อยากระบายนิดหน่อยคะ รู้สึกน้อยใจชีวิตตัวเอง
ฐานะที่บ้านจริงๆก็ไม่ได้ถึงกับแย่เลย บ้านฐานะปานกลาง มีช็อตบ้างเป็นพักๆเหมือนครอบครับชั้นกลางทั่วๆไป
แต่บังเอิญในกลุ่มเพือนมหาลัยมีแต่เพื่อนที่บ้านรวยโคตรๆ รวยแบบพ่อแม่ซื้อคอนโด20ล้านติดแนวรถไฟฟ้าให้ได้
อีกคนก็ทำคอนโดขายซะเองอะไรแบบนี้อะคะ รวยแบบรวยมาก

ด้วยความที่บ้านมันรวยกัน ทำให้บางครั้งมันก็ใช้เงินกันเยอะๆโดยไม่ได้คิดอะไร
อย่างเวลาไปกินข้าวนอกมหาลัยเพื่อนๆก็จะเลือกร้านดีๆที่มันบอกว่าอร่อยมาก หมดเงินกันทีไม่ต่ำกว่า500บาท
ด้วยความที่ทุกคนในกลุ่มรวยหมด เงินแค่นี้จึงถือว่าเป็นเรื่องธรรมดาๆ
มันไม่ได้มองว่าร้านพวกนี้คือร้านแพง มันมองว่าเป็นร้านปกติที่มันไปกินแล้วอร่อยเลยอยากไปอีก

เราทำแบบนั้นไม่ได้ หลายๆครั้งก็ต้องปฏิเสธไป เพื่อนก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกมันชวนต้องไม่ไป มีน้อยใจ-โกรธบ้างก็มี
ในใจเราก็อยากทำแบบนั้นเหมือนกัน แต่เราก็ไม่อยากบอกเพื่อนไปตรงๆว่าเราไม่มีเงินพอ มันไม่ใช่ปัญหาของเพื่อนต้องมารับรู้

ตอนนี้เรียนจบแล้ว เพื่อนๆก็เริ่มวางแผนกันละ เดี๋ยวไปยุโรป เดี๋ยวไปอเมริกากัน ใกล้สุดก็ออสเตรเลีย ไปเจอกันที่สนามบินนี้ๆนะ
เรารู้สึกแย่มากเลย ทำไมเราไม่เกิดมารวยบ้าง ทำไมเราไม่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตแบบนี้ เราใช้ชีวิตเดิมๆอยู่บ้านๆเดิม
จบมหาลัยเราต้องทำงานเลย ในขณะที่เพื่อนๆแพลนจะต่อนอกกันหมดแล้ว เรารู้สึกเหมือนถูกทิ้งไว้ข้างหลังคนเดียว

เราต้องตั้งใจทำงานแค่ไหน เราก็ไม่มีวันรวยเท่าเพื่อนพวกนี้ ไม่มีวันได้ใช้ชีวิตแบบนั้น เรารู้สึกชีวิตล้มเหลวตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้นชีวิตเลย

ขอโทษที่คร่ำครวญ ใครอ่านแล้วรำคาญขออภัยนะคะ