คือเรื่องมีอยู่ว่า เรากับพ่อไม่เคยเจอกัน เพราะพ่อกับแม่แยกทางกันพอเราโตเราก็พยายามตามหาพ่อไม่ว่าจะทางไหนๆเราก็พยายามตามหาเค้า แล้วสุดท้ายเราก็หาเค้าเจอ ตอนนั้นเราดีใจมากดีใจที่สุด ดีใจมาก มากกว่าทุกครั้งที่โตมา เราส่งไลน์บอกฝันดีพ่อทุกวัน บอกรักพ่อทุกวัน มีวันหนึงเราจะไปหาพ่อ พ่อบอกว่าไม่ต้องมา เราก็สงสัย แต่เราก็นึกในใจว่าไม่เป็นไรอย่างน้อยได้คุยกับพ่อในไลน์ก็ดี
พอมาวันหนึงเราไม่มีตังกินข้าว เราไลน์บอกเขาว่า พ่อโอนตังมาให้หนูได้ไหม 100.- ก็ได้ หนูหิวข้าวหนูยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้าแล้ว
เขาก็บอกไม่ได้ เราไม่เข้าใจว่าทำไมแค่เงิน 100.- ให้เรามาซื้อข้าวกินไม่ได้หรอทั้งๆชีวิตพ่อกับแฟนใหม่ก็สุขสบายดีไม่ได้ลำบากเหมือนเรา
เราทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนมาตลอด เขาไม่เคยยื่นมือมาช่วยอะไรเราเลย ระเลยเราทุกอย่าง ทั้งๆเราเป็นลูกในใส้ สาเหตุที่เราหางานทำเลี้ยงตัวเองเพราะว่าตากับยายแล้วก็แม่ พาระเยอะมากพอแล้ว เราเป็นลูกคนโตก็ไม่อยากจะเพิ่มพาระให้ เลยหาเงินเลี้ยงตัวเองตั้งแต่ ม.3 จนตอนนี้จะเข้ามหาลัย ปี1
สิ่งที่เราออกมาพูดวันนี้ไม่รู่ว่าเราบาปไหม แต่เราแค่ไม่เข้าใจว่าแค่เงิน100.- ให้เราไม่ได้ทั้งๆที่เราไม่มีเงินติดตัวซักบาท จ่ายค่าห้อง ค่าเทอม ไปหมด
ทำไมเขาไม่นึกถึงเราบ้าง เวลาเรามีปัญหาไลน์ไปหาเขาก็อ่านแต่ไม่ตอบ เราไม่ได้กินข้าวมา2-3เขาก็ไม่สนใจเราขอเค้าแค่ 100.- เขาให้เราไม่ได้ ทั้งๆที่เราไม่เคยอะไรจากเขาเลย เรายังเป็นลูกเขาอยู่ไหม