คือคิดแบบตามอารมณ์และฮอร์โมนนะ
จริงๆก็อยากมีคนที่เรียกว่าเมีย หรือแฟน แต่ก็นะในความคิดของเราเอง ดูความพร้อมตัวเราเองไง คือตอนนี้เรายังรู้สึกว่าตัวเองลำบากอยู่ ไม่มีหนี้ แต่ก็ไม่มีเหลือเก็บแบบใช้ชีวิตอยู่ชิลๆได้ ห้องหอตัวเองก็ไม่มี เป็นคนเงียบๆไม่ค่อยคุยเล่นอีกโลกส่วนตัวว่าสูงอยู่ ไม่ชอบเที่ยว ส่วนมากเจอก็ใกล้ตัว ทำงานใกล้ๆกัน ตอนสานสัมพันธ์แรกๆก็ว่าดีเหมือนกอไผ่ ตอนท้ายกลายเป็นบ้องกัญชาเฉย โดนเท นกตลอด แล้วที่เคยดีให้กันกลายเป็นเกลียดแบบไม่เหยียบเงากันเลย(ด้วยสัจจริงผมไม่เคยทำอะไรเค้าแต่ผมไม่กล้าจริงจังแต่ไม่ห้ามใจ รักชอบ ผมแสดงออกแต่จะให้ขอเป็นแฟนเลย ผมดูแลทุ่มเทแบบนั้นไม่ได้เพราะเธอดูแลตัวเองได้ดีกว่าผมแน่เธอประมาณสวย ฉลาด เก่ง ความมั่นสูง เราคงไปทำไรเขาไม่ได้ แต่มันชอบอะสุดท้ายโดนเกลียดแบบมีบ่างยุให้แตกอีก)

แต่เรามันวัยผสมพันธ์อะนะความต้องการไม่อยากให้มี มันก็มา สถานบริการไม่เคยคิดอยู่ในหัวเลย พวกไซไลน์ก็ไม่รู้เขาติดต่อกันแบบไหน วัน ไนท์แสตนชาวบ้านเขาไปได้กันยังไง

ตกลงก็อยากมีแฟนแหละแต่ทำนองมีมั่งไม่มีมั่ง อยากมีคู่นอนมากกว่า แต่คนจะทำแบบนี้กันมันก็ต้องแฟนไม่ก็เมียอะเนอะแต่ยังกลัวความที่เป็นตัวเราทั้งหมดนี้แหละที่จะรักษาคู่ขีวิตไว้ไม่ได้

ขอบคุณที่ให้ระบายเป็นกระทู้นี้ละกัน