สวัสดีคะ ปัญหาครอบครัวบั่นทอนจิตใจมากคะ ยายเป็นคนอารมณ์ร้อน เสียงดังชอบใช้อารมณ์ ลูกแกแต่ละคนก็มีแต่สร้างปัญหาสร้างหนี้ให้แก เราก็กลายเป็นที่รองรับอารมณ์ไปด้วยทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไรให้ เราต้องทำงานกลับบ้านไม่ค่อยตรงเวลาเขาก็หาว่าเลิกงานไม่กลับบ้าน เอาเราไปพูดให้คนนอกบ้านฟังแล้วใส่ความไปเรื่อยจนคนอื่นมองเราไม่ดี ใครพูดให้ร้ายอะไรคนในบ้านแกก็เชื่อไปหมด เราต้องทำงานจันทร์-เสาร์หยุดแค่วันอาทิตย์ ก็ต้องไปช่วยยายขายของ(ยายขายอาหารตามสั่งอยู่ตลาด) เราก็ไม่ได้พักผ่อน ทำงานทั้งวันเก็บร้านเสร็จ4โมงเย็นกลับบ้านไปทำงานบ้านต่อ เราก็ถือว่าเราช่วยงานเขาแล้วเราอยากออกไปข้างนอกบ้าง เราก็ออกไปกินข้าวกับแฟนไปซื้อของบ้าง เขาก็เอาเราไปพูดกับคนอื่นว่าเราไม่ค่อยอยู่ติดบ้านไม่สนใจหาข้าวให้กิน ทั้งที่ลูกๆแกก็อยู่แต่แกไม่ใช้ แล้วเวลาไปขายของลูกสาวคนเล็กของยายก็ชอบขโมยเงินแล้วยายก็มาบ่นมาด่าให้เราฟัง เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแกไม่ด่าลูกตัวเอง
ยายเราเป็นคนลำเอียงมาก แกมีลูก3คน เวลาแกอยู่กับลูกอีกคนแกจะนินทาลูกอีกคนให้คนนั้นฟัง เราไม่รู้ว่าทำไมแกต้องทำตัวแบบนี้ แกคิดว่าแกทำงานเหนื่อยคนเดียวในบ้าน อันนี้เราเข้าใจเพราะแกคือเสาหลักของคนในบ้าน แต่เราก็เหนื่อยนะ เราทำงานกลับบ้าน ยายชอบหงุดหงิดใส่เราไม่พอใจอะไรจะทำใส่เรา คือเขาไม่รู้หรอกว่าเราก็เหนื่อย แต่เราก็พูดไม่ได้ บ่นไม่ได้ เคยมีครั้งนึงที่ยายด่าหลานคนเล็ก แล้วแกใช้แต่เสียง มันหนวกหูมากและมันก็ไร้สาระมาก เราไม่คิดว่าน้องต้องมาเจอและเติบโตกับเรื่องงี่เง่าแบบนี้ เราโมโห เราเลยตะโกนว่าจะอะไรนักหนา ละยายก็ตีปากเราหาว่าเราอวดเก่ง เรารู้สึกว่ายายเราเอาความรู้สึกตัวเองเป็นศูนย์กลางของบ้าน มันดูงี่เง่ามาก เราเคยเจอหลายครั้งมาก และพีคสุดคือเงินยายหาย2พัน ละยายคิดว่าเราขโมยไป เราเลยบอกว่าเราไม่ได้เอาไปจะคิดยังไงก็แล้วแต่ ยายหาว่าเราเถียงเราปีกกล้าขาแข็ง ลามไปด่าแม่เอาอีก มันโครตงี่เง่าเลย เราคิดว่าถ้าเรามีเงินเดือนที่มั่นคงพอ เราจะย้ายออกมาอยู่ของเราเอง มันดูน่าเกียจมั้ยคะ ดูเห็นแก่ตัวรึเปล่า