คิดถึงเกินกว่าจะเอ่ยปาก
น้ำตาลาพรากเมื่อจากหาย
คนหม่นฟ้าหมองตรองหัวใจ
กลับไหวคืนตื่นมาฟื้นเคียง

หวังเพียงมิเลี่ยงลาเลยลับ
แม้ไกลเกินกลับ สดับเสียง
กลืนกล้ำรำพันประหวั่นเพียง
เธอเลี่ยงลาลบจบหัวใจ

คราเก่าคราวก่อนใจย้อนเจ็บ
ความรักหนักเหน็บเกินเก็บไหว
สองปรางค์รินหลั่งประดังไป
เอ่อไหลหล่นร่วงหน่วงฤดี

วันนี้มีทางเธอข้างคู่
ใจรู้รักแน่ไม่แปรหนี
อาจจะเป็นคนนี้ ที่ภักดี
ยอมพลีใจนี้มิหนีไกล

วันใหม่ฟ้าใสมาให้ส่ง
ล้าลงรักจางก็วางหาย
น้ำตาไหลล้นทุกข์ท้นใจ
สักวันหมดไป ไม่ไหลคืน

เพ็ญพิชญา