สวัสดี สวัสดี อยากถามเพื่อนๆว่า เคยเป็นกันไหม? 
  ที่ถูกไล่ขนาดไหน ถูกมองข้ามจนกลายเป็นอากาศที่ไม่มีตัวตนในโลกของเขา ความรู้สึกว่ารักก็ไม่เคยลดลง หรือผมพยายามน้อยไป หรือเวลา5ปีมันน้อยไป สำหรับความจริงใจที่ผมมีให้เธอหรือเพราะผมเห็นแก่ตัวที่เฝ้ารอเธออยู่ หรือเป็นเพราะผมเองที่คิดมาตลอดว่าคำว่ารักของผมจะเปลี่ยนใจให้เธอหันมา ผมเคยคิดที่จะหายไป แต่ผมกลัวไม่ได้กลับมาพบเธออีก ผมกลัวไม่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอที่มันทำให้ผมมีความสุขมากมาย (แต่เธอไม่ได้ยิ้มให้ผมหรอกนะ 555) ก็แปลกดีที่ผมคิดถึงแต่เธออยู่ทุกวันมันเหมือนความรู้สึกมันย้ำเตือนผมทุกวันว่าผมรักเธอ รักเธอ ผมอยากอยู่ใกล้ๆเธอ ดูแลเธอ คอยเป็นกำลังใจให้เธอ คุยเป็นเพื่อนเธอเวลาเธอเหงา แต่เป็นเพราะผมเองไม่ดีพอ ไม่มีค่าพอให้เธอจดจำเลย หรืออาจจะมีในความรู้สึกเกลียดผมมั้งนะ  

 สิ่งที่ผมพยายามทำไม่ว่าพยายามแค่ไหนมันก็....ตัวผมเองถูกผลักไสมาตลอด ถูกมองข้าม ถูกไล่ให้ไป ถูกเย็นชา ผมนี่ถูกไปหมดเลยเนอะยกเว้นไม่ถูกอยู่อย่างเดียว'ถูกรัก' ชีวิตมันก็เศร้าแหละแต่ดีอยู่อย่างหนึ่งคือได้เกิดมารักเธอ ได้มาพบเธอ ต่อ..ที่ว่า ผมหน้าด้านไม่ไปไหน พูดจะไป แต่ก็ทำไม่ได้ถึงเธอไล่ผมขนาดไหน ไม่ว่าคำพูดแรงๆการกระทำร้ายๆ ผมเองก็ยังรักเธอ แปลกดีที่ว่าทำไมผมไม่หวั่นไหวไปรักคนอื่นบ้าง ผมจะได้เดินออกจากชีวิตเธอไปง่ายๆให้เธอได้สบายใจผมรู้ว่าเธอมีใครที่เธอรักหมดใจแล้ว เพราะประโยคนั้นมั้งที่ทำให้ผมหลีกทาง ผมเดินออกมาจากชีวิตเค้า ผมก้าวออกมาแล้วสัญญากับเธอในความรู้สึกของผมว่าผมจะไม่กลับไป ผมจะไม่ทำให้เธอลำบากใจและรู้สึกไม่ดี (แต่ผมก็เหมือนมาตัวเปล่าผมลืมเอาหัวใจผมมาด้วย จะให้กับไปเอาก็คงไม่ได้แล้ว ไม่ได้อีกแล้ว ) งั้นก็คงต้องทิ้งมันไว้ตรงนั้นแหละ เผื่อวันไหนเธอจะต้องการหัวใจเดิมๆธรรมดา ที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง 

ผมเศร้าร้องไห้หนัก แต่วันนี้ผมก็เลือกเดินออกมา จิตใจผมมันบอกว่าผมทำถูกแล้ววแต่ความรู้สึกมันสวนทาง ขอเธอมีความสุขกับชีวิตคู่นะ เธออวยพรให้ผมเจอคนที่ใช่ คำอวยพรเธอเป็นจริงมาตลอดนะ เป็นจริงก่อนที่เธอจะอวยพรผมซะอีก แต่ว่าช่วยกลับมาอวยพรเพิ่มได้ไหม ว่าให้คนนั้นอยู่ให้ผมได้ดูแลด้วย และไม่ผลักไสผมไปไหน