สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ตามหัวข้อเลยค่ะ เมื่อฉันเป็นโรคซึมเศร้า  ตอนเเรกคิดว่าตัวเองเศร้าธรรมดา เเต่มันไม่ธรรดานี่สิ่คะ มันเหมือนความเศร้ามันซึมลึกเข้าไปใจจิตใจ เข้าไปในจิตใต้สำนึกเลยทีเดียว รู้สึกอยากฆ่าตัวตาย ชีวิตนี้ไม่มีค่า เบื่ออาหาร เบื่อทุกอย่างเลยค่ะ เเละอารมณ์มันสวิงขึ้นๆลงๆ เเบบไม่ปกติ  เราเลยตัดสินใจไปพบจิตเเพทย์ หมอวินิจฉัยว่าเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนเเรง คาบเกี่ยวไปในบางส่วนของไบโพล่าเเล้วค่ะ เเต่หมอให้ยามาลองกินก่อน เพราะยารักษาโรคนี้มีหลายชนิด บางชนิดกินเเล้วอาจไม่เข้ากะผู้ป่วย ต้องลองผิดลองถูกกันไปค่ะ ตอนนี้กินยามาได้10กว่าวันเเล้วค่ะ อาทิตย์เเรกที่เรากินยา มันวิตกกังวลไปหมด หน้ามืด เบื่ออาหาร เวียนหัว บวกกับเราเครียดที่เรารู้ว่าเราเป็นโรคนี้ด้วย เเต่เรารู้สึกได้ว่าเรานิ่งได้เพราะยาจริงๆค่ะ เพราะตอนที่ไม่ได้กินยาเราเเย่มาก ใจคิดเเต่เรื่องในด้านลบมากๆ โลกมืดมนไปหมด พอกินยาเเล้วก็นิ่งขึ้น เเต่ก็ยังไม่ดีขึ้นจนปกตินะคะ เราพึ่งกินยาไปเอง ต้องใช้เวลาสักพักกว่ายาจะปรับตัวเข้ากับยาได้ โรคนี้มันเหมือนเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ มันจะจำได้ดีเฉพาะเรื่องที่ทำให้จิตใจเจ็บปวด  เเละเราก็จะวนคิดเเต่เรื่องที่ทำให้มันเจ็บปวดซึมลึกในจิตใจจนป่วยเเบบเรา ยอมรับค่ะว่าครั้งเเรกที่รู้ว่าเป็นโรคนี้ รู้สึกเเย่มาก เศร้าลงไปอีก เเต่อีกใจนึงบอกตัวเองว่าฉันต้องหาย มันเหมือนที่เราเป็นหวัดค่ะ เเค่เป็นหวัดทางสมอง เรากินยาดูเเลตัวเองดีดี เชื่อว่ามันต้องดีขึ้นอย่างเเน่นอน ถึงเเม้จริงๆจะทำใจยอมรับค่อนข้างยากก็ตามทีค่ะ โรคนี้หลายคนในไทยเป็นเยอะนะคะ เเต่น้อยคนที่จะยอมเข้ารับการรักษา เพราะคิดว่าตัวเองเเค่เศร้า เสียใจธรรมดา โรคนี้เป็นโรคที่ทำให้คนฆ่าตัวตายเยอะพอควรเลยนะคะ คนที่เป็นโรคนี้ยากที่จะยอมรับได้นะคะว่าเราป่วย เเต่จริงๆเเล้ว มันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดเลยค่ะ  สำหรับใครที่ป๋วยเป็นโรคซึมเศร้า หรือไบโพล่านะคะ อยากบอกว่าไม่ได้มีคุณคนเดียวที่ป่วยนะคะ มีอีกหลายคนที่ป่วยเหมือนกับเรา ฉะนั้น เราต้องสู้นะคะ อย่าพึ่งถอดใจ  ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ