วันนี้ผมนั่งคุยกันเล่นๆดีบเพื่อนเรื่องนี้ผมว่าน่าสนใจดี หลายๆคนน่าจะมีเรื่องที่เล็กๆไร้สาระ(ในสายตาคนอื่น)
แต่เป็นรูโบ๋ใหญ่ในใจที่ต่อให้มีความสำเร็จ มีเงินเข้ามามากเท่าไหร่ก็ไม่มีทางเติมเต็มมันได้อยู่ เลยอยากแชร์

ของผมคือสมัยเด็กผมมีความฝันอยากเข้าเตรียมอุดม ตลอดประถมถึงม.ต้นผมเรียนพิเศษ กินนอนตึกอุ๊
ทุ่มเทขยันเรียกว่าตอนนั้นใส่ทุกอย่างที่มีแต่ปรากฏว่า อาทิตที่ไปสอบผมดันเป็นไข้ไม่สบายหนักจนเข้าน้ำเกลือ
นอนรพ.ก็นั่นแหละครับทุกอย่างมันจบลง...หลายๆคนมองว่าแค่รร.ม.ปลายเข้าที่ไหนก็ได้ไม่ต่างกัน แต่สำหรับผม
มันคือเป้าหมายชีวิตช่วงแรกพอต้องไปเข้ารร.อื่นแทนช่วงม.4ผมเลยค่อนข้างห่อเหี่ยว พาลไม่อยากร่วมกิจกรรม
ไม่อยากไปเรียนหนักถึงขั้นอยากซิ่วมาสอบม.4ใหม่ แต่ไม่มีเงินพอให้ทำงั้นทั้งที่รร.ผมก็ดีนะมีชื่อติด top20 ทุกปี

ผ่านมาหลายปีผมก็พยายามเรียนหนักทำงานหนักจนตอนนี้ชีวิตค่อนข้างดี ไม่รวยแต่พวกดาวคอนโด รถหมดแล้ว
ไม่มีหนี้ใหญ่รายรับโอเค ถือว่าตอนนี้ค่อนข้างสบายตั วพอใช้ชีวิตฟุ่มเฟือยได้ระดับนึง แต่ว่าตต่อให้งานดีกราฟชีวิต
ขี้นไปสูงแค่ไหนผมก็ยังรู้สึกเสียดาย และเสียใจกับเรื่องนี้อยู่มันเป็นรูโบ๋รูใหญ่ๆอันนึงในใจ เพื่อนสมัยมหาลัย
และน้องที่ผมเคยสอนพิเศษก็เรียนเตรียมจบเตรียมกันหลายคน เวลาผมเลื่อนเฟซไปเจอสเตตัสเกี่ยวกับรร.นี้ก็มักจะรู้สึก
นอยเซ็งบ่อยๆแต่ไงล่ะชีวิตมันก็ต้องเดินต่ออะไรที่แก้ไขมันไม่ได้แล้วก็ต้องปล่อยวาง ทุกท่านมีใครเคยมีความผิดพลาด
เรื่องล้มเหลวอะไรแบบนี้ไหมลองมาแชร์กันครับ