สวัสดีคะ เราอยากมาเล่าถึงความรู้สึกที่มีต่อหลานชายตัวน้อยของเรา ก่อนอื่นอายุของเราคือ 17 ปีคะ ส่วนหลายชายเรากำลังจะครบ 1 ขวบ
หลานคนนี้เป็นลูกของพี่สาวแท้ๆ เราคะ เป็นหลานคนแรกในบ้านเรา(ทางฝั่งบ้านพ่อ) ตอนแรกที่เรารู้ว่าพี่สาวท้องเราก็ตื่นเต้นนะคะ แต่ก็แค่ตื่นเต้นที่พี่ท้องไม่ได้สนใจอะไร แต่พอถึงวันที่หลานคลอด วันนั้นเป็นวันที่เรากำลังจะไปเที่ยวพอดี แต่เราก็ไม่ได้ไปเพราะพ่อให้ไปเฝ้าพี่ที่รอทำคลอดกับย่า หลังจากที่น้องคลอดแล้ว ครั้งแรกที่เห็นเขา เรารู้สึกหลายอย่างมากเลยคะ บอกไม่ถูกจริงๆ หลังจากที่กลับมาอยู่บ้านแล้ว เราก็ไปหาเขาตลอด (เราอยู่บ้านแม่ส่วนพี่สาวอยู่บ้านพ่อ) เรามองหน้าน้องเกือลตลอดเวลา คอยนอนอยู่ข้างๆ ตลอดหลายเดิน จนวันที่น้องเรื่มคลานได้ ตอนที่เห็นเราตื่นเต้นมากคะ เราหันไปพูดกับคนในบ้านอยู่เกือบ 10 นาที ว่า "ดูสิๆ คลานแล้วๆ" เราตื่นเต้นจนน้ำตาคลอ เป็นแบบนี้บ่อยมากเลยคะ พอช่วงน้องเข้า 7-8 เดือน เราก็มาบ้านพ่อบ่อยขึ้นเพราะพี่เราไปเรียนต่อเราเลยตัดสินใจว่าจะมาอยู่กับหลาน มีวันนึงพี่เราไปทำธุระตั้งแต่เช้ามืด เราก็ตื่นพอดีแล้วหลานก็ตื่นตามแต่พี่เราออกจากบ้านไปแล้วตอนนั้นหลานร้องไห้หนักมาก เราไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี แต่ตอนนั้นอย่างหนึ่งที่เรารู้สึกคือสงสารหลานมาก รู้สึกผิด เราพูดขอโทษหลายรอบมาก พูดไปน้ำตาก็ไหลไป "น้าขอโทศที่ไม่มีนมให้หนูกินนะ" เราเป็นแบบนี้เกือบทุกครั้งที่น้องร้องไห้หนักๆ บางครั้งที่น้องตื่นกลางดึกเราจะเครียดมากว่าน้องผวาหรอ ควรทำยังไง รู้สึกแบบนี้ตลอดจนทุกวันนี้ ตอนนี้หลานโตขึ้น ซนขึ้น เราก็ดุเขา ตีเขา ทั้งๆที่ยังเขาไม่รู้เรื่อง มันรู้สึกแย่จริงๆ คะเวลาทำแบบนั้น ตอนนี้เราคิดถึงอนาคตเขาแล้ว ว่าถ้าอนาคตเราไม่มีลูกเราก็อยากให้เขามีชีวิตที่ดี วันที่เราทำงานได้แล้ว เขาก็โตพอดี เราอยากส่งให้เขาไปเรียนที่ดีๆ เจอคนดีๆ สังคมดีๆ อย่างให้เขาทุกอย่าง ตอนนี้เขากลายเป็นส่วนหนึ่งของอนาคตที่เราอยากทำให้ได้แต่ก็แอบผิดหวังที่ความจริงเขาคือลธกของพี่สาวเรา แต่เราไม่คิดจะแย่งหรือพรากลูกพรากแม่เขานะะ จะเรียกว่าอะไรดี ความอิจอามั้งคะ ความรู้สึกพวกนี้คืออะไรคะ เรียกว่าอะไร ความรู้สึกของเรามันจะมีผลเสียกับเขาไหม มีแค่เราหรือเปล่าที่เป็นแบบนี้ มีอะไรที่เราควรปรับปรุงไหม