ฉันเป็นคนนึงที่ได้รู้จักกับคนๆนึง เป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวกันห้องข้างกัน ไม่รู้ว่าเราไปรู้จักกันตั้งแต่ตอนไหน จนมีวันนึงปิดเทอมม.6 เราได้คุยกัน คุยกันทุกวัน ทุกเช้าต้องได้เห็นของความของเขาก่อนนอนก็ได้บอกฝันดี เวลามีเรื่องไม่สบายใจอะไรเรารู้สึกว่าคุยกับเขาได้ แล้วเราก็รู้สึกสบายใจมากๆ ถึงแม้จะไม่ได้คุยกันตรงๆไม่เคยได้เจอหน้ากัน แต่แค่ได้คุยทุกวันเราก็รู้สึกดีมากๆ แล้วในวันนึงเขาก็หายไป ไม่ตอบข้อความเราก็เลยคิดว่าเขาคงเบื่อเราแล้วแหละมั้ง เราก็ไม่กล้าทักเขาไป เราคิดถึงเขามากอยากคุยด้วยตอนนั้นเป็นอารมณ์ที่แบบว่าเหงามากๆ เวลาผ่านไปหลายเดือนจนถึงวันเกิดของเขาเราก็ไม่กล้าที่จะไปโพสอวยพรวันเกิด คิดอยู่นานมากๆจนสุดท้ายเลยได้เข้าไปอวยพรวันเกิดในแชทเราก็เลยได้คุยกันต่อมาเรื่อยๆ ยิ่งทำให้รู้สึกว่าเราชอบเขามากขึ้นเรื่อยๆ เราก็ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับเรา เรารู้สึกไว้ใจเขาและรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัยเวลาคุยด้วย เขาสามารถให้คำแนะนำให้คำปรึกษาเราได้ตลอด เวลาเราถามเรื่องไม่สบายใจแบบสมมติขึ้นมา บ้างก็อ้างว่าเพื่อนมาปรึกษาบ้าง เขาก็รู้อีกแหละว่าจริงๆคือเรา555555555 ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เราคุยกันทุกวันบางทีก็มีแต่คำถามเดิมๆแต่เราก็ไม่เคยเบื่อเลย สุดท้ายมันก็ต้องจบลงในวันปีใหม่ ^^ เรา Happy new years กัน อวยพรกัน แล้วเขาก็หายไปอีก เราก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร แต่เราก็รู้แล้วว่าเราควรพอที่ผ่านมาเราคงยื้อเขาไว้เอง จนทุกวันนี้เราก็ยังคิดถึงอยู่นะ คิดถึงตอนเราไม่สบายแล้วมีเธอคอยเป็นห่วง คิดถึงเวลาที่เราร้องไห้แล้วมีเธอปลอบให้กำลังใจ คิดถึงตอนที่เราไม่สบบายใจแล้วอยากจะเล่าให้เธอฟัง แต่มันคงไม่มีอีกแล้ว ) คิดถึงนะเจ้าหมาป่า <3 ถึงแม้ว่าเธออาจจะไม่รู้สึกอะไรกับเราเลยก็ตาม ขอบคุณสำหรับเกือบปีที่เธออาจทนคุยกับเรา ขอบคุณที่ทำให้เราได้รู้สึกดี ขอบคุณที่เข้ามาเป็นความทรงจำดีๆ ขอบคุณทุกๆอย่างและขอโทษในทุกๆเรื่องที่อาจทำให้เธอรู้สึกไม่ดี