ภิกษุนั้นไปสู่หมู่สงฆ์แล้ว ไม่พูดเรื่องนอกเรื่อง
ไม่กล่าวเดรัจฉานกถา ย่อมกล่าวธรรมเองบ้าง เชื้อเชิญ
ผู้อื่นให้กล่าวบ้าง ย่อมไม่ดูหมิ่นการนิ่งอย่างพระอริยเจ้า.
ภิกษุทั้งหลาย ! นี้เป็นเหตุ เป็นปัจจัยข้อที่ ๗ ย่อม
เป็นไปเพื่อได้ปัญญาอันเป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ที่ยัง
ไม่ได้ เพื่อความงอกงามไพบูลย์ เจริญบริบูรณ์ แห่งปัญญา
ที่ได้แล้ว.
(ในที่นี้ยกมาเพียง ๑ ข้อ จากทั้งหมด ๘ ข้อ ของเหตุปัจจัย
ในการได้มาซึ่งปัญญาอันเป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์ที่ยังไม่ได้)
ภิกษุทั้งหลาย ! การที่พวกเธอผู้เป็นกุลบุตร ออกจาก
เรือนบวชเป็นบรรพชิตด้วยศรัทธา นั่งสนทนาธรรมีกถากัน
เป็นการสมควร พวกเธอเมื่อนั่งประชุมกัน ควรทำกิจสองอย่าง
คือ สนทนาธรรมกัน หรือนั่งนิ่งอย่างพระอริยเจ้า.