คนไทยจะรับได้ แต่ต่างชาติผมก็นึกไม่ออก ว่าความคิดเค้าจะเป็นอย่างไร ผมก้เลยไม่ได้หวังกับที่ทำงาน

ผมพยายามหาสังคมใหม่ๆ ตอนนี้ก้เข้าฟิตเนส ด้วยความหวังที่ว่าเราคงจะเจอเกย์เยอะ พอเข้าไปก้เจอเยอะจริงๆครับ แต่ผมเล่นมา 1 ปี ก้ไม่มีใครเหมือนเดิม ไปฟิตเนสก้เหมือนอยู่คนเดียว ไม่กล้าคุยกับใคร

พวกแอพหาคู่ตระกูลต่างๆ ผมก้เล่นครับ แต่ความคิดส่วนตัวคือเหมือนไม่มีประโยชน์อะไรกับชีวิตผมเลย เรื่องที่คุยก้เดิมๆ น่าเบื่อๆ หาคนจริงจังยากเหลือเกิน

เมื่ออายุเริ่มมากขึ้น สิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกได้คือ เพื่อนๆของผมเริ่มห่างหายกันไป เพราะพวกมันเริ่มมีแฟนกันหมด กิจกรรมที่เคยทำร่วมกันก้เริ่มน้อยลง แม้แต่บทสนทนาทางโทรศัพท์ก้น้อยลง มันทำให้ผมยิ่งรู้สึกโดดเดี่ยว ชีวิตผมทุกวันนี้ แทบไม่มีอะไรเลย ตื่นเช้าไปทำงาน เลิกงานก็ไปเดินห้างหรือฟิตเนสคนเดียวเสมอๆ เสาร์อาทิตย์ ผมก้กลับบ้านที่ต่างจังหวัดเพื่อไปให้ครอบครัวเห็นหน้า

ตอนนี้... เบื่อครับจะทำไงกับชีวิตดี  จะสั่งให้ตัวเองเลิกคิดถึงเรื่องนี้ ก้ทำได้สักพักละก้กลับมาเป็นใหม่
ผมเป็นซึมเศร้าและกลายเป็นคนไม่มีเป้าหมายในชีวิต บางครั้งก้อยากนอนยาวๆ หยุดคิดหรือบางทีก้ไม่อยากอยู่ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะคนที่อยู่ข้างหลัง

แต่... ผมจะอยู่ต่อไปได้ยังไงครับ ในเมื่อผมไม่มีแรงบันดาลใจเลย
มีเพื่อนๆที่รู้สึกแบบเดียวกับผมไหมครับ แล้วพวกคุณทำอย่างไรให้คุณรู้สึกอยากดำเนินชีวิตต่อไป

ขอบคุณที่รับฟังผมระบายครับ